Je hebt debuten die voorzichtig schuifelend bij de striplezer aankloppen. Ze geven aarzelend blijk van het talent van de beginnende auteur. Aan de andere kant heb je debuten als De allerlaatste tijger van Michaël Olbrechts.
De Hogeschool Sint-Lukas in Brussel heeft de afgelopen jaren al verschillende grote talenten opgeleid. De school toonde haar meerwaarde in het vormen van ruwe talenten en het verbeteren van de verhalende vaardigheden van de studenten. Het maken van een strip gaat verder dan het louter kiezen van teksten die in ballonnen worden geplaatst. In de vroegere schoolpublicaties Demo en Bing zagen we vaker dat kortverhalen, ondanks indrukwekkende grafische prestaties, ten onder gingen aan een gebrek aan een goed scenario. Bij De allerlaatste tijger vormt dat scenario hoegenaamd geen probleem. Genkenaar Michaël Olbrechts vermengt een stuk familiegeschiedenis met de maatschappelijke geschiedenis en doet dit op een heel volwassen en ingehouden manier. Wat bij De allerlaatste tijger opvalt, is dat Olbrechts een erg sober debuut heeft gemaakt. Hij wil niet tot elke prijs alles tonen en doen wat hij kan, wat zijn album echt ten goede komt.
Hij kiest voor een intrigerend aspect van zijn familieverleden, namelijk de afstamming vanuit Indonesië via zijn oma. Die oma ziet alle banden met haar verleden een voor een wegvallen. Via deze strip wil de auteur helpen om die herinneringen levend te houden en vast te leggen. Bovendien verbindt Olbrechts de familiegeschiedenis met de groeiende bewustwording van de voormalige Nederlandse kolonie in het midden van de twintigste eeuw. Dit thema wordt vooral in de Nederlandse literatuur (maar ook in strips, kijk maar naar Peter Van Dongens Rampokan) behandeld, Olbrechts moet zowat de eerste Vlaming zijn die zich eraan waagt.
In de keuze van de thematiek schemert ook Olbrechts’ achtergrond als historicus door. Hij studeerde eerst Geschiedenis vooraleer hij zijn de opleiding aan Sint-Lukas begon. Het is verfrissend om een auteur te zien debuteren die zijn stof feitelijker benadert en het verhaal klassieker opvat. We kregen de afgelopen jaren immers al tal van debuten die veel poëtischer van inslag waren en waar het scenario veel associatiever tot stand kwam. De allerlaatste tijger heeft meer om het lijf en combineert bovendien een familiegeschiedenis met kleine momenten vol humor en nostalgie. Het zal ons in elk geval benieuwen welke richting Michaël Olbrechts uit zal slaan wanneer hij de eigen geschiedenis achter zich laat.
Niet alleen het scenario van De allerlaatste tijger ademt zelfvertrouwen uit. Het tekenwerk is eveneens erg sterk. Een combinatie van schattige figuren zoals ook Floor De Goede die tekent, maar dan met een lossere lijn en schilderachtige inkleuringen. Zo krijgt Olbrechts’ werk meteen een eigen indruk die zeker blijft hangen. Via zijn blog laat hij bovendien ook regelmatig de resultaten van illustratieopdrachten bewonderen. Michaël Olbrechts is alleszins een grote aanwinst voor het Vlaamse beeldverhaal. Met De allerlaatste tijger heeft hij vanuit het niets meteen een album afgeleverd dat zonder blikken of blozen naast de strips van de gevestigde namen mag staan.
