Elke derde zondag van de maand kan je rond 11u terecht in de Handelsbeurs voor een concert uit hun ‘Foyer Matinee’-reeks. Werd de spits afgebeten door een paar klassieke pianisten, dan was het nu aan de Noorse zangeres (en pianiste) Susanna Wallumrød, die verschillende werelden combineert in haar muziek. Ze moest duidelijk nog wennen aan het vroege uur, maar stond niettemin garant voor een compacte, soms zelfs bloedmooie performance.
In deze contreien heeft de rijzige, platinablonde Noorse haar reputatie vooral te danken aan het duoproject Susanna and the Magical Orchestra, waarmee ze sfeervolle, minimalistische pop brengt, en covers van de meest uiteenlopende artiesten, van Dolly Parton tot Black Sabbath, die een vergelijkbare ingetogen behandeling kregen. Maar de vrouw heeft meer in huis dan dat, veel meer. Zo was ze o.m. ook in de weer met muzikanten uit de hedendaagse gecomponeerde muziek (haar broer, pianist Christian, is ook een bekend gezicht in die wereld), de experimentele rock-‘n-roll en geïmproviseerde muziek, en zelfs barokmuziek.
De homogeniteit van de soloset was opvallend, het pianospel en de zangpartijen sober, vloeiend en elegant. Er zijn vergelijkingen te maken met artiesten van verschillende generaties, zoals iconen Joni Mitchell en Sandy Denny, ook al zou je het label “folk” niet direct op de muziek plakken. Jazz en/of blues zouden dan ook weer ongepast zijn. Wallumrød houdt zich op in een schemerrijke zone waarin kamerpop een fragiele, soms dromerige gedaante aanneemt en uitvalsbasis kan zijn voor verrassende keuzes. Als je er in slaagt om een eigen stuk als “Oh, I Am Stuck” te koppelen aan een versie van Thin Lizzy’s “Jailbreak” dat het potige origineel volledig ontmantelt én een knappe statigheid geeft, dan weet je waar je mee bezig bent.
In de korte set was weinig plaats voor goedkope praatjes en extravert gegoochel – de muziek sprak voor zich. Veel van die songs zijn behoorlijk introvert, maar “Starving Soul” (over een wolf in je tuin zien, in Noorwegen een iets grotere realiteit dan bij ons) en “Traveling” verhaalden over universele thema’s als eenzaamheid en onzekerheid. Het mooie is dat ze gedaante kregen via bedwelmend mooie zangpartijen en melodieën (“Starving Soul” in het bijzonder bood de troost van een slaaplied) waarin elke noot op z’n plaats lijkt te zitten.
De hoogtepunten zaten in de tweede helft van het concert verstopt: een stuk uit Jeg Vil Hjem Til Menneskene, een album met bewerkingen van gedichten van de Noorse dichter Gunvor Hofmo, was een keerpunt. Vermoedelijk heeft het vooral te maken met de overstap naar de Noorse taal, maar even leek de temperatuur plots te zakken, werd de desolaatheid van het Noorse binnenland haast voelbaar. Afsluiter “Love Will Tear Us Apart”, een cover van Joy Division die ook al het hoogtepunt was van Melody Mountain (de tweede plaat met haar Magical Orchestra uit 2006), was in deze versie niet minder dan een aanslag op het hart, waarbij elk van Curtis’ regels nazinderde en steeds dieper ging kerven. Het bisnummer dat er op volgde was eigenlijk een nagedachte, maar misschien wel nodig om je niet met het hoofd te diep tussen de schouders terug de Kouter op te sturen.
