Deze zomer triomfeerde Primal Scream nog op de Lokerse Feesten. Nieuwe plaat op zak, nieuw elan gevonden; goesting, quoi. Drie maand later is de rek er alweer wat uit. In de Vooruit was een vermoeide groep te zien, die anderhalf uur nodig had om in het laatste kwart dan toch nog uit zijn sloffen te schieten.
Dertig jaar al zit Primal Scream in het vak, en nog steeds weigert de Schotse groep gemakzuchtig op de lauweren te rusten. Ook op More Light, het tiende album alweer, zocht de groep weer rusteloos naar een lichtjes ander geluid; meer weerbarstige freejazz, gecombineerd met psychedelische grooves en — natuurlijk — de occasionele knipoog naar The Rolling Stones. Alweer een tak meer aan de alle richtingen uit kronkelende struik die The Screams muziek vormt, van boogierock tot spijkerharde industrial.
Zo vorm- en richtingloos als die carrière in helikoptervlucht soms lijkt, zo ongefocust was ook dit optreden. Opener “2013” grijpt met zijn blèrende sax uit een doosje nog meteen naar de ballen, in “Hit Void” wordt al meteen duidelijk dat frontman Bobby Gillespie er voorlopig niet bij is. Ook in het op een geweldig gitaarloopje drijvend “Jailbird” doet hij weinig moeite. Dat de backing vocals er helaas tegelijk ook niet doorkomen, zorgt ervoor dat het refrein zo goed als afwezig is, of het zou moeten zijn uit de schaarse monden in het al te bedaarde publiek die zich tot meezingen laten verleiden.
Nochtans zit het geluid voorts snor. De band klinkt vol en vuil in “Burning Wheel” en vooral het op een stevige motorik beat drijvende “Shoot Speed/Kill Light” waarin tourgitarist Barrie Cadogan (van Little Barrie) met zijn gitaar als mitrailleur aan het poseren slaat. In theorie had dit het moment kunnen zijn waarop de vlam eindelijk zou aanslaan, maar liever haalt Primal Scream alle vaart uit het optreden met een reeks dromerige nummers die verloren lopen in hun eigen gitaarmist. “Relativity” is een wazig slaapliedje, “Tenement Kid” is slepende psychedelische jazz. Een aardig “Walking With The Beast” doet denken aan de slaapwandelgospel van Spiritualized, maar is hier slecht geplaatst als trage te veel.
We zijn dan ongeveer drie kwartier ver in de set, maar die voelt alsof hij nog altijd niet is begonnen. Dat blijft hangen — zelfs een meer dan behoorlijk “Autobahn 66” inclusief John Squiresolo van Cadogan krijgt er de fik niet in — tot de flikkerende lichten en daverende beat van “Swastika Eyes” eindelijk energie brengen, al lijkt de muur met het publiek nog altijd niet gebroken: ondanks de opwindende ritmes is geen beetje beweging te merken en ook Gillespie draait nog altijd maar op halve kracht. Het is pas met de classic rock van “Country Girl” en het stampende “Rocks” dat band en volgelingen op dezelfde lijn komen te staan.
Eindelijk hangt er feest in de lucht, en dus moét de groep nu ten lange leste wel putten uit Screamadelica, de plaat waarmee hij begin jaren negentig eigenhandig de muren tussen dans en rock sloopte. Eerst een episch “Higher Than The Sun” dat naadloos overgaat in “I’m Losing More Than I’ll Ever Have” waarop Gillespie danst als een sjamaan. Monsterhit “Loaded” is een kookpunt. De frontman danst het podium rond met zijn maracas, het publiek hoort de ritmische gelijkenissen en antwoord enthousiast met de “ooh-ooh”’s uit — daar is dat vijftal rockdinosaurussen weer — “Sympathy For The Devil”. Even voelt het weer als 1991 en is dat lome shuffleritme van Madchester opwindend.
Alsof deze groep pas tot leven kan komen na middernacht — dit was weer één van die late nightconcerten zoals de Vooruit die al eens heeft — is er nu nog even geen houden aan. “Moving On Up”? Graag. Over en uit daarmee. Neen. “Rocks” wordt hernomen, maar nu met tien keer meer pit. Alsof ze zelf voelen dat ze ons een excuus verschuldigd zijn voor de lange aanloop, brengt de groep een versie die tien keer snediger en strakker klinkt dan daarnet; wham, bam, sorry m’am.
Dat laatste half uur maakte véél goed, maar tekende nog niet voor een bevredigend concert. Het probleem vanavond? De fletse Gillespie. “Hij is de maïzena die de vele gezichten van de groep tot een geheel bindt”, schreven we deze zomer. Vandaag zorgde zijn afwezigheid er, samen met een flauw middenstuk dat het concert nodeloos langer maakte, voor dat de saus schiftte. Tijd dat de tour even gedaan is, en de eenenvijftigjarige rocker eens met een mok warme melk vroeg naar bed kan. Het is nodig.
