Sun Ra was zonder twijfel een van de meest opmerkelijke figuren in de jazzwereld. De man hield er niet enkel bijzonder onorthodoxe overtuigingen op na, waarbij religie, afrocentrische geschiedenis en sciencefiction in een bizarre potpourri werden vermengd, maar wist zich ook in zijn muziek te onderscheiden door een heel eigen aanpak die lustig ideeën leende uit onder meer free jazz, hard bop en ronduit experimentele muziek.
Ras G, een van de spilfiguren uit de Los Angeles beats-scene, steekt niet bepaald onder stoelen en banken dat Sun Ra zijn lichtend voorbeeld is en modelleert in grote mate zijn eigen geluid naar het klankspectrum van Sun Ra. Dat was al sterk aanwezig op eerdere platen, maar met nieuwste boreling Back On The Planet formuleert hij wellicht het meest coherente statement van zijn sound totnogtoe en is duidelijker dan ooit hoe hij de experimenten van Sun Ra heeft proberen te vertalen naar een 21ste eeuws post-Dilla idioom, waarin samples de primaire bouwstenen en de sampler het instrument bij uitstek vormen.
Dat nastreven van Sun Ra’s erfenis is meteen al te zien aan het constant veranderen van naam (deze keer zijn de ingebeelde kompanen als The Afrikan Space Program benoemd) en de cover in de kenmerkende mengelmoesstijl van Egyptische mythologie en sciencefiction, maar ligt er ook muzikaal vaak dik op. Zoveel is al duidelijk bij de geflipte opener annex titeltrack waarin een volledig geprogrammeerde spacy free jazz jam (als dat al geen contradictio in terminis is) als radicale intentieverklaring dient. Alsof het nummer zegt: deze plaat mag dan wel op Brainfeeder uitgebracht worden, dat wil nog niet zeggen dat we hier met een gezapige collectie luie beats voor alle gelegenheden te maken hebben. Back On The Planet is daarvoor vaak te vreemd en bij momenten te veeleisend, maar weet zich net daardoor wel te onderscheiden van zoveel andere producers.
Vraag is echter of Ras G er wel in slaagt om zijn hoge ambities waar te maken. Haalt hij het niveau van Sun Ra’s beste momenten of blijft hij ergens halverwege steken in een niet meer dan degelijke emulatie? Het antwoord is niet eenduidig, maar neigt gelukkig wel meer naar het eerste. Een van de best geslaagde nummers is “All Is Well…” waarin Ras G het hypnotische karakter van Sun Ra’s muziek weet te vatten met wervelende synths en er gesmaakte bassen als hedendaags aanhangsel over drapeert. Ook “Cosmic Lounge Kisses”, “Along The Way” en een duister rommelend “Ancestral Data Bank” weten zo een boeiende update te maken van de repetitieve sferen uit het Ra-universum.
Niet alles op deze plaat is echter zomaar terug te brengen tot dat Sun-Ra-met-een-MPC idee. Op verschillende momenten, en naarmate de plaat vordert bovendien alsmaar meer, positioneert Ras G zich resoluter binnen hedendaagse sferen, als was Back On The Planet een beattape die met een fikse dosis experiment is gezegend. “_G Spot Connection” en “One 4 Kutmah” worden zo aangedreven door vuile drums, maar worden wel gecounterd door vreemde geluiden en zwierige synths.
Back On The Planet is dus sowieso een van de meer originele platen uit de recente golf aan instrumentale hiphopplaten doordat het een dermate eigen sound weet uit te bouwen, maar is niet over de hele lijn even overtuigend te noemen. Echte hoogtepunten zijn er nauwelijks, met veel van de beats die meer opmerkelijk dan echt goed zijn, en nogal wat materiaal dat in zijn instrumentale vorm niet volledig weet te boeien. Smijt hier een geflipte rapper genre DOOM, Del Tha Funky Homosapien of Count Bass D over, en het zou bijzonder interessante resultaten kunnen opleveren, maar zoals het nu is, is Back On The Planet niet veel meer dan een goeie beattape.
