De vierde keer was het al dat Steven Ellison, beter gekend als Flying Lotus (FlyLo voor de vrienden), mocht spelen op Dour festival. “And it just gets better and better”, dixit Ellison na afloop van deze vierde passage.
Of deze keer ook effectief beter was dan alle vorige keren (zelf zagen we hem er enkel in 2008 met een meer eenvormige set) moeten we in het midden laten, maar het staat sowieso wel buiten kijf dat dit een topoptreden was. Of topset zo u wilt, want live draait Flying Lotus zijn nummers in een bonte optocht aan elkaar met onuitgebracht materiaal en een handvol nummers van andere producers.
De vinger wordt hier immers stevig aan de pols van de hedendaagse ontwikkelingen in hiphopland gehouden, merkbaar doordat FlyLo volkomen terecht de goddelijke beat van “I’m God” (geproducet door Clams Casino, origineel gerapt door onnozelaar Lil B) en knallende trap-nummers van TNGHT door de Boombox laat denderen. Het merendeel van de set bestaat echter uit eigen materiaal, selectief geplukt uit zijn vier platen, en dan vooral uit de drie recentste Los Angeles, Cosmogramma en Until The Quiet Comes. Met het dreunende “Sultan’s Request” uit die laatste plaat passeert zo al vroeg in de set een eerste hoogtepunt.
Ook elders benadrukt Ellison vooral de stevigere momenten uit zijn oeuvre, aangevuld met onuitgebracht materiaal dat sterk richting trap en dubstep neigt. Of het een indicatie is voor aankomend studiowerk moeten we in het midden laten, maar met de verschillende gesmaakte interferenties van ’s mans mc-alter ego Captain Murphy werd alvast de meest recente ontwikkeling in het FlyLo universum goed in de verf gezet. Sterk beïnvloed door het werk van zijn maatjes uit Odd Future (waarvan Earl Sweatshirt in de bissen zelfs op tape mag meerappen in “Between Friends”) begon Ellison zo vorig jaar plots zelf te rappen. Dat doet hij met teksten die, in de lijn van pakweg Madvillain, sterk refereren aan de wereld van duistere comics en cartoons.
Die stukken met Captain Murphy werden ook in de visuals in de verf gezet door het Gorillaz-achtig imago dat hij met dat project heeft opgebouwd. Concerten van filmnerd Flying Lotus zijn altijd al ondersteund geweest door spacy visuals, maar met deze tour overtreft hij zichzelf. Een ingenieus systeem met twee schermen, waarvan het eerste als een doorzichtig gaas voor FlyLo’s dj-tafel staat, zorgt voor een visuele ervaring die zijn gelijke niet kende op dit festival (en al zeker niet bij de fancy maar totaal ongeïnspireerde visuals van Smashing Pumpkins), sterk bepaald door beelden à la de ruimte-warp uit 2001: A Space Oddysey.
Al jaren staat Flying Lotus in de voorhoede van nieuwe ontwikkelingen in de werelden van hiphop en IDM, en als deze show iets zonder twijfel bewees, is het wel dat hij daar nog wel even zal blijven rondhangen. FlyLo kwam, zag, bevestigde, en overwon in een afgeladen volle Boombox. Koning Filip? Wat ons betreft is Flying Lotus koning van België tijdens dat uurtje beats op Dour.
