De Dourganger met een hart voor punk en metal beleeft ongetwijfeld hoogtepunten met Hatebreed op vrijdag en Biohazard op zondag. Maar als er een band in slaagde een hele festivaltent op z’n kop te zetten, was het toch wel Anti-Flag.
Hoera, punk leeft toch nog! En waar anders dan op Dour? Op Rock Werchter kan een punkband nooit goed tot zijn recht komen, want dat festival stelt in se het omgekeerde voor van waarvoor punk staat. Graspop, dat is en blijft een metalfest. Ook op Ieperfest en Pukkelpop zou zo’n band nog goed kunnen overkomen. Genoeg gezwansd, uw dienaar was fameus opgetogen met de strakke set van de intussen twintig jaar oude punkband en durft zelfs toe te geven dat het fantastische gevoel van opnieuw zestien jaar te zijn even terug van weggeweest was.
Natuurlijk is het leuk dat Anti-Flag in hetzelfde jaar als ondergetekende geboren werd: 1988. Maar nog beter is dat de band nog steeds staat voor wat wij als balorige puber, die niet mee was met de hipperds van toen, ook cool vonden: anti-imperialisme en anti-oorlog. Hoe meer anti, hoe beter. En begrijp ons niet verkeerd, wij hebben vandaag nog steeds het grootste respect voor organisaties als Greenpeace en Amnesty International. Alleen kan je met radicalere linkse gedachten nu eenmaal niet je boterham verdienen. Tenzij je ietwat muzikale aanleg hebt en zo je boodschap kan overbrengen.
Zo maakt Anti-Flag dus al twintig (!) jaar punk volgens het boekje: razendsnel, uiterst meeschreeuwbaar en in-your-face. Terwijl Green Day op een bepaald moment voor bombastische pop koos en zo grof geld ging verdienen, ging Anti-Flag iets meer de weg op van de melodieuze hardcore. Maar zonder zijn radicale fanbase te verloochenen. De preken van de innemende bassist Chris Barker — sinds 1999 bij de band maar veel meer dan zanger-gitarist Justin Sane de frontman van de groep — tegen oorlog, politiek en kapitalisme gaan er bij de fans dan ook als zoete koek in; ze halen heel af en toe de vaart uit het optreden.
Maar anderzijds: Anti-Flag zorgt hoe dan ook voor een van de sfeervolste en meest energieke rockoptredens van het festival. We kunnen tientallen nummers opsommen waarbij we een schoen van een crowdsurfer tegen ons hoofd kregen. Hoogtepunten zijn toch wel “Fuck Police Brutality”, “Turncoat”, “Die For The Government”, “This Is The End (For You My Friend)” en een cover van “Should I Stay Or Should I Go” van The Clash. Op Dour 2013 zagen we nooit zoveel middenvingers in de lucht en massale, grote moshpits. En we hadden er de talrijke blauwe plekken voor over.
