Traumahelikopter is al een tijdje hot in zijn thuisland Nederland, maar ook in de Verenigde staten en België begint het te komen. De Groningse garagerockband rond zanger-gitarist Mark Lada, gitarist Daan van Dalen en drummer Roel van Merlot speelde in de VS een reeks optredens op het gigantische showcasefestival SXSW en bij ons vonden ze al hun weg naar een radiosessie voor Studio Brussel. Enola sprak met Mark Lada over het verschil tussen Noord- en Zuid-Nederland, zijn voorliefde voor rock-‘n-roll en… optreden in Zwevegem.
enola: Mark, jij komt net als Daan uit het noordelijke Groningen. Jullie drummer Roel komt uit het zuidelijke Eindhoven. Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Mark Lada: “Nadat onze eerste drummer ermee stopte omdat de band teveel z’n skateboardtijd afnam, hebben we Roel gevraagd. Hij had onze eerste show in Eindhoven geboekt, was fan van het eerste uur, drummer, én heeft voor mij de meest betekenisvolle platencollectie van Nederland. We hoefden dus niet lang na te denken over wie we gingen bellen. Met hem voelde het meteen beter dan ooit, solide en sexy.”
enola: Zijn er opvallende cultuurverschillen tussen noordelijke en zuidelijke Nederlanders?
Lada: “Echt grote verschillen zijn er volgens mij niet, behalve dat ze in Brabant vrijwillig Bavaria drinken.”
enola: Energieke liveoptredens zijn overduidelijk het handelsmerk Traumahelikopter. Wat is jullie ‘zotste’ optreden tot nu toe?
Lada: “Het mooiste is als je een hele sterke interactie hebt met het publiek. Zo speelden we laatst in België, in Zwevegem, op de jaarlijkse meeting van de plaatselijke motorshop. Mensen hadden ons nog nooit gezien of zelfs nog nooit van ons gehoord, maar waren heel oprecht enthousiast. Er vlogen mensen door de zaak en iemand stak z’n haar in de brand. Dat was wel heel cool.”
enola: Een reddingshelikopter is niet alleen een lekker gekke maar ook een geniale bandnaam. Wiens idee was dat?
Lada: “Daan is al van jongs af aan verzot op helikopters. Toen één van zijn vele jongensdromen in duigen viel, besloot hij dat zijn band dan maar zo moest heten – als hij dan toch echt geen piloot kon worden. Sologitarist zijn was helaas nooit één van zijn dromen.”
enola: Traumahelikopter verscheen al op 3voor12 en werd geïnterviewd door onder meer NRC en De Volkskrant, net nadat de plaat uitkwam. Waar komt die interesse voor goeie retro rock plots vandaan?
Lada: “Ik zou onze muziek niet per se retro noemen, maar ik begrijp wat je bedoelt. Ik denk dat er internationaal de nodige aandacht voor is, en dat wij op het juiste moment op de juiste plaats waren, al zijn we daar zelf nooit mee bezig geweest. We hebben altijd gedaan wat we nu doen en zijn nooit iets uit de weg gegaan. Op een gegeven moment is Excelsior gekomen, waardoor we de kans kregen om ons aan een breder publiek te presenteren; iets waar we nooit iets op tegen hebben gehad.”
enola: Wie zijn de belangrijkste invloeden van de band?
Lada: “De rode draad in onze platencollecties is rock-‘n-roll. Het begint ergens met blues en country, dan via rockabilly en beat naar punk, wave en grunge. Ik hou van heel veel muziek, moeilijk om hier een kort antwoord op te geven. Maar zoek het in die richting.”
enola: Hoe verloopt het schrijfproces bij Traumahelikopter?
Lada:“Ik schrijf de teksten en de structuur van de liedjes, daarna ga ik met Daan en Roel zitten en voegen zij het nodige toe. Het is een hele overzichtelijke manier van werken. Op de plaat staan liedjes die pas in de week voor we gingen opnemen af waren. We vullen elkaar daarin heel goed aan.”
enola: Jouw teksten gaan vooral over jeugdige onzekerheid en tienerleed. Zijn die autobiografisch of eerder een weergave van de maatschappij?
Lada: “De ene tekst staat dichter bij me dan de andere, maar er zitten veel dingen tussen die ik zelf voel of heb gevoeld. Ik vind het toch het mooiste als teksten gaan over iets wat een schrijver zelf heeft meegemaakt, anders is het vaak nietszeggend. Dit was voor mij het eerste album dat ik ooit heb gemaakt en het is nog betrekkelijk luchtig. Ik merk dat de teksten en nummers die ik nu schrijf intenser zijn. Ik schrijf graag uit onvrede. Je moet echt menen wat je zingt en speelt, pas dan kan je het echt overtuigend brengen, vind ik.”
enola: Traumahelikopter tekende al bij het grote Excelsior, het label van onder meer Spinvis en Moss. Hoe kwam die samenwerking tot stand?
Lada: “Onze eerste twee singles op vinyl werden in ‘de scene’ meteen goed ontvangen en we hebben altijd veel kunnen spelen. Op een gegeven moment kwam Ferry Roseboom (de baas van Excelsior Recordings, nvdr) langs na een show en toen zijn we gaan praten. Hij was heel oprecht geïnteresseerd en wij wilden een plaat opnemen, dus één en één was twee.”
enola: Heb je het gevoel dat de Nederlandse indie scene na jarenlange stilte weer aan het opleven is met onder meer Jacco Gardner, Rats On Rafts, Mozes And The Firstborn en Death Letters? Hoe komt dat zo plots?
Lada: “Moeilijk om te zeggen. Het is goed dat iemand als Jacco Gardner internationaal zo opgepikt wordt. Met de jongens van Mozes hebben we naast een persoonlijke ook een goeie muzikale klik. Maar of daarmee een echte scene aan het opleven is? Ik weet het niet. Het is goed dat er aandacht is voor een ander soort muziek dan de zielloze dingen die doorgaans op de radio worden gedraaid, en ik hoop dat er meer mensen komen die begrijpen dat muziek maken ook anders kan.”
enola: Wat is jullie volgende ambitie? Europa veroveren of eerst grotere zaaltjes in Nederland?
Lada: “Zalen hoeven niet groot en niet in Nederland te zijn. Bring it on!
Traumahelikopter staat deze zomer in België en Nederland op tal van podia, waaronder dat van de 4AD (1 juli) en dat van Rock Herk (12 juli).
