Centipede Hz was eind vorig jaar een taaiere noot om te kraken dan doorbraakalbum Merriweather Post Pavilion, maar dat maakte Animal Collective vorige week goed met een optreden waarin eindelijk opnieuw het live spelen centraal stond. Én er werden hitjes gespeeld. “We zijn even aan het einde van iets beland”, zeggen Noah Lennox en Brian Weitz. “Maar goed, dat hebben we altijd na een tour.”
Was Merriweather Post Pavilion een hoofdzakelijk elektronische affaire, beïnvloed door Lennox’ (hij die gewoonlijk ‘Panda Bear’ wordt genoemd) hevige liefdesaffaire met zijn Roland SP-303-sampler, dan was Centipede Hz de negatie daarvan. Niet ontstaan door het uitwisselen van digitale bestanden, maar opnieuw zoals het ooit begon: met zijn vieren in een schuurtje in hun ouderlijke Baltimore. Of dat een herontdekking was?
Weitz (hij die genoegzaam als ‘Geologist’ door het leven gaat): “Belangrijker was dat we nog eens als een echte rockgroep speelden: Noah zat opnieuw achter zijn drums, ik met mijn toetsen,… Het draaide minder om samples, en dat was toch alweer van Strawberry Jam geleden. Maar een herontdekking zou ik het niet noemen, want dat zou impliceren dat het een ideaal is. Het was hoogstens ideaal op dat moment.”
Lennox: “Stilistisch was er wel een verschil met vroeger. Iedereen heeft nu meer instrumenten en geluiden die hij bespeelt, waardoor er soms héél veel klanken in één nummer zaten. Ik zou het dus eerder omschrijven als een nieuwe benadering van een oude methode.”
enola: Was dat iets dat je nodig had na de tour rond Merriweather Post Pavilion?
Weitz: “We hadden dat al even niet meer gedaan, zo hevig gespeeld, en we voelden dat als we weer anderhalf jaar met een plaat wilden toeren, er een uitdaging aan moest zitten; een lichamelijk kantje. Op het einde van de Merriweather-tour konden we bij wijze van spreken op automatische piloot optreden. Nu wilden we materiaal opnemen dat vereiste dat we avond na avond scherp bleven.”
Lennox: “Er is een groot verschil in beleving tussen muziek thuis beluisteren, of in een club of concertzaal. Hetzelfde gaat op voor platen opnemen en spelen. Deze keer wilden we onze lichamen er ook weer bij betrekken, waar Merriweather Post Pavilion erg in het hoofd bleef hangen.”
enola: Jij keerde terug naar de drums na een paar jaar zware toewijding aan de elektronica. Was je daar klaar mee?
Lennox: “Ik denk dat ik aan het einde was gekomen van de weg, van wat ik nog aan nieuwe dingen kon vinden op die manier. Ik moest het roer omgooien, had nood aan nieuwe inspiraties.”
enola: Je soloplaat was stap één, zei je ooit, Merriweather Post Pavillion stap twee.
Lennox: “Van wat ik met mijn samplers kon doen.”
enola: Kan je je een stap drie voorstellen?
Lennox: (denkt even na) “Neen. Ik ben nu ondertussen wel weer met een sampler in de weer geweest voor nieuwe nummers, maar een andere. Hij werkt helemaal anders. Wat ik met die 303-sampler, zelfs de latere versie die ik heb, kon doen was erg beperkt. Ze dicteerden de manier waarop ik songs schreef, en ik denk niet dat ik dat nog verder had kunnen brengen. Ja, misschien zou er een volgende fase kunnen zijn, maar dan zou het met sequencers moeten zijn, en zou het meer traditioneel zijn.”
enola: Jullie spelen heel wat van Merriweather Post Pavillion op deze tour. Was het moeilijk die nummers te vertalen naar deze live-set up?
Lennox: “Niet zo eigenlijk.”
Weitz: “We hadden dat nochtans verwacht. We hebben lang getwijfeld over of en hoe we “My Girls” konden brengen, met een drumkit. We hebben zelfs overwogen om het niet te doen, omdat we vonden dat de kwaliteit van de samples niet paste bij wat we nu deden. Het bleek bij try-outs uiteindelijk wel mee te vallen.”
Lennox: “’t Is een wat meer pompende versie van het nummer.”
enola: Centipede Hz was ook de terugkeer van gitarist Deakin. Is hij nu definitief terug?
Lennox: “Zo werkt het niet bij ons. Hij is nooit echt uit de groep geweest. Ook Brian heeft al eens een plaat overgeslagen. Enkel Dave (Avey Tare) en ik waren er op elke plaat bij.”
enola: Hoe gaat dat dan? Hebben de groepsleden die even passen voor een plaat nog inspraak?
Lennox: “Neen. Ze zijn misschien wel de eersten die het afgewerkte resultaat mogen beluisteren, maar ze kunnen er niets aan veranderen. Dat vraagt wel wat vertrouwen, maar eigenlijk is het normaal.”
Weitz: “Ik heb niet gespeeld op Sung Tongs en geen haar op mijn hoofd dacht er aan om kritiek te uiten op die plaat. Dat recht had ik niet vond ik. ’t Is niet alsof Animal Collective een merk is dat we proberen te beschermen. Dat soort gesprekken hebben we nooit gehad.”
enola: Relaxte ego’s dus?
Weitz: “Toch toch; er zijn ego’s!
Lennox: “Maar we weten waar de grenzen zijn. We kennen de regels.”
enola: Kun jij je inbeelden dat jij ook eens een plaat overslaat, Noah?
Lennox: “(knikt stellig) Uh-uh. sSure!”
enola: Ik had bij de terugkeer van Deakin een gevoel bij van voltooiing: na jaren van evolueren en eeuwig veranderlijk zoeken, zijn jullie opnieuw met vier, en hebben jullie nu eindelijk weer een echt groepsgeluid. Jullie spelen op concerten zelfs erg veel oude nummers. Dat is anders dan pakweg vijf jaar geleden.
Weitz: “En toch heb ik het gevoel dat ook dit een voorbijgaande fase is. Een jaar geleden speelden we een gelijkaardige set, maar paste die wel nog in dat idee van voornamelijk nieuw werk brengen. Toen brachten we enkel “My Girls” of “Brothersport” en voorts dingen waar we nog aan werkten.”
enola: Ik zag jullie toen in het Cirque Royale, en dat moet één van de beste keren zijn geweest dat ik jullie zag.
Lennox: “Was dat de valkshow? Ja, blijkbaar zaten er in dat concertgebouw een aantal duiven, en dus is er voor de soundcheck een kerel ze met een valk komen bejagen. (lacht) We speelden toen inderdaad vooral nieuw materiaal. Nog niet “Moonjock”of “Apple Sauce”, maar zeker al vier of vijf andere die later op de plaat zouden komen.”
Weitz: “Zeker “Today’s Supernatural”en “Wide Eyed”zaten er wel al in. En een paar die Centipede Hz niet hebben gehaald zoals “Honeycomb”.”
Lennox: “Maar ik kan er ergens wel inkomen in wat je zegt. Acht maanden geleden hebben we een punt bereikt waarop onze optredens inderdaad een retrospectief kantje kregen, dat we besloten dat we inderdaad een show wilden geven die alles omvatte. Maar iIk kan me voorstellen dat dit weer voorbijgaat als we langzamerhand nieuwe songs hebben.”
enola: Toen ik pas vanmiddag groen licht kreeg voor dit interview, en begon na te denken over vragen, bedacht ik dat ik van jullie eigenlijk steevast vooral één ding wil weten: waar gaat het muzikaal nu weer heen gaan na deze fase? Al enig idee?
Lennox: “We hebben zitten praten over een aantal multimedia projecten, zoals de film Oddsac er één was na Merriweather Post Pavilion. Er is nog niets concreets, maar dat lijkt ons wel iets om te doen als we even stoppen met touren, zoals we meestal wel doen tussen twee platen in. Even pauzseren en wat dingen op poten zetten waarvoor we niet de hort op moeten, dat lijkt me wel iets.”
Weitz: “Er zijn kinderen in de band tegenwoordig, dus volgend jaar zullen we niet toeren. dan is zo’n multimediagedoe wel een mogelijkheid. Door Oddsac heeft onshebben we zeker de die smaak daarvan gegevente pakken gekregen.”
enola: Jullie leven de laatste jaren ver uit elkaar, met Noah die bijvoorbeeld helemaal in Portugal woont. Voelt het als een gezamenlijke vakantie als jullie dan weer bij elkaar komen aan het begin van een tour?
Lennox: “Dat is een klein deel ervan, maar ’t is toch vooral werk tegelijk. Een werkvakantie, laat ons zeggen. We kunnen ondertussen van Animal Collective leven, en dat is erg cool.”
Weitz: “Sinds Feels lukt dat al. Soms is het moeilijker dan anders, we moeten zorgen dat we ook wat sparen voor de mindere periodes als er niets binnenkomt. Maar het is geweldig. zolang we dat kunnen volhouden is het super.”
enola: Hebben jullie eigenlijk nog artistieke ambities die verder reiken dan “nog een plaat maken”?
Lennox: ” Ik heb nooit erg grote ambities gehad waar ik met de groep wilde geraken, maar ik moet toegeven dat er wel iets veranderd is. Vroeger dacht ik niet verder dan de volgende plaat, tegenwoordig durf ik de lange termijn meer in acht nemen. Niet dat het echt voor een waardeoordeel over onze huidige toestand zorgt, maar ik denk al eens na over ons hele traject. Dat bedoel ik als ik zeg dat we volgens mij nu een eindpunt hebben bereikt. Of eerder: het middelpunt tussen twee dingen in. Maar goed, zo voelt het eigenlijk altijd als we aan het einde van een plaat-tourcyclus komen. Die songs voelen al aan als ons verleden, het is tijd voor de volgende fase.”
