Gebeuren er nog boeiende dingen in de wereld? Soms. Als een traditioneel ingestelde singer-songwriter plots voorzichtig over zijn muurtje gaat kijken, bijvoorbeeld. Dan krijg je Muchacho van Phosphorescent, een plaat die op Les Nuits Botanique spieren gekweekt bleek te hebben.
Zo’n vier jaar geleden belandde Matthew Houck op een pure countrytrip. Met To Willie maakte hij een meer dan puik eerbetoon aan überstoner Willie Nelson, het daaropvolgende Here’s To Taking It Easy uit 2010 bevestigde dat hij een van de boeiendste namen van de alt.countryscene was geworden. En ook in een stemmige en volledig uitverkochte Rotonde van de Botanique kiest Phosphorescent — want dat is zijn artiestennaam — aanvankelijk voor dat pad.
Met een voorzichtig openend “A New Anhedonia” bijvoorbeeld, of “Terror In The Canyons (The Wounded Master”, een van hartzeer doordrongen nummer van op Muchacho, die meest recente plaat waarop Houck zijn zoveelste gebroken hart verzingt. “And you’re telling me you’re leaving, and I’m telling you to go / And I’m not so sorry for the heart-wreck, but for each season left unblessed”, croont hij in een mooie harmonie met zijn toetsenist, en je merkt op dat de vijfkoppige band rond hem de muziek een pak dikker aanzet dan op plaat, waarvoor ze elk afzonderlijk hun partijen inspeelden.
De drums zijn stevig, de percussie meer benadrukt; dit rolt met de spierballen, en dat past wel in deze livesetting. “The Quotidian Beast” wordt dan weer lekker lang uitgesponnen, zoals elk nummer vanavond. Houck en band nemen de tijd om elk nummer te laten openbloeien. “Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly)” volgt; veel mooie samenzang, gezapig tikkend ritme. En dan is het tijd voor iets anders.
Hoe comfortabel Houck zich immers heeft genesteld in de countryniche, bij het schrijven van Muchacho begon er toch iets te kriebelen. Analoge synths werden de studio binnengesleept, en voorzichtig werd verder gekeken. Dat leidde tot het prachtige “Song For Zula” dat ook vanavond een hoogtepunt is. De songsmid laat voor één keer de gitaar aan de kant, laat zijn band de song opbouwen — zingend toetsenriedeltje, zware basloop, veel ritme — vooraleer hij invalt met die pakkende, onvaste stem van hem. Niemand zou hem een schijn van kans gunnen in The Voice Van Vlaanderen, maar laat hem “Yeah then I saw love disfigure me, into something I am not recognizing” zingen, en geen mens houdt het droog.
“Song For Zula” is niet alleen een wereldsong die elk mens in huis zou moeten hebben, maar ook een boeiende blik vooruit op wat Phosphorescents meest belovende toekomst kan zijn: niet blijven rondpulken in die country, maar van daaruit verder zoeken. Technologie gebruiken om het hart heviger te laten pulseren. Of moeten we het lager zoeken? Het daaropvolgende “Ride On/Right On” is immers pure lust, door de band vet aangedikt met stampende beats en extra kreten.
Samen met de alweer lang uitgewerkte setsluiter “Los Angeles” geeft het zin om eens een Phosphorescentplaat te horen waarop Houck echt met de band samenspeelt zoals hier. Het kan hem uit het vakje “singer-songwriter” doen breken. Het tegendeel wenkt op korte termijn: in de bissen volgt solo een ingetogen getokkeld “Wolves” en de Randy Newmancover “Days Of Heaven”. Het voelt als een achterhoedegevecht; een blik op het verleden. Houcks toekomst ligt in zijn band, en zijn collectie analoge synths.
