SPOILER WARNING: Deze bespreking bevat spoilers van seizoen 1 van Homeland. Lees hem niet als je het einde van seizoen 1 nog niet kent.
Alle televisieseries lijden aan een gemeenschappelijk probleem: het zijn namelijk televisieseries. Daarmee bedoel ik dat elke serie een bepaalde grens kent waarop het duidelijk wordt dat de schrijvers moeite hebben met de verdere koers van hun verhaal en waar de lengte van de serie problematisch wordt. Neem nu als voorbeeld Dexter. Die reeks kende zijn hoogtepunt in seizoen vier en bestaat sindsdien uit onophoudelijk gekronkel van de schrijvers om hun verhaal nog interessant en verrassend te houden. Normaal begin je dit fenomeen te merken na enkele seizoenen, maar met Homeland zijn de symptomen al lichtjes op te merken in de tweede jaargang. Het verhaal omtrent de Amerikaanse marinier die dikke vriendjes is geworden met een terroristennetwerk is in seizoen twee nog steeds televisie op het scherpst van de snee, maar vertoont ook al een paar kinderziektes.
Seizoen één eindigde met Carrie die werd behandeld voor haar psychoses en Brody die op het punt stond om alle belangrijke politieke machthebbers de lucht in te blazen, maar er op het laatste nippertje van afzag. Zes maanden later treffen we Carrie aan als leerkrachte. Brody, die nog steeds als de onschuld zelve door het leven gaat, werkt nu als congreslid en wordt naar voren geschoven als potentiële vice-president. Het duurt niet lang vooraleer hun nieuwe levens opnieuw worden overhoop gehaald. Carrie wordt benaderd door haar oude CIA-medewerkers. Blijkbaar is er een informant opgedoken van Carrie die over informatie beschikt die kan leiden tot terroristenleider Abu Nazir. Carrie wordt gevraagd om als gunst naar Libanon te trekken en te praten met haar informant. Tegelijkertijd wordt Brody terug benaderd door de terroristencel van Abu Nazir en wordt hem gevraagd om een lijst te bemachtigen met mogelijke locaties voor een aanslag, een lijst die zich bevindt in de kluis van CIA-baas David Estes (David Harewood). Voordat ze het weten zijn Carrie en Brody opnieuw verstrengeld in het spionagespel. Carrie raakt weer gebeten door de zoektocht naar Abu Nazir en Brody wordt geacht om zijn belangrijke politieke positie te misbruiken om Abu Nazir te helpen een aanslag te plegen.
De eerste twee afleveringen van dit tweede seizoen zijn veelbelovend. Waar je in aflevering één weer wat op je gemak wordt gesteld en vertrouwd raakt met de personages, drijft aflevering twee – die zich in Libanon afspeelt en enkele zenuwslopende scènes aflevert – het tempo omhoog en zorgt voor een uurtje welgemeende en snijdende spanning. Claire Danes en Damian Lewis spelen weer op topniveau. Vooral Danes doet beseffen waarom haar chaotisch en emotioneel onstabiel personage haar zoveel prijzen heeft opgeleverd. Homeland start dus opnieuw als een haarscherp afgestelde CIA-thriller die gemakkelijk je volledige aandacht opeist. Maar hoe verder het seizoen vordert, hoe meer deuken in de carrosserie de serie begint te vertonen.
Een gedachte die ik tijdens het eerste seizoen niet uit mijn hoofd kon bannen was: “Homeland zou het best werken als miniserie of ten hoogste twee seizoenen”. En dat wordt hier bevestigd. Waar het vorige seizoen grotendeels werd gekenmerkt door narratieve beheersing, begint die beheersing nu al wat te wankelen. De eerste helft van seizoen twee draait nog hoofdzakelijk rond Brody, al is hij niet meer de enige antagonist in het verhaal: ook Abu Nazir komt meer in de schijnwerpers te staan. Door het verschuiven van de aandacht van Brody naar Nazir na enkele afleveringen voel je ook dat het schrijversteam achter Homeland drastischer te werk is gegaan.
Seizoen één werd gekenmerkt door een gematigd tempo dat mooi toewerkte naar de uiteindelijke ontknoping. In seizoen twee voel je duidelijk dat het tempo de hoogte is ingejaagd, dat de focus meer ligt op afzonderlijke cliffhangers en effectbejag en dat de verhaallijn daardoor minder egaal aanvoelt. De indruk dat Homeland van de hand is van de mensen die ook achter 24 zaten wordt deze keer veel duidelijker. Afleveringen werken veel harder toe naar een individuele climax met de bedoeling de kijker eens goed door elkaar te schudden en in spanning te laten wachten op de volgende aflevering. Een SWAT-team dat wordt neergemaaid, Brody die plotseling wordt ontvoerd, Carrie die oog in oog staat met Abu Nazir, allemaal opzichtige wendingen waarvan de intenties er vingerdik op liggen en die de integriteit van het eerste seizoen compromitteren. Helemaal gek wordt het in de laatste aflevering, waar de schrijvers de teugels helemaal verliezen en er voor kiezen om de hele serie op zijn kop te zetten.
Ook in seizoen twee wordt de liefdesaffaire tussen Brody en Carrie terug opgepikt. Net als in seizoen één blijft dit een twijfelachtige keuze. Ook een nevenverhaaltje omtrent Brody’s dochter Dana heeft maar weinig gewicht of effect op het grotere geheel. Waar Homeland wel sterk in blijft is de manier waarop de gezinssituatie van Brody wordt belicht en de emotionele gevolgen dat het tweede leven van Brody met zich meebrengt.
De spanningsboog blijft behouden en je blijft uitkijken naar wat volgt, maar de vertelstijl komt zeer cru en geforceerd over. Je vraagt af je hoelang de makers nog van plan zijn om door te gaan als de fundamenten van de serie het nu al hard te verduren krijgen. Seizoen twee is geen slecht seizoen en is nog altijd beter dan de gemiddelde Amerikaanse thrillerreeks, maar ruilt zijn intelligentie bij momenten wel in voor een minder tactvolle aanpak. Seizoen drie staat ook al gepland. Van mij zou dat het laatste mogen zijn. Liefst dat ze werken aan een sterke en mooie afronding, dan dat ze nog enkele seizoenen doorgaan. IJdele hoop waarschijnlijk.
Homeland seizoen 2 is spannend, entertainend en nog steeds efficiënt, maar is tevens een duidelijk bewijs van de beperkingen dat het concept met zich meebrengt.
