Stel: je zit in een Belgische band die net een radiohit en een straffe debuutplaat vol gitaarpop heeft afgeleverd. Wat doe je dan daarna?… Coke? Elke avond op restaurant? Hete biatches? De mannen van Bed Rugs hadden zo hun eigen plan: ze sloten zich op in een Antwerpse kerk met Niels Hendrix van Fence en psychedelicahelden The Bees achter de knoppen. Toen ze klaar waren, hadden ze een zomerse droomtrip opgenomen: een zalig EP’tje dat ze Rapids doopten.
Het klonk toen een beetje zoals ‘OEH…AMAAAAAI..OEOEOEH..’ en dan uiteindelijk: ‘PFFFFLETSJJJ!’…. Een jaar geleden hadden die van Bed Rugs hun eerste ei gelegd. Het debuutalbum 8th Cloud combineerde de onbezonnenheid van de sixties met een portie binnenvetterij uit de jaren ‘90. Alles werd ondergedompeld in een melodieuze saus en wij zongen vrolijk mee met die frisse eerste worp. “What Does It Mean?” ken je misschien nog wel van de radio, maar er was nog veel meer te ontdekken op hun schijfje: “Purple Pill”, “Dream On” en “Shoe” bijvoorbeeld.
Nu verlaat hun nieuw kuikentje het nest: een uit de kluiten gewassen EP met zes nummers erop. De voornaamste conclusie: invloeden van ‘gevoelige zielen met gitaren’ lijken naar de achtergrond verdwenen. Als 8th Cloud nog een mix van sixties- en ninetiesinvloeden was, dan heeft de psychedelische pop de boksmatch voorlopig gewonnen. Singer-songwriters en grungy rock liggen ergens opgeborgen in een doos op zolder, vlak naast die afgetrapte Dr. Martens. Wat overblijft is een hechte familie van popnummers die een stevige productielaag meekregen. Elke seconde van ‘Rapids’ baadt in oogverblindend zonlicht.
Het enige uitgesproken moment van introspectie is de instrumentale titeltrack “Rapids” zelf. Wat begint als een wandeling tussen allerlei lekkende stalactieten, verandert al snel in een vergezicht met een paar achteruitlopende gitaren die voorbijvliegen. Hier klopt het échte hart van de EP. Het is een korte blik in de interne keuken van Bed Rugs. Waar hun allerkleinste ideeën als geisers opborrelen en waar hun popnummers zijn, nog lang voordat ze geschreven worden.
Die nummers zelf mogen er anders ook wezen. “Yawn” klinkt als Byrds met Beatles. Knap nummer, het zweeft als een aangenaam briesje naar binnen, maar het is toch niet meteen onze favoriet, omdat het wat teveel als een genreoefening begint te klinken. Jammer, want het klinkt wel heel ‘juist’, maar iets te weinig spontaan.
Dan liever “Wave”, dat met een koddig gitaarriedeltje opent, tot het op een Arabisch orkest botst. Hoeveel golven zijn over de wereldzeeën onderweg en waar gaan ze naartoe nadat ze aankomen op het strand? Het zijn eerder vragen voor de oceanologen, maar wanneer muziek ons dat soort van mijmeringen bezorgt, dan zijn we heel content. Straf spul.
De pompende bas van “Blinds” en het wegsmeltende “Tell” breien een passende finale aan deze droom-EP. We kunnen niet wachten om Rapids op te zetten tijdens een stonede barbecue, en we kunnen ook niet wachten om de Rugs deze nummers live te zien brengen. Toekomst, begin!