Als er één optreden is waar het dit najaar naar uitkijken was, dan wel het livedebuut van Death Grips op Belgische bodem. In een hen naadloos passende setting toonde de groep zowel zijn sterktes als zijn zwaktes.
Een major label dat één van zijn groepen verwijt alleen maar met marketing bezig te zijn; het is de omgekeerde wereld. Toch is dat waar Epic Death Grips afgelopen week mee om de oren kletste, vooraleer ze de band op straat zette. Het was een afscheid dat er al even zat aan te komen, al sinds begin oktober toen de groep rond Stefan — MC Ride — Burnett en drummer Zach Hill zijn nieuwste plaat zonder aankondiging noch goedkeuring gratis op het net zette. Vanzelfsprekend was dat een marketingstunt, maar net zo goed ook een “fuck you” aan het adres van een label waar de groep nooit echt bij leek te passen.
De actie tekende ook een groep die van confrontatie zijn handelsmerk lijkt te maken. Diplomatie lijkt ver en onbekend terrein, in een wereld waar in alle richtingen opschietende beats en opruiende raps domineren. Geen betere plek dan ook voor een Belgische live-première dan dit Magasin 4, een industrieel punkhol waar een rookverbod iets is om weggelachen te worden, en de boxen een expliciet “don’t climb” moeten torsen. Een klinische AB had dit concert ongetwijfeld minder gepast.
De setting maakt dit optreden. Het draagt bij aan de opwinding die vanaf de eerste drumroffels door de zaal golft. Loodzwaar dondert de bastrack over het publiek, terwijl Hill zijn vaardigheid als drummer laat zien: met zijn creatieve fills maakt hij er meer van dan zomaar rapmuziek, terwijl MC Ride in ontbloot bovenlijf de rand van het podium opzoekt.
Toetsenist/elektronicaman Andy Morin ontbreekt op deze tournee op het appel, en dat laat zich helaas wel voelen. Met enkel een drummer die niet op band staat, is dit meer een live-on-tape optreden, dan een echt optreden, en meer nog dan op plaat smelten de nummers samen tot een lange gelijkvormige track. Dat is geen groot drama: het draait bij Death Grips niet om songs, maar net om een nauwelijks gestructureerde veelheid aan ideeën en beats die nu eens aan dubstep dan weer aan het meest stuiterende van Warp of platte techno doen denken.
Toch doet het deugd halverwege de tot gitaar vervormde synth van “I’ve Seen Footage” te horen; de relatieve melodieusheid ervan is welkom, net als de middelpuntvliegende elektronica die “Get Got” voortstuwt. Je voelt dat Death Grips met deze formule tegen zijn limieten botst. Veel variatie zit er niet in, en de opwinding ebt na drie kwartier ook weg. Maar dan zit het optreden met een laatste “I’ve got some shit to say, just for the fuck of it” van Lock Your Doors” er op.
Een korte “thank you”, een joint die nog van het publiek wordt overgenomen, en weg is Death Grips; één van de meest ongewone groepen van het moment. Of het verhaal nog lang gaat duren, of er ooit een tweede passage in ons land komt,… Het zijn twijfels die je terecht kunt hebben. Maar zolang het duurt, is dit van het boeiendste dat er momenteel op muzikaal vlak gebeurt.
