Dusseuh, ja. Pearl Jam. Voor een derde maal op Rock Werchter in vijf jaar, met in die tijd slechts één nieuw album, en intussen vrolijk een 20ste verjaardag achter de rug. Beetje belegen, denkt een cynisch muziekliefhebber dan.
Niet dus. Pearl Jam speelt Rock Werchter plat zoals we de weide zelden plat hebben weten spelen. En dat had geen kat verwacht. Zelfs de grootste Pearl Jam-fan uit de Enola-redactie (hij faxt zijn artikels nog steeds en drinkt enkel Hoegies) vreesde voor het nostalgieconcert te veel.
Niet alleen blijkt de band in bloedvorm en blijft Eddie Vedder ditmaal wèl nuchter genoeg om de setlist af te werken, Pearl Jam is ook duidelijk niet meer alleen voor wie de grunge bewust heeft meegemaakt. Leek de groep bij zijn eerste passage voornamelijk gesmaakt te worden door jonge vaders en moeders die ooit nog een elleboog in hun oog kregen tijdens een woeste pogo op “Alive”, dan zien we nu een hoop twintigers hun smartphone bovenhalen om “Just Breathe” naar het thuisfront door te seinen.
Ook “The Fixer”, “Comatose”, “World Wide Suicide” en “Got Some” mogen bewijzen dat Pearl Jam op zijn laatste twee albums een nieuwe adem vond. Maar uiteraard zijn het de knallers uit de eerste helft van de jaren 90 die voor de energie en het kippenvel zorgen. “Corduroy”, een ziedend “Why Go”, de aan Jack White opgedragen ode aan het vinyl “Spin The Black Circle” en “Even Flow” (met waanzinnig soleerwerk van McCready) zinderen niets ontziend de weide in. Tijdens “Jeremy” zien we flarden van de waanzin waar Vedder op concerten voor bekend stond (tik even Pearl Jam, Porch en Pinkpop in op youtube en zie) en met de valse trage “Better Man” geraakt de weide de euforie nabij.
Tijd om te bissen: helaas geen “Black”, maar intenser hebben we “Alive” nooit horen meebrullen. Waarna een lang uitgesponnen “Rockin’ in the Free World” volgt, met Vedder die het publiek gaat groeten en als een bezetene over het podium stuitert. Uitgebreide dank volgt, trouwe setsluiter “Yellow Ledbetter” wordt ingezet en tegen dat Vedder zich schrijlings op een monitor zet, heeft Pearl Jam eindelijk ook op Belgische bodem bewezen dat het een van de laatste bands is die zich live spelend naar de top gewerkt heeft.
Vedder haalt een sigaret achter zijn oor uit, steekt hem op, inhaleert diep en kijkt hoe McCready het bluesmotiefje een laatste maal uit zijn gitaar tovert en op de rand van het podium gaat zitten. Twee volgspots, een grote slok wijn, wat sigarettenrook en minstens 40.000 handen die met veel getier op elkaar gaan. Dit is het Pearl Jam dat we al twintig jaar wilden zien en we zijn er nog niet goed van.
Derde keer goeie keer dus. En we wachten op de dag dat dit concert in Pearl Jams eindeloze bootlegreeks te koop komt.
