‘En nu gaan we er eens echt los over gaan’ moet visionair Tom Six gedacht hebben toen hij aan de sequel op zijn liefdesproject The Human Centipede begon. Waar de eerste film eigenlijk niks meer was dan een ziek idee verpakt in een al bij al conventionele horrorfilm, gooit Six deze keer alle sluitspieren los om de meest misselijkmakende, meest verwerpelijke, meest bizarre én meest artistiek verantwoorde Human Centipede-film aller tijden te maken. En op dat artistieke na is hij met vlag en wimpel geslaagd. Wees dus – geheel vrijblijvend – welkom in de met fecalieën besmeurde freakshow van Tom Six en zijn verbazingwekkende human centipedes. Gelieve de kotszakjes in de vuilnisemmers aan de uitgang te deponeren. Dank.
Om er vlot in te glijden laat Tom Six zijn langverwachte sequel beginnen met een herhaling van de eindscène van de eerste Human Centipede. Maar daarna duwt de regisseur het metamuurtje omver en verschuift hij de aandacht naar Martin (Laurence R. Harvey), een vadsig kereltje dat schijnbaar voor de elfendertigste keer naar The Human Centipede zit te kijken. Martin – een nachtwaker met een verleden van seksueel misbruik – is grote fan van de film. Op zijn nachtkastje staat een terrarium waarin een gigantische duizendpoot rondkruipt en onder zijn bed bewaart hij een plakboek van zijn lievelingsfilm. Schattig! De ziekelijke obsessie gaat echter veel verder. Martin heeft namelijk besloten om zijn eigen human centipede te maken. Jawel, hij wil twaalf mensen met elkaar verbinden door ze met mond aan poepegaatje vast te naaien. Euh, komt dat zien?
Tom Six was blijkbaar zo aangenaam verrast door de controverse die The Human Centipede teweegbracht, dat hij onmiddellijk begon te werken aan een sequel die het origineel zou overtreffen op elke mogelijke manier. En je moet het de zieke fucker nageven, The Human Centipede (Full Sequence) is niet alleen een veel explicietere, maar eigenlijk ook iets interessantere ervaring geworden. Niet beter, of smaakvoller – verre van – maar in zijn eigen universum van viscerale horror en overtreffende grand guignol doet deel twee dingen die toch wel lichtjes grensverleggend zijn binnen het genre. Waar de eerste film snel door de mand viel als B-horrorschlock is dit de real deal. Extreme sadistenhorror die er zelfs voor zorgde dat de BBFC (British Board of Film Classification) nog eens hun ‘banned’-stickers mocht bovenhalen. Tom Six wreef ongetwijfeld in de vettige handjes, want betere reclame kan je niet krijgen voor een film die zichzelf verkondigt als dé video nastie van de eenentwintigste eeuw.
Vooraleer we ons in de neerwaartse spiraal van de ranzigheid gooien leggen we even uit waarom The Human Centipede (Full Sequence) eigenlijk net iets interessanter is dan de voorganger. Om te beginnen is er de ambitieuze poging van Tom Six om de metatoer op te gaan. Ongetwijfeld gemotiveerd door de verontwaardigde reacties op de eerste film, maakt de regisseur het weinig subtiele statement ‘jongens, het is maar een film. Het is niet echt.’ Dat hij zijn statement vervolgens verpakt in een nog veel vuilere film bewijst dan weer dat Tom Six’s venijnig gevoel voor ironie enkel maar overtroffen wordt door zijn perverse obsessie met ongecensureerde vetzakkerijen. Het metaspelletje gaat trouwens zo ver dat één van de hoofdrolspeelsters van de eerste film opduikt, maar dan als zichzelf. Denk aan Julia Roberts in Ocean’s Twelve, maar dan met meer human centipedes. En hoe overtref je de kakscène uit de eerste film? Door het hoofdpersonage in zijn broek te laten kakken terwijl hij net iets te enthousiast naar die bewuste scène zit te kijken. META!
Maar ook narratief en stilistisch tapt Tom Six uit een ander vaatje. Met een artistieke zwart-witbeeldvoering, jump cuts, flashbacks en spielereien met geluid is The Human Centipede (Full Sequence) eigenlijk behoorlijk arty (farty) in beeld gezet. Geen idee of Tom Six een stiekeme fan is van Godard of dat hij er gewoon mee aan het lachen is, maar het maakt van de sick flick wel een bevreemdende ervaring die er tenminste voor zorgt dat de sequel niet zomaar een flauwe herhaling is van de eerste film, noch inhoudelijk, noch visueel.
Maar al die pogingen om ook maar iets intelligent te zeggen over extreme horrorfilms (‘kunnen deze films zieke geesten activeren?’) worden al snel ingezet voor de enige echte end game van Tom Six: de meest choquerende taferelen ooit voorschotelen. Het is niet eng, het is niet spannend, het is gewoon even misselijkmakend als die schommelboot uit de Efteling. Een masturbatiescène met schuurpapier, een verkrachtingsscène met een geïmproviseerde prikkeldraad rond de piemel, een medisch helemaal niet accurate operatie (zie hem tekeer gaan met zijn hamer en nietjesmachine!), het zit er allemaal in en het wordt allemaal zeer expliciet in beeld gebracht. En in tegenstelling tot de campy vertolking van Dieter Laser, is er nu helemaal niks meer om het ook maar een beetje met de knipoog te verkopen. Uiteraard weet Tom Six van geen ophouden en gaat hij er zo ver over dat het afgrijzen plaats maakt voor verveling en rollende ogen. Degoutant monstertje Martin die zijn centipede inspuit met een laxeermiddel waardoor de stront – in kleur! – over het scherm spettert? Je doet nét iets te hard je best, meneer de regisseur.
Is Tom Six nu keihard op zichzelf en zijn zelf aangewakkerde controverse aan het geilen of heeft hij gewoon een ziekelijke parodie gemaakt als antwoord op de critici? Het is moeilijk te zeggen, maar los daarvan is The Human Centipede (Full Sequence) een kotsinducerend filmpje dat voor geen enkele gelegenheid aan te raden is. Neen, zelfs een crappy horroravondje met de beer buddies komt niet in aanmerking. De legende houdt echter nog niet op, want binnenkort sluit Tom Six zijn drieluik af met The Human Centipede (Final Sequence), de nu al epische climax die alle losse eindjes aan elkaar zal naaien (haha!). Of wij nog steeds van de partij zullen zijn? Uiteraard, maar vertel het zeker niet verder. To be concluded!
