2011 was een jaar van ongebreidelde woede en verontwaardiging, maar dat was aan de muziek nog niet te horen. Wel werd het er een met een PJ Harvey die misschien wel haar definitieve plaat afleverde, verrassend veel goeie Belgen uit onverwachte hoek, en een Smith Westerns dat sinds die instortende tent nooit meer hetzelfde zal klinken. Laat ons volgend jaar van dat en andere soorten ellende gespaard blijven, maar geef ons alstublieft een deugdelijke soundtrack om #occupy een stem te geven. ’t Is nodig.
- PJ Harvey :: Let England Shake Als een schikgodin hangt ze boven Slagveld Europa, en becommentarieert PJ Harvey een eeuw bloedvergieten door Britse handen en wat dat met die handen doet. Het is een volstrekt eigenzinnig kunstwerk – zowel in tekst als muziek; een schilderij dat dan wel minder monumentaal is dan Guernica, maar net zo prangend de gruwel schetst.
- Some Say Yes Some Do Less:: Can Not Be Played In Mono Verrassing nummer 1 in 2011: er bestaan nog rockgroepen die de brute kracht van een riff erkennen en daar iets boeiends mee kunnen doen. Some Say Yes Some Do Less doet op Can Not Be Played In Mono iets meeslepends met scheuten Doors, grunge en postrock dat dit jaar heel erg welkom was.
- Anna Calvi :: Anna Calvi Broze deerne wordt op het podium blonde furie met een fixatie op de force van Piaf en het drama van de betere epische film. Anna Calvi debuteerde dit jaar met een straf debuut dat haar meteen een volstrekt eigen smoel gaf.
- Lucy Love :: Kilo La Love verbreedt op de opvolger van Superbillion haar muzikaal palet en scoort in thuisland Denemarken een superhit met het geweldige “Thunder” (één derde introspectie, één derde pop, één derde razende drum-‘n-bass). Ook wij konden de muzikale rijkdom van Kilo, dat dubstep, elektro, rap en minimal tot een bruisende popcocktail mixte, wel smaken.
- Beuzak :: Homebrew Verrassing nummer 2 in 2011: Pieter-Jan De Smet is terug, en gaat tegenwoordig door het leven als Beuzak. Hoe goed dat nieuws precies is, hoort u op Homebrew: PJDS is nog steeds een van onze meest getalenteerde songsmeden.
- Smith Westerns :: Dye It Blonde Eén keer dat geweldige refrein van “All Die Young” en voor ons was de lente — wat vroeg in januari, zo geven we toe — begonnen. Met de onschuld van de jeugd nog half in ogen die eigenlijk al wat beter weten zorgde dit jonge drietal voor blissed-out glampop voor die landerige zomernamiddagen waarin de dromerige puber in u nog eens naar buiten mag.
- dEUS :: Keep You Close Bekentenis: we zijn nooit honderd procent fan van dEUS geweest, maar met Keep You Close leverde dEUS mk. II wat ons betreft een knappe plaat af waarop Tom Barman eindelijk ongegeneerd de songschrijver in zich loslaat zonder overbodige stoorzenders in te lassen: van de Mercury Revbombast van de titelsong tot de Twilight Singers-lite bekentenissenrock van “Twice”, is dit een van de rijkste platen die de groep al maakte.
- Drugstore :: Anatomy Verrassing nummer 3: Isabel Monteiro, het Brazilaanse heksje dat samen met Thom Yorke ooit “El President” zong, is terug onder de levenden en leverde in één klap een pracht van een intimistische plaat af. Een plaat die even warm en vertrouwd klinkt als een avond met oude vrienden op café.
- Gang Gang Dance :: Eye Contact Trip van het jaar. Bezwerende, opwindende plaat die de grenzen van de genres verkent in het schemerige bos tussen dance, experiment en psychedelica. Zo goed als geen vat op te krijgen, maar ronduit meeslepend.
- Senne Guns :: Hoera voor de Eleboe Tien jaar na het debuut van Spinvis (dat hem dit najaar dan ook mee op tour nam) eindelijk nog eens een plaat in eigen taal die het experiment en de scherpe randjes niet schuwt. Van het absurdistische kinderrijmpje van de titelsong tot de aangrijpende bejaardenblues van “Goudvis” is dit een goudmijn sterke vondsten en een eerste waarschuwingsschot van een talent dat in de toekomst meer van zich zal laten horen.
Hielpen 2011 verder draaglijk te maken:
11. Amatorski :: TBC
12. Blanck Mass :: Blanck Mass
13. Death Cab For Cutie :: Codes And Keys
14. Gavin Friday :: Catholic
15. Okkervil River :: I Am Very Far
16. R.E.M. :: Collapse Into Now
17. Pains Of Being Pure At Heart :: Belong
18. Brett Anderson :: Black Rainbows
19. Daan :: Concert
20. Steak Number Eight :: All Is Chaos
Song van het jaar: “I Don’t Feel Amazing” van Guillemots. U zocht een definitie van het begrip “de sterren van de hemel zingen”? U vindt ze hier.
Live werden we dit jaar nooit helemaal uit onze sokken geblazen, maar waren toch een paar keer behoorlijk onder de indruk. Met stip op één de strakke en serene manier waarop PJ Harvey op Werchter haar oorlogsklaaglied naar de planken vertaalde en op twee hoe Animal Collective op Les Nuits Botanique plots herontdekte hoe het een liveband kan zijn. De schoonheid van Portishead, een half uur na PJ Harvey op Werchter, was al even overrompelend. Daarnaast werden we ook erg blij van de revanche die Guillemots ons bezorgden voor het ondermaatse Walk The River en hoe Brett Anderson een masterclass “frontman zijn” gaf in STUK.
