Natúúrlijk keken wij enorm uit naar de nieuwe ‘Mission:
Impossible’. Waarom zouden we dat niet misschien? Goed in elkaar
gestoken blockbusters, dat is onze dada, de cast werd dit keer
vervoegd door Jeremy Renner en de regiestoel werd bezet door Pixars
golden boy, Brad Bird – de man die van ‘The Simpsons’ naar
Disneys hitfabriek kwam om daar pareltjes als ‘The Incredibles’ en
‘Ratatouille’ te regisseren. Wij hoopten dus nog geen klein beetje
dat Bird de nostalgische retroflair van zijn animatiefilms zou
kunnen overhevelen naar zijn liveactiedebuut, maar ’t resultaat is
toch niet helemaal de klepper die wij verwachtten. Bird gaat verder
op het élan van J.J. Abrams en voegt daar een scheut James Bond
anno Koude Oorlog aan toe, maar wordt parten gespeeld door een mak
scenario en een verhaal dat nooit helemaal zijn draai vindt.
Ethan Hunt (The Cruise) vinden we ditmaal terug in een Russische
gevangenis, nadat zijn eega (Michelle Monaghan uit de vorige
episode) hem verliet. Maatje Benji (Simon Pegg) schiet hem samen
met collega Carter (Paula Patton) te hulp en na de ontsnapping
krijgt Ethan meteen een nieuwe missie: informatie ontfutselen uit
het Kremlin om te voorkomen dat een zekere Hendricks (Michael
‘Millennium’ Nyqvist) met de gegevens gaat lopen die hij nodig
heeft om een nucleaire oorlog te ontketenen. Hendricks is echter op
hun komst voorzien, blaast het Kremlin op, en slaagt erin de schuld
in de schoenen van de IMF (Impossible Mission Force) te schuiven.
Resultaat: de spanningen tussen Amerika en Rusland staan weer onder
kookpunt, de IMF wordt ontbonden en Ethan moet voor zijn laatste
missie helemaal under the grid opereren, als
rogue agent.
Klinkt spannend? Eigenlijk niet echt, hé? Wij dachten door de
setting dat Bird misschien terug wou naar de film noirsfeer die De
Palma aan aflevering één gaf, maar dat is het niet. Van de groteske
actieorgieën van John Woo blijft hij gelukkig ook weg. Het dichtst
nog blijft hij bij zijn voorganger J.J. Abrams, maar waar die zo
slim was om het privéleven van Hunt bij het overkoepelende verhaal
te betrekken en te kiezen voor één bewust vaag gelaten McGuffin,
gaat Bird voor een nogal ongeïnspireerde episodische structuur die
maar weinig overkoepelend verhaal toont. Abrams wist zijn film een
hels tempo te geven, maar bouwde rustpauzes en cliffhangers in waar
hij die nodig zag, wat zorgde voor een strak georkestreerde trip
die van begin tot eind een fantastisch uitgekiend ritme had. ‘Ghost
Protocol’ is veel chaotischer, telt ongeveer vijf McGuffins (“ah
ja, na de launch codes en de beveiligingscodes en de
whatchamacallits heeft de slechterik ook nog een
functionerende satelliet nodig!”) en weinig interne logica.
Niet dat ‘M:I III’ een verhaal had dat nog wekenlang door je
hoofd zou spoken – daar zijn de dingen nu eenmaal niet voor gemaakt
– maar alles wat gebeurde, was wel enorm effectief. Hier is het
zo’n beetje alles en niets. Vond u ook dat de titel ‘Mission:
Impossible – Ghost Protocol’ meer weg had van een nieuwe telg uit
de ‘Modern Warfare’-shooterreeks dan van een volwaardige film? Wel,
hij laat zich ook een klein beetje zo bekijken. Ethan en zijn team
bewegen van setpiece naar setpiece, van level naar level, en binnen
die grootse actiescènes krijgen ze telkens nieuwe vijanden, nieuwe
objectives. De subplots worden ondertussen op behoorlijk
kige wijze opgelost: het conflict tussen Carter en een Franse
huurmoordenares krijgt een abrupt slot en de mysterieuze
achtergrond van analist Brandt (Jeremy Renner) wordt ons uitgelegd
in een regelrecht potsierlijke monoloog. Dialogen die gaan van “…
en toen heb ik beslist om nooit meer in the field te gaan”
horen nu eenmaal bij het genre, maar jongens, alsjeblíéft, laat het
toch een beetje swingen!
En toch, tóch is dit verplichte kost voor elke rechtgeaarde
actieliefhebber. Waarom? Omdat die fameuze setpieces zo
fragging spectaculair zijn, tiens! Het Kremlin dat in
duigen valt terwijl Cruise de benen van onder zijn lijf holt om het
ontploffende gebouw voor te blijven! Cruise die – met een half
gebroken lijf – van plateau tot plateau springt in een
futuristische autoparking! En vooral: Cruise die met een stel
gravity gloves de wand van een wolkenkrabber in Dubai
beklimt, alleen om halverwege te merken dat de krengen nog maar
half operationeel zijn! Dan vergeet je de tekortkomingen van de
plot en de flauwe dialogen, en zit je gewoon te genieten. Ook al
moet hij zich nog bewijzen als verhalenverteller, een actiescène
kan Bird wel in beeld brengen. Vooral het hele gedoe in Dubai, dat
dan nog eens eindigt met een wilde autoachtervolging middenin een
zandstorm, is behoorlijk awesome. Er is een acuut tekort
aan films die dit soort bombastische actie op zo’n ingenieuze
manier in beeld weten te zetten.
‘M:I 4′ is dus niet de kloeke uppercut die wij graag van Bird
gezien hadden. ’t Is eerder een losse aaneenschakeling van
individueel gezien hoogst spectaculaire stunts. Te nemen of te
laten. De acteurs doen ondertussen hun werk – spijtig wel dat
Nyqvist werkelijk geen énkele scène met dialoog krijgt, wat van hem
de vaagste slechterik maakt sinds de zwembadstofzuiger uit
‘Paranormal Activity 2’ – de soundtrack spat met veel plezier uit
de boxen en Bird laat zijn opgefokte spionagefilm in enkele kleine
momentjes graag baden in het soort foute sixtiessfeertje dat hij
beter wat meer had uitgewerkt: zeg nu zelf, onze helden die in de
epiloog een borrel gaan drinken op de goede afloop, om lekker wat
bij te kletsen, daar dóét een mens het toch voor? Debiel verhaal,
plezant filmpje!
