Een nieuwe plaat, een nieuwe Mira. Het meisje dat vijf jaar geleden met In De Daluren debuteerde, is slechts nog van ver te herkennen op haar titelloze derde album. Grenzen opzoeken en zichzelf uitdagen is meer dan ooit haar drijfveer: het leidt tot een iedereen uitdagende en bovenal pakkende plaat over kwetsbaarheid, want "Dat is de essentie. Ik wil gewoon mensen raken."
"Als ik deze plaat vergelijk met de vorige, kan ik wel zeggen dat ik deze keer de oppervlakte heb geschuwd. Dat was mijn doel. Ik wilde meer zeggen met minder woorden, meer zeggen dan wat je hoort en ziet staan. Puur om mezelf uit te dagen. De liedjes die zo recht voor de raap zijn op mijn vorige platen zal ik nog wel graag blijven spelen, maar zulke liedjes kwamen niet meer. Ik zat meer in mijn hoofd met meer open dingen schrijven, dingen die de luisteraar zelf meer kan invullen. En zo is geschied."
enola: Deze plaat laat zich luisteren als één geheel. Dat is nieuw voor je.
Mira: "Ik ben blij dat je dat zegt, want dat had ik ook vrij rationeel besloten: ik wou echt een plaat met een flow maken. De vorige twee waren vrij collageachtig. Die nummers pasten wel bij elkaar, maar waren onderling vrij verschillend. Nu wou ik echt een sfeer doortrekken. En dat is gelukt, mede door mijn producer Christophe Albertijn, die me bij de les hield en me hielp schrappen – sommige nummers zijn gesneuveld omdat ze gewoon niet in die sfeer pasten. Dat doet even pijn, maar nu ben ik wel blij met deze samenhang."
enola: Is er puur inhoudelijk een samenhang? In mijn oren lijkt het me over een relatiebreuk te gaan.
Mira: "Goh… (denkt na) Veel nummers gaan niet per sé over een breuk, maar wel een soort … samenzijn, dat eigenlijk nooit één zijn is. Ik ben groot geworden met het idee van romantische liefde: het licht zien en dan is het leven leuk en dan komt alles in orde … Je merkt als je een aantal jaren samen bent, wanneer alles goed gaat en je naar elkaar toe groeit, dat je toch nog altijd voelt dat je twee verschillende mensen bent. En dat die eenheid die je zo wordt voorgehouden, ook in al die romantische komedies die ik bekijk (lacht), eigenlijk niet gebeurt. En dat is tegelijk heel fijn, want je wilt je in je relatie vrij blijven voelen, maar het is ook moeilijk. En daar heb ik wel een aantal nummers over geschreven: samen zijn en tegelijk voelen dat je ook twee aparte mensen bent."
enola: En dat kan soms toch hard zijn. In "Foto’s Van Feestjes" klinkt het bijvoorbeeld "Ik zie je lachen met wat vrouwen/Zo weet ik dat je nog bestaat."
Mira: "Ja, dat is echt wel een break-up song. Dat heb ik geschreven op een moment dat ik en mijn huidige vriend even uit elkaar waren. Ik vond dat vreselijk, terwijl het op dat moment het beste was voor ons. Ik ben er nog altijd "blij" mee achteraf gezien dat dat gebeurd is, het was eigenlijk goed, maar toen vond ik dat de hel. Ik denk dat ik besefte dat ik hem moest loslaten en dat dat het beste was. Ik hoop dat ik niet bezitterig was, of ben, maar ik denk wel dat er in liefde altijd een beetje "bezit" zit. Ik denk dat dat eigen is aan liefde, je wilt toch een intimiteit die exclusief is? Sommige mensen misschien niet. Maar jij vindt "Foto’s van Feestjes" dus naar jaloezie neigen?"
enola: Niet zozeer. Maar het gaat in mijn oren over iemand die zijn geluk elders dan thuis vindt en daar wel kan zijn wie hij, of zij, is. Iemand die binnen z’n relatie een schim van zichzelf geworden is.
Mira: "Ik vind dat super zo’n interpretatie, en ik kan nu gaan uitleggen hoe dat bij mij allemaal ontstaan is en hoe persoonlijk dat nummer is, maar ik vind het nu vooral heel fijn dat ik dat nu zowat kan overlaten aan de luisteraar. Dat de mensen de kern van de zaak wel vatten: verdriet, afgescheurd zijn van je lief, maar dat ze voor de rest elke nummer anders invullen op een heel persoonlijke manier. Dat is toch fantastisch?"
enola: In elk gesprek met jou moet het blijkbaar over de taal gaan. Op deze plaat is het dialect helemaal weg. Heb je rekening gehouden met de commentaar op het dialect dat jij en je generatiegenoten gebruiken?
Mira: "Ik moet zeggen dat ik me nooit echt gestoord heb aan die kritiek op mijn taal. En ik ben helemaal niet in het AN beginnen te schrijven als reactie daarop, of vanuit een drang om alle harten van Vlaanderen te willen veroveren. Ik zag het meer als een uitdaging. Ik heb altijd al teksten zoals Spinvis of The Scene in het AN willen schrijven, maar zag dat op een termijn van twintig jaar of zo. Het ging echter veel vlotter dan verwacht zodat ik het nu al naar buiten wou brengen. Op dit moment voelt het AN zelfs natuurlijker aan voor me."
enola: Die behaagzucht van "alle harten te willen veroveren" heb je duidelijk niet. Je platen verschillen onderling heel erg van elkaar.
Mira: "Ja, en dat vind ik wel leuk zo: telkens spelen met andere muzikanten, een andere producer … (denkt na) Beginnen denken vanuit "wat de mensen willen", is een absurde bezigheid. Andere artiesten of muzikanten zijn daar misschien wel mee bezig, maar iedereen zingt zoals hij gebekt is. Vanuit uw hart werken is het belangrijkste. Al wil ik soms wel wat "commerciëler" denken, maar het is zo’n holle term omdat je dat niet kunt voorspellen. Ik wil gewoon mensen raken, en als dat lukt, is dat fantastisch. Laat er dan mensen zijn die "fan" worden van mij, bij een volgende plaat afhaken, maar daarna terug aanpikken … Experimenteren blijft essentieel voor me."
enola: En ook: spelen lijkt me voor jou ontzettend belangrijk te zijn.
Mira: "Inderdaad. En dat verlies je al eens uit het oog omdat er zo veel rond het maken en de release van een plaat hangt. Een plaat is tenslotte een visitekaartje dat een periode van spelen kan genereren. Dat directe contact met en appreciatie van het publiek geeft een enorme boost. Nu voel ik me daar echt van afgekapt want ik heb een half jaar niet meer gespeeld. En ik ben ervan overtuigd dat de mensen de weg naar m’n concerten wel zullen vinden, al dan niet met behulp van de radio. Op deze plaat staan toch wel een paar singles denk ik, vooral omdat de radiozenders tegenwoordig toch wat meer risico’s durven te nemen. "Video Games" van Lana Del Rey is toch ook niet zo evident? Laten we dan koppig proberen van deze plaat een radioplaat te maken, want radio blijft van groot belang, punt. Maar om daar echt toegevingen voor te doen, dat gaat een brug te ver."
enola: Je gaat de inspiratie meer dan ooit dicht bij jou zoeken, je lijkt me nu veel minder met personages te werken.
Mira: "Ik wil gewoon zeer geïnspireerde muziek blijven maken, en die inspiratie kun je doen afkomen op verschillende manieren, maar wat nog het meest die inspiratie genereert, is gewoon "leven". Die liedjes over ergernissen allerhande op de vorige platen moesten wel uit mijn systeem. Maar nu had ik mezelf voorgenomen: geen façade deze keer, en dan krijg je automatisch dat autobiografische. Die vroegere liedjes zitten meer aan de oppervlakte, hebben iets ludieks en ik ga die graag blijven spelen, absoluut. Ik zal er ongetwijfeld nog zo schrijven. Ik hou bijvoorbeeld ontzettend van Randy Newman, omdat hij personages opvoert in zijn songs, er politieke satire in steekt … Misschien ben ik ooit matuur genoeg om dat te doen."
enola: Wie je teksten puur autobiografisch zou bekijken, verwacht een best wel ongelukkig iemand te zien.
Mira: "Mja, die liedjes hebben altijd wel een lange "incubatietijd", ik heb altijd nood aan afstand om iets af te werken. Het verdriet waar ik over zing, was al vrij lang bezonken toen ik de liedjes begon af te werken. Het gevolg is dat de ideeën voor de "ergste" nummers (lachje) al twee, bijna drie jaar oud zijn. En op de meest intense momenten van dat verdriet zie je de essentie ervan niet. Dat zie je pas later, wanneer je de dingen die je toen hebt gekribbeld in je notitieboekje terug leest en dan kunt plaatsen in een nummer. Dan pas weet je echt wat je wou zeggen. "Dat was mijn gevoel toen." Dat is ontzettend fijn."
enola: En hoe voelt het om die nummers nu te spelen en te weten dat andere mensen die intense nummers nu horen?
Mira: "Ik heb me nog nooit zo kwetsbaar gevoeld bij de release van een cd. Ik vind het heel spannend omdat ik voel… (denkt na) dat de plaat weinig franjes heeft, niks verbergt door middel van trucjes of klanken … Mijn vorige platen hadden dat wel. Ik heb alle songs van het nieuwe album vandaag allemaal nog eens gespeeld op piano, en het voelde echt ontzettend goed."
enola: En wat zegt je vriend dat je drie jaar later alles met deze nummers nog eens oprakelt? "Moet dat nu echt?"
Mira: "Hij vind dat wel … raar denk ik (lacht), maar ik heb hem al gezegd dat hij niet te veel persoonlijk moet nemen. Het is eigenlijk ook niet zo dat ik aan hem denk als ik de nummers speel. Die emoties van die nummers zitten in schuifjes in mij en ik kan die voelen als ik ze terug speel, maar het gaat eigenlijk al niet meer over die situatie. Ik kan dat nu zien als emoties die losstaan van situaties. Dus hij vindt het alleszins niet lastig, anders zou ik dit niet uitbrengen."
enola: Gaat kritiek je nu niet meer raken omdat de nummers net zo persoonlijk zijn?
Mira: "Ik denk wel dat ik tegen eerlijke kritiek kan. Als mensen zeggen dat het hun ding niet is, of dat ze persoonlijk vinden dat iets wat ik maak of zing "raar" is en daar op afknappen, dan is dat zo. Je weet op voorhand dat zulke reacties volgen en daar moet je tegen kunnen als je op een podium wilt staan. Dat heeft immers ook een beetje met ijdelheid te maken: je gaat er niet staan als je onzeker bent, je moet een bepaald geloof in jezelf hebben. Maar de laatste tijd denk ik vooral: ik doe het toch maar. Je mag jezelf niet als een mediageile ijdeltuit gaan beschouwen, want dan ga je totaal voorbij aan de essentie van wat je wilt doen. Onlangs ben ik erachter gekomen dat kwetsbaar op een podium staan, vertolken wat je voelt, voor een verbondenheid kan zorgen. En dat is enorm belangrijk. Dat geeft me de kracht om daar te gaan staan. En die kwetsbaarheid … werkt ergens beangstigend, maar het is tegelijk de essentie."