De
hype rond de New Yorkse band Cults
is dan toch niet helemaal doorgedrongen tot ons klein land. Ondanks
de buzz rond deze groep en dan vooral dankzij ‘Go
Outside’, een zomers singletje dat wereldwijd enthousiasme uitlokte
bij indiepopfans, was het concert in de TRIX-club niet uitverkocht.
Dit was achteraf gezien enigszins terecht omdat het concert niet
als een bom insloeg en er nog veel werk is aan de uitvoering van
hun retropoppareltjes. Anderzijds zagen we toch een opwindende band
waarvan de lieflijke pop met een ruw kantje ons naar meer doet
verlangen.
Deze hippe New Yorkers zouden hun eerste concert op Belgische bodem
op Pukkelpop 2011 gegeven hebben. Het noodweer tijdens dit festival
besliste er echter anders over en zo werd TRIX de eerste echte
Belgische ontmoeting voor Cults. Madeline Follin en Brian Oblivion
vormen de kern van deze band die sterk teruggrijpt naar de sound
van jaren ’60 girlgroups zoals Shangri-Las of The Ronettes. Live
laat het duo zich echter bijstaan door drie extra muzikanten. Wat
meteen opviel toen het gezelschap het podium opkwam, was de
indrukwekkende hoeveelheid haar die de bandleden bezitten. Het leek
wel alsof ze, één bandlid niet meegeteld, deelnamen aan een
weddenschap om ter langste haar laten groeien.
Het concert begon met het mooie ‘Abducted’. Zangeres Follin wiegde
in haar jurkje bekoorlijk heen en weer, helemaal in zichzelf
gekeerd. Haar lange haren vielen soms volledig voor haar gezicht
die ze dan terug met een zwaai naar achter gooide. Achter de band
werd op een scherm een zwart-witte film geprojecteerd over twee
kinderen die in een of ander avontuur verzeild geraakt waren. Cults
zette hierdoor een bezwerend en grimmig spookjesachtige sfeer neer
complementair met hun aanstekelijke en naïeve muziek. De andere
bandleden gaven echter een ongeïnteresseerde indruk en Follin bleef
gereserveerd waardoor Cults initieel geen potten brak bij het
publiek. De songs, waaronder het fraaie ‘Never Heal Myself’ en ‘You
Know What I Mean’, werden iets te slordig gespeeld en de
noise overheerste regelmatig de melodieën. Follins stem
was dan wel weer prachtig.
Het duurde tot halverwege het concert vooraleer de remmen werden
losgegooid. Tijdens ‘Bumper’ ging Follin voor het eerst een
conversatie aan met Oblivion. Deze interactie zorgde voor net dat
tikkeltje extra bij het publiek om mee te wiegen en te dansen. ‘Go
Outside’ en bisnummer ‘Oh My God’ zorgden voor nog meer animo in de
zaal, maar daarna zette de band onherroepelijk een punt achter het
concert. Na nog geen drie kwartier spelen, liet Cults het publiek
achter met een honger naar meer.
De eerste en zeer korte doortocht van Cults in België was geen
onverdeeld succes. De enkele parels die terug te vinden zijn op hun
debuut verloren aan glans tijdens het optreden. Ze beschikten niet
over topmuzikanten, de zang van Follin buiten beschouwing gelaten,
en hun performance mocht wel iets meer enthousiasme en
overtuigingskracht uitstralen. Toch geven we de afwezigen ongelijk.
De muziek van Cults is en blijft opwindend, vernieuwend, hoe retro
het ook klinkt, groovy en boeiend. Nog wat bijschaven aan de
uitvoering, een tweede even boeiende plaat maken en Cults gaat een
mooie toekomst tegemoet met nog zeer leuke concerten in het
verschiet.
