Wie het voorbije jaar Emily Jane White op landelijke podia aan het werk zag, zal zonder twijfel opgemerkt hebben dat de ravissante celliste die haar tot op heden steeds vergezelde er ditmaal niet bij was. De reden hiervoor was/is dat Jen Grady (zoals de juffrouw heet) besloot dat het tijd was om op eigen benen te staan en samen met haar vriend Ephriam Nagler de band You Are Plural op te richten.
Verwacht op Hand It Over echter geen doorslagje van Whites gotische gitaarmuziek, Grady en Nagler opteren duidelijk voor een minder toegankelijk geluid dat dichter aanleunt bij progrock, Britse psychedelica en folk dan bij de eigen Amerikaanse erfenis. Gewapend met een cello en Wurlitzer wordt een dwingend geluid neergezet waarbij het contrast tussen de warme cello en het krachtige, op het randje van schel klinkende orgel een dromerig maar ook experimenteel en soms bevreemdend geluid neerpoot waarboven de heldere stemmen van Nagler en Grady heen blijven zweven. De alles bepalende klank van de Wurlitzer zorgt meteen ook voor een duidelijke stellingname, want wie zich niet kan vinden in het geluid van het orgel, zal de plaat in zijn geheel geen kans willen geven.
Hoe zoetgevooisd de stemmen ook mogen klinken of hoezeer de cello als een warme deken om het lichaam heen gedrapeerd wordt, Naglers orgel blijft de hoogste toon voeren. Wie zich binnen het geluid kan vinden, staat een aangename verrassing te wachten in onder andere het titelnummer, waar enkele repetitieve lagen in elkaar vervlochten worden. Uiteraard is er het orgel dat de basis voor de song legt, maar de meerwaarde van het nummer schuilt enerzijds in de inventieve manier waarop Grady haar cello in het geheel weet te laten opgaan (aanwezig zonder op de voorgrond te treden) en anderzijds in de elkaar aanvullende zangpartijen van Grady en Nagler die het nummer de broodnodige kwetsbaarheid verlenen.
Minder geslaagd is het te vrolijk klinkende “Where All Directions Lead” dat te hard naar Beirut neigt in zijn opbouw en nergens het eigenzinnige van You Are Plural uitspeelt. De paar aardige elementen/momenten in de song zijn te schaars om het nummer te redden. Met “Not Backwards At Coming Forwards” bewijst het duo nochtans dat een zekere lichtvoetigheid hen wel degelijk staat. Het opzwepende nummer laat orgel en zang samen in crescendo gaan om plots gas terug te nemen. In het bijzonder de samenzang van Nagler en Grady scheert hoge toppen in het nummer, dat verder ook enkele geslaagde cellopassages bevat die net door in te gaan tegen de heersende melodielijn weten te bekoren.
In het wondermooie “Caught On A Wire” is de sterrol weggelegd voor Grady wiens zwevende zanglijn netjes met het aardse verbonden blijft door het jazzy cellogepluk terwijl Naglers Wurlitzer zich bedeesd op de achtergrond houdt en slechts enkele plukken laat horen alvorens mee op het voorplan te treden en daarbij haast slaafs het ritmepatroon van de cello te volgen. Het is jammer dat deze piste nauwelijks gevolgd wordt ten voordele van de Wurlitzer, al is “Broken Arrow” wel een krachtig pleidooi voor dat laatste. Op de song worden net als bij “Not Backwards At Coling Forwards” (twee)zang en instrumenten zozeer met elkaar vervlochten dat het onmogelijk is te bepalen wie ditmaal de song voortstuwt.
In “Until Broken” wordt een gelijkaardige techniek toegepast met dit verschil dat Nagler en Grady ervoor opteren om met elkaar in dialoog te gaan in plaats van continu dezelfde zanglijnen te verzorgen. Hierdoor krijgt de dynamiek die sowieso al in het nummer aanwezig is, een extra dimensie die bovendien de compatibiliteit van beide stemmen extra in de verf zet. Dat met “Another Sun” voor een zacht, door een weemoedig orgel gedragen nummer gekozen wordt, is niet verwonderlijk al is het wel een einde in mineur. Verre van onaardig, blijft het ook te veel in generieke vingeroefeningen hangen om de strijd aan te gaan met de sterkste songs op de plaat.
You Are Plural heeft met Hand It Over een eerste krachtig signaal gegeven dat duidelijk laat horen hoezeer beide bandleden gepokt en gemazeld in de muziekwereld zijn. De combinatie van Wurlitzer en cello werkt wonderwel, met dien verstande dat het in het bijzonder in de paar zwakkere songs te generiek of zelfs enerverend kan worden. Hand It Over is met andere woorden een typisch debuut van een beloftevolle band. Er zitten nog wat schoonheidsfoutjes in maar de intrinsieke waarde en potentie kan niet worden verloochend.
