Channel Zero is back. En hoe! Op de muilpeer getiteld Feed ‘em With a Brick, hun eerste plaat in veertien jaar, klinkt Belgiës grootste metalband agressiever dan ooit. Channel Zero is klaar voor een tweede leven, maar zal anno 2011 de zaken anders aanpakken, aldus zanger-volksmenner-spraakwaterval Franky De Smet-Vandamme. “We zijn voorzichtiger geworden.”
Iedereen lijkt het erover eens. Op het podium klinken Frank en co even bruut als in de jaren negentig. Het is alsof Channel Zero nooit weggeweest is. Belgium’s finest metalband heeft een nieuw festivaloffensief klaar, met optredens op Rock Zottegem, Dour en de Lokerse Feesten, en plant een clubtour in het najaar. Wij vroegen ons af of het voor De Smet-Vandamme en zijn kornuiten anders aanvoelde om na dertien jaar opnieuw op een podium te staan.
De Smet-Vandamme: “(denkt na) Ik snap wel waar je naartoe wil, maar ondanks dat we ouder geworden zijn, is onze podiumexpressie er niet anders op geworden. Na al die jaren afwezigheid waren we verplicht hetzelfde verhaal met dezelfde power te brengen. Dat was geen evidente opdracht. We hadden meer te doen dan twee keer repeteren. Een band moest heropgebouwd worden. Met alle respect, maar dat is een groot verschil met een singer-songwriter die met stem en gitaar zijn verhaal draagt. Wij kregen de loodzware taak een lege ruimte op te vullen — een nieuwe gitarist uit de boom schudden. Dat was behoorlijk scary, zeker wanneer je plots twaalfduizend tickets verkoopt en zes maal in de AB moet aantreden. We waren verdorie dertien jaar gestopt.”
enola: Mikey Doling voelt zich duidelijk in zijn sas bij Channel Zero. Welke indruk maakte hij tijdens de audities?
De Smet-Vandamme: “We hadden Mikey nog nooit gezien, hooguit op enkele YouTube-filmpjes. Hij kwam aan en zei: “Jullie zoektocht is voorbij!” Ik dacht: “Aight, we zullen zien.” Hij begon te spelen en het plaatje klopte vanaf de eerste seconde. De twintig andere kandidaten waren er nooit in geslaagd ons hetzelfde gevoel te geven. Mikey sloeg de nagel op de kop. Oorspronkelijk wilden we maar een paar concerten en festivals doen, maar hij veegde alle twijfels van tafel en begon meteen aan nieuw materiaal. Ik ben gestopt met werken om de songwriting van Mikey te kunnen opvolgen.”
“Waarom het meteen klikte met Mikey? Er is niet alleen zijn muzikale smaak, maar ook zijn persoonlijkheid. Plots leken we weer een band. Mikey is een heel aangename gast — altijd goed gezind — en bovendien een uitstekende songwriter.”
“Black Flowers” was de eerste tik. We hebben dat nummer in drie kwartier geschreven en in drie uur opgenomen. Dat was de vonk. De klik tussen Mikey en mezelf was meteen gemaakt. Hij heeft mij over de brug gekregen om verder te gaan dan de reünieconcerten.
enola: Als ik het goed begrijp, was Doling dus de bepalende factor. Zouden jullie ook met Xavier Carion aan een nieuwe plaat begonnen zijn?
De Smet-Vandamme: “Het grappigste is dat we nooit aan een nieuw album gedacht hadden, maar Mikey was al begonnen met songs te schrijven. En van het een komt het ander. De demo’s die ik op mijn bord kreeg, waren om u tegen te zeggen. Vanaf dat moment zei ik: “Dit moeten we doen”. Mikey was de bepalende factor, ja. Hij voelde zich in België meteen op zijn gemak. Omgekeerd voelden Tino, Phil en ik ons weer veilig in een soort cocon.”
“Het is moeilijk in te schatten of we met Xavier een nieuwe plaat konden maken. Hij weigerde mee te doen wegens zijn gehoorproblemen, maar blijkbaar speelt hij ondertussen al in een ander bandje. In het leven kies je nu eenmaal voor het een of het ander. De kerk in het midden houden, dat zit er niet in. Xavier was niet geïnteresseerd in een reünieshow en dacht bij de start van de ticketverkoop: “Daar gaat toch geen kat op afkomen!” Maar kijk, een best-ever-case-scenario gebeurde. De uitloper is Feed ‘em with a Brick.”
enola: Is de lekkere Amerikaanse thrash-groove en de imposante sound op de nieuwe plaat een gedeelde verdienste van Doling en producer Logan Mader?
De Smet-Vandamme: “De muziek is van Mikeys hand. Hij had alles op voorhand gecomponeerd en geprogrammeerd, zowel op gitaar, bas als drums. Toen we de studio (Noise Factory in Namen, lh) binnenwandelden, was de plaat al voor negentig percent afgewerkt. De imposante sound is te danken aan Logan. Hij hoefde zich niet meer bezig te houden met de zevenendertigste discussie over een refrein. In elf dagen heeft hij hier de basstukken en drums opgenomen. Voor de gitaren had hij vijf dagen nodig. We hadden zelfs nog drie dagen over die we gebruikten om aan de intro’s, zoals in “Electric Showdown”, en andere details te werken. Toen ik in Los Angeles, met Bradley Dujmovic, elf uur per dag werkte aan de preproductie van de vocalen, was de plaat al voor de helft gemixt. Zo snel ging het.”
enola: Hoe hebben jullie een begenadigd producer als Mader gestrikt?
De Smet-Vandamme: “Via Mikey natuurlijk. De metalscene in Los Angeles is een ons-kent-ons-wereldje.”
enola: Eerste single “Hot Summer” klonk meteen fris en modern, maar tegelijk hondsbrutaal. Ik neem aan dat dat het ultieme doel was?
De Smet-Vandamme: “Mikey had een bepalende visie op de toekomst van Channel Zero. We wilden hedendaags klinken, maar als ouderen was het moeilijk om aan te voelen wat hip was. Hou er rekening mee dat we allemaal twintig jaar ouder zijn dan een groot deel van ons doelpubliek. We hebben niets goedkoop gereleaset. Halfweg de preproductie voelden we eigenlijk al dat het goed zat. Op Facebook krijg ik veel complimenten van jongeren. Er is geen kritischer publiek dan de jeugd. Ondanks onze zware sound worden we nu op JIM en TMF gedraaid. We moeten tussen de nieuwe Beyoncés en Ushers zitten.”
enola: Als ik aandachtig naar de teksten van “Hot Summer”, “War Is Hell” en “Capital Pigs” luisterde, dacht ik: “Channel Zero heeft nog niets aan frustratie ingeboet.” Er zijn dus nog redenen te over om kwaad te zijn op deze wereld?
De Smet-Vandamme: “Mijn visie op de wereld is nog geen haar veranderd. Ik kijk constant naar wat om mij heen gebeurt. Ik lees De Morgen van voor naar achter. “Capital Pigs” gaat over de hypocrisie na de ramp met de boortoren in de Golf van Mexico, en niet alleen over de reacties van de olie-industrie, maar ook over ons hypocriet gedrag. We verbruiken liters benzine en hebben voor alles plastic nodig. We zijn een deel van het probleem, maar laten we daarom onze auto staan? Neen. Ik spreek liever over een vingerwijzing en gewetenschopperij dan over frustraties. Ook “Black Fuel” was iets als “look, this is us”. We zijn slaven van deze maatschappij. Puur technisch gezien, kan je er niet uit stappen, tenzij je in een grot kruipt.”
enola: Wat zijn jullie volgende doelen? Komt er een Amerikaanse release? Hebben jullie zin in een Europese tour?
De Smet-Vandamme: “Dat is nog koffiedik kijken. We willen zeker een Europese tour. We zijn al bevestigd voor Hellfest en Wacken Open Air volgend jaar. Maar we zijn voorzichtiger geworden; we moeten een basis hebben. Het heeft geen nut om in pakweg Kroatië voor zevenduizend man te spelen waarvan niemand je bandnaam kent, zoals met Body Count indertijd. Die tour met Body Count kostte ons bakken geld: vijfentwintigduizend frank per dag voor de tourbus, achtduizend frank per dag voor een geluidsman en daarnaast nog een paar roadies. We kregen vijfhonderd frank per dag voor eten. Dan kwamen we gefrustreerd thuis, want we zaten in de schulden. Dat is de reden waarom we ermee gekapt zijn in 1997. Er waren ook wel muzikale verschillen binnen de band, maar ons verhaal werkte niet in het buitenland. Men was daar niet in Channel Zero geïnteresseerd.”
enola: Lag dat ook niet aan het Belgische muziekmodel? We leken amper in staat om bands over de landgrenzen te promoten.
De Smet-Vandamme: “Mikey heeft ons meteen gewaarschuwd: ‘Ik wil je niet ontgoochelen, maar geloof niet te snel dat de plaat in de VS zal verschijnen.’ Mikey kent de Amerikaanse markt goed. Akkoord, je hebt een deftig label nodig, maar we moeten ons afvragen hoe een Amerikaan of Japanner op onze muziek reageert. Een waanzinnig goede plaat in België is geen garantie op succes in het buitenland. Ik ga het pas geloven wanneer iemand in de VS onze plaat wil verdelen.”
“Een band die in de VS beroemd wordt, heeft een grote markt onder zich en kan goed zijn boterham verdienen. In België is dat anders. DevilDriver bijvoorbeeld speelt vrij extreme metal, maar heeft een grote muzikale impact die hen op financieel vlak geen windeieren legt. Vijfhonderd fans hier staat voor vijfhonderdduizend man in de VS.”
enola: Heeft Channel Zero nog lessen uit het verleden getrokken?
De Smet-Vandamme: “Mikey en ik hebben de muziek en de teksten geschreven, maar de rechten gaan naar alle bandleden. Iedereen is gelijk voor de wet. Er is geen competitie meer binnen de groep. Mentaal zijn we duidelijk veranderd. We vormen een blok.”
enola: Skitsoy werd meteen vergeleken met Channel Zero en kwam niet volledig van de grond. Channel Zero wil niet langer een nostalgische reünieband zijn. Hoe zwaar woog en weegt dat legendarische metalverleden?
De Smet-Vandamme: “Vooral ten tijde van Skitsoy kreeg ik bakken stront over mij heen. Maar na mijn optreden met Skitsoy in de AB, als voorprogramma voor Motörhead, kreeg ik plots goede commentaren. Bij Skitsoy moest ik met een bende jonge gasten samenwerken. Op het einde van de rit hebben we in Nederland redelijk grote concerten gedaan; geen hond die zich bezighield met mijn verleden. In Spanje wonnen we de grootste Europese rockrally, en niet doordat ik in het Spaans de jury omgekocht had (lacht).”
enola: Iets anders. Jij bent afkomstig uit de streek van Zottegem. Niet dat er veel te beleven valt, maar passeer je er nog vaak?
De Smet-Vandamme: “Ik kom er af en toe. Ik was er vorige week nog om het huis van mijn grootvader leeg te maken. Veel contacten heb ik er niet meer. Dat we Rock Zottegem aandoen, is wel enorm cool.”
enola: Vind je nog tijd om nieuw Belgisch metaltalent te spotten?
De Smet-Vandamme: “Ik kan het allemaal niet meer volgen, maar een band kan ik je wel aanraden: Bliksem uit Antwerpen. Ze spelen thrash metal, met een zangeres, en hebben net een redelijk straffe demo uit. Checken, die handel.”
enola: Doen we!
Channel Zero speelt op donderdag 14 juli op Dour Festival
