Meer dan een decennium geleden maakte deze jongeman tussen zijn
behang van rockchicks en riot grrls een plaatsje voor een poster
van de nieuwste vrouwelijke brulboei, Sandra Nasic genaamd.
Zij en haar Guano Apes hadden toen met ‘Open Your Eyes’ een
debuutsingle waar je op MTV – een zender die toen nog zowaar nog
rond muziek draaide – niet naast kon kijken. Opvolger ‘Lords of the
Boards’ deed het zo mogelijk nog beter, maar nadien begon het
succes van de band gradueel te tanen. Niet onbegrijpelijk, want
door een gebrek aan subtiliteit kon je ze eerder als een guilty
pleasure dan een talent bestempelen. Drie studio-albums later
zater het er voor de Apes op en gingen ze elk hun eigen,
onsuccesvolle weg.
Nu lijkt de tijd echter extreem rijp voor rock chick reunions –
Hole en Skunk Anansie hebben het pad geëffend, Garbage en No Doubt
zitten al een tijdje in de studio – en dus moest ook deze Duitse
kracht weer de kop opduiken. Deze wedergeboorte werd gevierd met
een korte tour en dit jaar mocht daar ook de nieuwe, opvallend
poppy plaat ‘Bel Air’ uit voortvloeien. Hoog tijd dus voor een
reeks promoconcerten, die meteen ook tot het eerste zaaloptreden op
Belgische bodem inhield.
De Vk* raakte aardig volgepakt met een combinatie van fans van
weleer en een beperktere afvaardiging enthousiastelingen van de
nieuwe generatie. De Apes trapten af met de magere comebacksingle
‘O What a Night’, maar deden de zaal pas losbarsten met het
daaropvolgende ‘You Can’t Stop Me’. Laat er geen verwarring rond
bestaan: nostalgie was de populairste reden om deze gig mee te
pikken en dus was het grootste deel van de zaal voornamelijk aan
het aftellen naar de oude singles. Ook de groep had hier vrede mee
genomen en liet het nieuwe materiaal slechts met mondjesmaat op
Molenbeek los.
Aanvankelijk gebeurde dit allemaal volgens het boekje en was een
hogere noot in het laatste refrein de enige afwijking van de
albumversies, maar naar het midden van de set toe kwam hier
verandering in en mocht er al wat creatiever met het materiaal
omgegaan worden. Scherpe versies van ‘Pretty in Scarlet’ en
‘Underwear’ lieten het besef ontstaan dat je innerlijke puber je
hierheen had gelokt, maar je uiteindelijk met de glimlach stond te
genieten omdat je een sterke set geserveerd kreeg. Ondanks de jaren
van afwezigheid, is de band nu beter op elkaar ingespeeld.
Bovendien heeft de tijd Nasic niet kunnen temmen en is ze nog
steeds een energieke frontvrouw die haar publiek aanspoort en
ophitst tot ze uit haar handen eten. Aan het einde van de set was
zelfs nieuw materiaal geen belemmering om keihard los te
gehen op de planeet van de Guano Apes: zinderende versies van
‘This Yime’ en ‘Fanman’ deden de temperatuur in de Vk* nog enkele
graden oplopen om te culmineren in de verwachte afsluiter ‘Open
Your Eyes’. Een bisronde bracht ons een bezwerende instrumentale
versie van ‘Plastic Mouth’, waarvan de muzikale explosie op een
watergevecht uitliep, en natuurlijk een meegebruld ‘Lords of the
Boards’.
Muzikaal gezien zijn de Guano Apes inderdaad niet meer dan een
verborgen pleziertje op de iPod, maar live hebben ze meer te
bieden. Wij zagen maandag enkele degelijke rockers en een
opgepepte, goed bij stem zijnde frontvrouw-met-ballen wiens enige
missie het was hun publiek een goede tijd te bezorgen, alsof de
tijd nooit had stilgestaan. Daar zijn ze wonderwel in geslaagd en
daarom is er ook na het verzadigen van de nostalgie misschien wel
nog een plaatsje voor de Guano Apes in de grote muziekzoo.
