‘Greetings & Salutations’ heet het erg fijne debuut van het
Aalsterse Intergalactic Lovers. Het viertal schreef de voorbije
edities van het Oost-Vlaams Rock Concours en De Beloften op hun
naam en vond bij EMI een grote naam om hun zelf bekostigde plaat
uit te brengen. In de EMI-gebouwen, in een zaaltje waar de posters
van Intergalactic Lovers het meest nieuwe onderdeel van het behang
uitmaakten, vonden we Lara (zang), Maarten (gitaar), Brendan
(drums) en Raf (bas) met enkele woorden uitleg over de plaat, de
band en – uiteraard – de thuisstad.

enola: Hoe gaat het met jullie?
Lara: Goed. Vrolijk!

enola: Dat heeft wellicht te maken met de release van jullie
debuutplaat. Zenuwen?
Brendan: Dat valt goed mee. We hebben al een aantal optredens
achter de rug, dus we zijn goed ingespeeld. We laten alles op ons
afkomen, nu valt er toch niets meer aan het album te
veranderen.
Lara: Mochten er zenuwen zijn, dan hebben die vooral te maken met
de reacties van de buitenwereld.
Raf: Onze zenuwen zijn al grotendeels weg door de positieve
reacties die we kregen na de release van de single ‘Delay’.

enola: Wat is het verhaal achter de plaat? Waar en door wie is
die opgenomen?
Lara: Onze plaat is opgenomen in Stuttgart, Duitsland. Daar zijn we
terechtgekomen via een vriendin van me, die iemand van die studio
kent. Het verhaal achter de plaat is: vier goede vrienden (iedereen
lacht) die samen muziek maken en dit samengebundeld hebben in een
doos vol plezier.
Raf: Het is stapsgewijs gebeurd, want ons eerste studiobezoek was
voor een demo-opname. Maar we waren zeer tevreden over de paar
nummers die we hadden opgenomen, waaronder ‘Fade Away’, dat vorig
jaar al de radiozenders heeft gehaald. Vervolgens zijn we aantal
keer terug naar daar getrokken om echt een plaat te maken. Het hele
proces heeft eigenlijk twee jaar geduurd.
Maarten: Het is ook een heel leerproces geweest. Naar het einde toe
ging alles al veel vlotter dan in het begin.
Raf: Daarom is het goed dat het zo lang geduurd heeft. Hadden we
twee jaar geleden veertien dagen uitgetrokken om die plaat te
maken, was ze nooit zo goed geweest. Het voordeel was dat we nu
voortdurend konden bijsturen en zaken laten rijpen.

enola: En dat is de hele rit lang met dezelfde producer
geweest?
Brendan: Ja, dat was Thomas Hahn, een Duitse producer die erg blij
was eens met een Belgische band te kunnen samenwerken. Hij heeft
ontzettend veel uit ons kunnen halen.
Lara: Ik denk dat wij veel van hem hebben geleerd maar hij ook van
Belgische muziek. Wanneer je de Duitse radio beluistert, hoor je
het ene overgeproducete popnummer na het andere. We merkten dat hij
ook bij ons de reflex had om in die richting te gaan, maar dat was
niet echt onze bedoeling. Wat het ook zo aangenaam maakte, deze
volledige ervaring, was dat het in Duitsland was en je dus niet
elke avond naar huis kon. We waren daar samen als groep aan het
werk en het had ergens een reisgevoel…
Maarten: … maar dan wel een reis waar we erg lange dagen hebben
gewerkt.

Songs nooit afgerond

enola: Waar in het proces is EMI erbij gekomen?
Lara: Toen de plaat al af was. We hebben het album volledig zelf
gefinancierd. Ook de mastering in de Abbey Road studio’s. Eenmaal
alles klaar was, zijn we bij verschillende platenmaatschappijen
gaan aankloppen. EMI was van bij het begin erg open en concreet en
dat beviel ons wel.
Raf: Het was ook positief dat EMI tevreden was met het product
zoals het is en niets wilde veranderen. We kregen onmiddellijk veel
vertrouwen.

enola: Dat moet wel een boost aan jullie zelfvertrouwen hebben
gegeven…
Brendan: Op een bepaald moment vonden we bij elke repetitie wel een
reden om een fles open te trekken. (lacht)
Maarten: Het is echt niet zo evident vandaag. We hebben het zelf
ondervonden, toen we een label zochten, dat het er helemaal niet
goed aan toe gaat in de muzieksector.

enola: Hoe en wanneer zijn de nummers op het album
geschreven?
Lara: De songs zijn geschreven over die periode van twee jaar. Het
is niet dat ze al jaren in de kast lagen. Maarten heeft één song
geschreven, maar de overige heb ik bedacht – al zijn alle nummers
wel een product van ons vier. Soms kom ik af met drie akkoorden of
heeft iemand een leuke melodie gevonden en dan ontstaat het proces
van die te spelen en daarrond te werken. Dan zoek ik daar ook een
zanglijn op. Elk nummer begint vanuit een klein element. Met ons
vieren vullen we de rest aan.
Raf: Het duurt misschien wat langer zo, maar we geloven dat het
beter is omdat iedereen er op deze manier zijn zeg in heeft gehad
en er volledig achter staat. De teksten zijn bijna integraal door
Lara geschreven, maar de muziek houden we graag ook gevarieerd en
dan helpt het om er met verschillende mensen aan te sleutelen.

enola: Is het makkelijk om de knoop door te hakken en een
nummer ‘af’ te noemen?
Raf: Het is vooral makkelijk om te zeggen dat het nog niet af is.
(iedereen lacht)
Brendan: We komen meestal wel tot het punt waarop we alle vier
voldoende tevreden zijn.
Lara: Maar ik denk niet dat onze nummers ooit af zijn, want we zijn
nu bij de repetities bezig om de nummers strak te krijgen en dan
ontdek je weer nieuwe zaken erin of geef je er een andere draai
aan. Ik vind dat wel leuk eraan.
Raf: Live zijn onze nummers sowieso nooit een kopie van de opnames
geweest. In de studio zijn lijnen opgenomen die we op een podium
niet kunnen brengen.

Verlieslatende band

enola: Hoe zijn jullie een band geworden?
Lara: Blad-steen-schaar. (lacht) Neen, we kennen elkaar van de
scouts in Aalst.
Raf: Dat is een scoutsgroep met een sterke muzikale traditie. Velen
hebben er instrumenten leren bespelen of hebben er heel wat muziek
leren kennen. Je leert elkaar kennen als vrienden en na een tijdje
weet je wel wie met muziek bezig is. Maarten heeft het in gang
gezet.
Brendan: Op een bepaald moment waren we met ons vier en de formatie
klikte. Er waren wel wat vorige levens. Het is niet dat we twee
jaar geleden out of the blue zijn beginnen spelen. Maar in de zomer
van 2008 zijn we echt met dit project begonnen.

enola: Zijn jullie nog betrokken bij andere muzikale
projecten?
Raf: Vanaf 2008 hebben we toch de beslissing genomen de andere
dingen stop te zetten en ons enkel op Intergalactic Lovers te
focussen.
Maarten: Naarmate er meer optredens en verplichtingen kwamen,
merkten we dat het moeilijker werd om hiernaast nog te studeren of
te werken. Wat niet wil zeggen dat we het ons kunnen permitteren om
naast onze band niet te gaan werken.
Lara: Het blijft België hé. Mensen hebben daar vaak een verkeerd
beeld van. Ze denken dat wanneer je bij een major zit, en je op
nummer acht in De Afrekening staat, het geld binnenkomt. Dat is dus
helemaal niet waar. Zolang ik werk en de band kan blijven
combineren, vind ik dat ook niet erg, al is het niet altijd even
makkelijk.
Raf: We hebben ook zelf veel geïnvesteerd in de plaat.
Intergalactic Lovers is tot nu toe altijd al verlieslatend
geweest.
Maarten: Had het label de plaat gefinancierd, dan hadden ze ook
inspraak gehad en dit is nu totaal niet het geval. We wilden geen
compromissen sluiten.

enola: De optredens lopen vlot voor jullie. Onlangs ook nog in
de AB. Is er nog ergens onwennigheid op het podium of hebben jullie
intussen genoeg ervaring om daarmee om te gaan?
Lara: Ik was bijzonder zenuwachtig die dag. Voor we moesten
optreden, stond ik op het podium en besefte ik dat ik er al zo vele
malen had gestaan, maar dan tussen het publiek. Dat gaf best een
raar gevoel. Na het eerste nummer was ik al helemaal chill.
Raf: “Ach ja, we hebben genoeg op superkleine podia gestaan, in
cafés en in kelders, waar we ons best moesten doen om niet over
onze kabels te struikelen. Op trucks ook. Dan kan je het
uiteindelijk maar appreciëren dat je in zo’n zaal met zulke
geluidskwaliteit kan spelen. Komt nog eens bij dat we in het
voorprogramma van Buffalo Tom mochten
spelen, die ik drie jaar geleden nog in dezelfde zaal heb zien
optreden.
Lara: En de blikken van het publiek zie je van op het podium toch
niet dankzij de belichting.
Maarten: In de Lotto Arena stonden we voor een ‘zwarte vlek’ te
spelen en als je plots die massa hoort, is dat wel speciaal.

De Humo-ontnuchtering

enola: Jullie hebben De Beloften gewonnen en het Oost-Vlaams
Rockconcours, maar voor Humo’s Rock Rally werden jullie niet
geselecteerd. Ik neem aan dat jullie dat niet hadden zien
aankomen…
Brendan: Neen. We gingen er eigenlijk van uit dat dit ons laatste
concours zou zijn. We hebben via via achteraf halve redenen
gehoord.”
Lara: Toen de namen bekend waren en we zagen onszelf niet, maar wel
heel wat bands die we verslagen hadden in andere wedstrijden,
snapte ik dat even niet. Maar uiteindelijk is het niet dat we
daardoor elke repetitie down zijn geweest. Helemaal achteraan in
Humo hebben ze zich geëxcuseerd, wat veel goed maakt. (lacht). We
waren volgens hen door de mazen van het net geglipt.
Raf: Je leert er ook uit dat niet alles vanzelf gaat. Er zijn
altijd teleurstellingen en ontnuchteringen. Dit was er zo een, maar
dan moet je op je eigen krachten verder en zie je wel waar je
belandt.
Brendan: We hadden op dat moment het gevoel dat we goed vertrokken
waren als band en dat die wedstrijd misschien voor ons wat had
kunnen versnellen, maar dat het zonder ook wel zou lukken.

enola: Lara, jij bent afkomstig uit Libanon. Voel je je ergens
nog Libanees?
Lara: Ik ben geboren in Brussel, voor alle duidelijkheid. Toen ik
een maand of twee was, ben ik naar Afrika verhuisd waar ik een
achttal jaar heb gewoond om dan terug te komen naar België. Ik voel
me vooral Libanees door het feit dat ik fysiek op mijn vader
lijk.
Raf: Ze heeft een snor. (lacht)
Lara: Ik heb er onlangs nog over nagedacht. Ik heb van mijn vader
nooit de taal geleerd, ik heb er altijd Engels en Frans mee
gesproken. Ik heb van hem ook die cultuur niet meegekregen, al is
het erg lekkere eten me zeker bijgebleven. De laatste keer dat ik
Libanon bezocht heb, was ik zestien denk ik. Volgens mijn ma heb ik
wel wat trekken uit die cultuur of van mijn pa zoals altijd te laat
komen en me niet aan afspraken kunnen houden. (lacht) Ik vind het
wel jammer, want als ik naar Libanese muziek luister, hoor ik toffe
melodieën maar echt snappen doe ik het niet. Hopelijk komt dat
nog.

enola: Jullie zijn van Aalst. Hoe zit het met de scene
daar?
Brendan: Een jaar of vijftien geleden had je heel wat groepen in
Aalst, al was het niveau niet zo fantastisch. Blijkbaar zijn er
veel mensen koppig muziek blijven spelen, waaronder ikzelf. Nu heb
je groepen als Marble Sounds en Motek. Sarah Ferri is
een opkomende naam. En Arquettes hebben er ook wel roots. Maar een
scene is er niet. Er zijn geen muziekcafés zoals in Gent waar de
muzikanten elkaar treffen.
Maarten: Let’s face it, de gemiddelde Aalstenaar luistert niet naar
alternatievere muziek. Lara woont eigenlijk in Antwerpen en ik in
Gent maar in Aalst hebben we een fantastisch repetitielokaal met
erg veel ruimte en geen tijdslimiet, dus we zitten er zeer
goed.

‘Greatings & Salutations’ is nu uit bij EMI.

http://www.intergalacticlovers.com

Intergalactic Lovers spelen onder meer op Karma Hotel
(Oostende – 16/4), in Cactus Club (Brugge – 24/4) en op les Nuits
Botanique (Brussel – 19/5). Voor een volledig overzicht, check de
website.