De combinatie van een oude zak met wat vuile praat is in het rock-’n-rollwereldje al meer dan één keer een succesformule gebleken. Terwijl André Williams vieze praat bij In The Red Records mocht verkopen, haalde Alive Natural Sound Records heel recent nog het funkicoon Nathaniel Mayer vanonder het stof om bij hen hetzelfde te komen doen. Met T-Model Ford heeft Alive Natural Sound Records nu een negentigjarige snoeper met een berucht verleden als moordenaar in de rangen, al is het weliswaar in een blues- en niet in een funkjasje dat Ford drank en vrouwen predikt.
Dat Ford wel wat gemeen heeft met Williams en Mayer, hoeft gelukkig nog niet te betekenen dat de man geen eigen charmes heeft. Integendeel, in tegenstelling tot zijn meer funky collega’s, dwaalt Fords benevelde geest heel wat meer naar de drank en net iets minder naar het vrouwvolk af. Wat toch weer tot heel andere resultaten leidt, want is het niet Fords uitgedroogde stem die je ertoe kan verleiden een whisky in te schenken, dan krijg je wel een flauwe lach op je gezicht wanneer hij in het midden van het optreden naar het publiek begint te roepen dat het "Jack Daniels time" is! Alsof hij een soort van roestige, op ethanol draaiende locomotief is die regelmatig moet worden bijgevuld, wil men hem aan de praat houden.
Dat maakt dat The Ladies Man net als de twee platen van labelgenoot Nathaniel Mayer heel spontaan klinkt, alsof de artiest vlakbij je staat en heel open en eerlijk verkondigt wat hem op dat moment toevallig bezighoudt. Het geeft The Ladies Man in ieder geval het soort charme dat nog het best te vergelijken valt met de bezwerende scènes uit de film Black Snake Moan, waarin Samuel L. Jackson heel onverwachts een gitaar ter hand neemt om the blues te bezingen en het er voor een acteur muzikaal verdomd goed vanaf blijkt te brengen.
Een rasechte bluesmuzikant als T-Model Ford heeft muzikaal echter niet meer veel te bewijzen, waardoor er enkel nog het recept van klassieke blues overblijft om het publiek mee te verheugen. Daar gaat Ford helemaal in op, want wanneer hij zijn vrouw in "Chicken Head Man" vraagt om voor hem de hoofden van de geslachte kippen te bewaren, krijg je echt de indruk dat hij het nummer ergens in Kentucky op een kruk voor een kippenstal heeft geschreven. Dat hij bijna acht minuten aan een stuk over zijn kippen kan doorzagen, neem je er dan uiteindelijk nog graag bij omdat het met de geloofwaardigheid honderd procent goed zit.
Tonnen geloofwaardigheid blijken eveneens uit de praatjes met het publiek, waarin hij zijn rijbewijs bijvoorbeeld even bovenhaalt om te kijken hoe oud hij precies is, maar net zo goed uit het eindeloze gekreun waarmee Ford zijn zinsnedes afsluit. In Fords wereld is het namelijk helemaal niet ondenkbaar dat een liedje plots zeven minuten langer duurt dan oorspronkelijk het geval was. Integendeel: het geeft Ford als losgeslagen vat buskruit alleen maar nog meer charme en het valt bijgevolg helemaal te begrijpen dat The Ladies Man nergens geproducet klinkt.
Dat het grootste pluspunt van The Ladies Man tegelijkertijd het grootste minpunt is, maakt evenwel pijnlijk duidelijk dat dualiteit tot in de kleinste uithoeken van ons aardse bestaan vertegenwoordigd is. Want net zo ontspannend als de ongedwongen stijl van T-Model Ford werkt, net zo langdradig klinkt The Ladies Man met bijna één uur en toch maar elf liedjes op de teller. Het plaatje laat zich namelijk heel moeilijk in één keer uitluisteren en dat had met wat knip- en plakwerk mogelijk toch heel anders kunnen uitdraaien. Al mag een dergelijke bedenking de pret niet bederven, want al bij al blijft The Ladies Man een erg leuke kennismaking met een bijzonder interessant museumstuk.
