Lion Music, 2011
Bertus
Gitaarfreaks opgepast! In Denemarken loopt een man rond die zijn
enorme passie voor gitaar met de wereld wil delen. We hebben het
over Niels Vejlyt, bezieler van Infinity Overture en snarenplukker
in hart en nieren. Vejlyt runt in zijn thuisland een gitaarschool
en probeert nobel ook de rest van de moderne mensheid gepassioneerd
te maken voor dit instrument. Online vind je nauwgezette
instructies op nextgenerationguitar.com. Het resultaat van die
gitaarlessen zou wel eens sterk kunnen lijken op wat Infinity
Overture doet, zijnde gitaargeoriënteerde songs in neoklassieke
stijl. Denk aan een hoop gitaarsolo’s en lustig er op los
shredden en je krijgt al een goed beeld.
Deze formatie is officieel dan geen soloproject, de
gepassioneerde gitarist en bandleider doet vooral zijn eigen zin.
Van zijn project is in 2009 een eerste schijf verschenen, ‘Kingdom
of Utopia’, en deze release is de moeilijke tweede. De bezetting is
volledig overhoopgehaald, maar de muzikanten die momenteel de
gelederen versterken weten van aanpakken. Vooral zangeres Kimmie
Nielsen verdient een eervolle vermelding. Haar heldere stem klinkt
melancholisch, zuiver en vooral heel erg toonvast. Vergelijkingen
met het krachtige timbre van Epica’s Simone Simons dringen zich
geregeld op.
Naast de getalenteerde zangeres zijn nog een hele rits aan
gaststemmen ingehuurd. Maar liefst zeven extra nachtegalen komen op
deze plaat hun stembanden smeren, de ene keer al met meer succes
dan de andere. De powermetalzang in de opener kan bijvoorbeeld wel
bekoren, de terugkerende grunts zijn echter amper het
vermelden waard. Het klinkt wat flets en voegt weinig waarde toe
aan het geheel. De muziek zelf heeft evenveel diversiteit te bieden
als de zang. Overwegend progressief, maar aangevuld door
flintertjes van andere muziekgenres. Af en toe gaat het een meer
bombastische toer op met symfonische arrangementen, zonder daarin
te overdrijven. Om het geheel iets concreter te omschrijven
verwijzen we graag naar het latere werk van The Gathering. Vooral
in de rustige passages zijn er veel raakvlakken met die populaire
band te ontdekken.
Van start gaan we met ‘The Hunger’. Een leuke opener met een
lekkere groove. Vreemd genoeg begint het nummer met een
gitaarsolo. Naarmate de plaat vordert, wordt duidelijk dat dit
soort afwijkende songstructuren hier eerder de regel zijn. De
opbouw van de nummers is vrij experimenteel en soms raken ze ermee
weg, maar soms spijtig genoeg net niet. ‘Smoke and Mirrors’ springt
bijvoorbeeld wel heel hard van de hak op de tak. Na meerdere
luisterbeurten vind je wel een rode draad, maar in eerste instantie
raak je het noorden volledig kwijt. Best wel jammer, want dit
nummer heeft alles in zich om een bescheiden klassieker te worden.
Een sterk symfonisch karakter overheerst met uiterst sterke
zanglijnen eroverheen gedrapeerd. Met ‘Evernight’ wordt meer de
vertrouwde metalrichting uitgegaan.
Grunts en vrouwelijke zang wisselen elkaar af in een eerder
simpele song. Een stevige gitaar eronder en het luistert allemaal
vlotjes weg. Tot slot willen we titelnummer ‘The Infinite Overture
Part 1’ nog apart vermelden: absoluut een hoogtepunt voor het
album. Beginnen gebeurt traag en melancholisch om daarna los te
barsten in een stevige track. De tekst is hoopvol en we bespeuren
een vrolijk makende drive. En voor de in het begin genoemde
gitaarfreaks is dit een festijn. Niels Vejlyt leeft zich spetterend
uit op de zes snaren met een hoop solo’s. Vakkundig en enthousiast
gebracht vervalt zijn spel nooit in eindeloos gepingel. Het mag
duidelijk zijn dat de kracht van de groep vooral in zijn
gitaarstijl en manier van componeren schuilt.
Al bij al een aardige plaat, deze Part 1, het doet ons
geïnteresseerd uitkijken naar Part 2. Potentieel is absoluut
aanwezig. Als de groep hard verder werkt om zich te profileren en
te ontwikkelen, raken ze misschien wel waar ze willen, tussen
andere klassiekers in het prog- en gothicgenre.
