Macabre :: Grim Scary Tales

Hammerheart Records, 2011

Macabre is nu eens een metalbandje dat het predicaat
cult wel verdiend heeft. Ze bestaan al sinds 1984 en
hebben in al die tijd nog geen gelijke gevonden in de steeds
uitdijende metalscene. Hun eerste albums stonden vol met odes aan
seriemoordenaars, een obsessie die culmineerde in ‘Dahmer’, een
conceptplaat over het gelijknamige beest. Muzikaal gezien is de
band van oorsprong deathmetal, met een punkhouding ten overstaan
van het schrijven van nummers. Niet te lang, niet te ingewikkeld en
liefst met een refreintje dat blijft hangen.

In de loop der jaren werd het gamma onderwerpen uitgebreid naar
andere bloederige thema’s zoals bijvoorbeeld (zelfmoord)terrorisme.
De invloeden op de muziek werden ook steeds diverser. Country,
bluegrass, goth, hoempapa en reggae, alles kan ondertussen zijn
plaats hebben in het verstoorde universum van Macabre dat ze zelf
murder metal noemen.

Ondanks het lange bestaan van de band is dit nog maar hun vijfde
album, dat zeven jaar na het vorige (‘Murder Metal’) verschijnt. Op
zich is dat niet erg voor ons, zo blijft de gimmick een beetje
werken. ‘Grim Scary Tales’ is Macabre zoals je ze al kent, en als
je ze nog niet kent is dit een goede introductie. Ieder nummer is
deze keer gewijd aan een massamoordenaar uit de geschiedenis,
beginnende bij het oude Romeinse Rijk.

Het eerste nummer heet en gaat over Locusta, een gifmengster die
handelde in opdracht van Nero. Het is een snel, ijzig nummer met
wel wat blackmetalinvloeden. Het drietal laat horen ook écht te
kunnen spelen, en niet alleen voor de lol en de gratis pinten wat
galgenhumor op te dissen. Met name de drumstijl van Dennis The
Menace is redelijk straf, intens maar onderhoudend. Het is wel
jammer dat zijn dubbele bas meer als een oude matrixprinter klinkt
dan als een doodstrom. De basgitaar heeft een overtuigende rol in
het geheel, en versterkt met zijn metalige gedonder de onderkoelde
agressie van de snelle nummers.

‘Nero’s Inferno’, het tweede nummer, blijft in hetzelfde
tijdperk maar toont direct de andere kant van Macabre. Het is een
soort volksdanswijsje met een hoempapa ritme, dubbele basdrums en
cartooneske gezangen over de pyromane trekken van de geflipte
keizer. Je moet er op zijn minst tegen kunnen; sommige metalfans
met een ontwikkeld gevoel voor ironie zijn net dol op de band
omwille van dit soort fratsen. Mijn persoonlijke mening zit daar
ergens tussen, en daarom vind ik ‘The Black Knight’ (nummer drie)
waarschijnlijk ook één van de beste songs op het album. De zang is
eerder olijk, de muziek een combinatie van thrashmetal en wat
southern rock. Het refreintje, over wat Gilles De Rays met brave
kindjes deed, is des duivels.

De overige tien nummers van het album zijn ongeveer gelijk te
verdelen in één van de categorieën die door die eerste drie
getypeerd worden: vrij rechtuit bruut hakkende (death)metal,
absurdistische fratsen, of metal met een beetje humor of ander
extra ingrediënt. In ‘Countess Bathory’ hoor ik wat gothic
invloeden, en het geheel doet me denken aan de vroege Type O Negative.
‘Mary Ann’ en ‘Bloody Benders’ zijn Monty Python op acid,
maar de lange solo in dat eerste nummer illustreert toch nog een
keer fijntjes het muzikale meesterschap van de bedenkers. In ‘The
Ripper Tramp From France’ duikt halverwege plotseling een soort van
folkmetalpassage op die fel afsteekt tegen het brute gehak van de
rest.

Als geheel is ‘Grim Scary Tales’ voor mij niet honderd procent
overtuigend. Er zitten veel goede elementen in en een paar
gedenkwaardige nummers. Persoonlijk reken ik daar de spielerei niet
toe, ook al irriteert die me niet. Bij de overige nummers zitten er
een paar die niet ontsnappen uit de middenmoot. Dan blijf je dus,
ondanks het aanwezige talent en creativiteit, met niet veel achter.
Voor de Macabrefans en de surrealisten die ook wel eens graag een
stevige gitaar horen is het glas dan vermoedelijk ruim halfvol.
Voor de brute metaladepten zal het wel halfleeg zijn, en
persoonlijk denk ik dat een halfvol glas Macabre op zijn tijd toch
nog beter is dan helemaal geen Macabre.

http://www.murdermetal.com/

6
Release:
2011
Hammerheart Records

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in