Grazzhoppa en zijn DJ
Bigband hebben al heel wat watertjes doorzwommen, van
hiphop over wereldmuziek tot jazz. Vandaag trekt het ensemble voor
het eerst sinds zijn begindagen terug resoluut de kaart van de
hiphop. Voor een voorproevertje moest u op 21 oktober in de AB
zijn, want in avant-première werd daar het project ‘Back To
Scratch’ voorgesteld. ‘Nuff said!
Zes dj’s op een rijtje, elk gewapend met draaitafel, mixer en
macbook, knutselden ter plekke een eigen universum uit bits and
pieces van oude en nieuwere klassiekers in elkaar. Met een
hunker naar vintage turntablism klonk de set als vertrouwd
terrein. De aanpak van Grazz’s bende was echter best verfrissend.
Waar in old school duels vooral ego’s en individueel
kunnen centraal staan, horen we hier een goed op elkaar ingespeelde
groep. Dat dit de band een scala aan andere mogelijkheden biedt,
hoeft niet gezegd. All in all leverde dit niet altijd
verrassend, maar wel jong, authentiek en degelijk entertainment op.
En ook al was de zaal nog maar halfvol, de aanstekelijke beats
dwongen de aanwezigen tot bewegen. Sla de naam dus zeker op in uw
geheugen, u zal me er later vast en zeker nog dankbaar voor
zijn.
Tijdens de pauze tussen voorprogramma en hoofdact liep de AB, voor
de gelegenheid omgebouwd tot de box, toch nog aardig vol. En
eenmaal op het podium moest de meester maar één keer ‘ça va?’
brullen om de mensen tot dansen aan te zetten. En al was het nog
maar de tweede keer ooit dat hij een Belgische zaal betrad, het
voelde aan als thuiskomen. De ene knaller na de andere deed
Doom zijn eigenwijze flow weergallen
vanonder zijn masker, geruggensteund door een twintiger met een
laptop, een amokmakende homie en onderhoudende visuals op
een gigantisch scherm. Heel wat tracks werden op haast
hysterisch gejuich onthaald, met undergroundklassiekers uit
‘Operation Doomsday’ en de Madlib-samenwerking ‘Madvillainy’ als
sterkste uitschieters.
Of dat denken we toch. Geluidstechnisch zat de show immers iets
minder goed in elkaar. Brommende bassen overstemden de clevere
beats en rhymes, en joegen het volume irritante hoogten in. Dat dit
bij eender welk optreden vaak als storend ervaren wordt, doet niet
verbazen, maar bij een bijna volledig voorgeprogrammeerde hiphopset
kunnen we dit zonder meer ontgoochelend noemen. Toen de sound
halverwege het concert echter nog beroerder werd, leek het lot van
de avond bezegeld. Na nogmaals enkele nummers zonder blijk van
verbetering bleek de tijd gekomen om de eerstvolgende trein
huiswaarts te nemen.
En dat was zonde. Want je kan zeggen wat je wilt, Doom weet hoe een
bende hiphopfans te bespelen als geen ander. En na zijn passage in
de AB klinkt heel die controverse over zijn liveoptredens steeds
meer als larie in onze oren. Toch slaat de balans uiteindelijk zeer
negatief uit. Zelfs de allergrootsten laten geen indruk na als je
hen amper kunt horen
