Jan Decorte brengt geen universum op scène, hij is het universum op scène. Ook in deze Tanzung zit in elke beweging en elke ademhaling zijn ziel, de meester laat zich hier van zijn meest uitbundige en zijn meest intieme kant zien.
Voor het eerst in zijn carrière vertrekt Jan Decorte niet van een tekst. Dat klinkt dramatischer dan het is, aangezien hij sowieso wel vaker met beweging werkt, en soms zelfs met professionele dansers. Hoe Decorte en zijn ega Sigrid Vinks over de scène bewegen, is ook in het geval van teksttheater een dansvoorstelling op zich. Maar dit is de eerste keer dat het duo ook resoluut die dans als vertrekpunt neemt. Tanzung gaat uit van beweging, maar desondanks weet de voorstelling een heel wat groter register open te trekken.
Op scène staat een typisch Decorte-decor. Enkele misvormde stoelen — de rugleuning ontbreekt — en een wand waaruit een deurgat is uitgespaard. Een fel wit tegenlicht valt hierdoor naar binnen, de scène op. Verder is de ruimte leeg, volledig beschikbaar voor de dansers. Twee professionele, Taka Shamoto en Tibo Vandenborre, en twee niet-professionele, de al genoemde Vinks en Decorte zelf. Shamoto en Vandenborre zijn daarbij niet alleen gelinkt door hun scholing, maar ook via hun kostuums: zij dragen elk een spannende, grijze dansbroek zonder bovenstuk. Sigrid Vinks daarentegen draagt een felrood kleedje, Decorte is gekleed in een zwart pak. Vinks springt bijgevolg duidelijk in het oog, ze lijkt wel een klein vrolijk meisje dat de kans van haar leven heeft gekregen om ook eens met de grote dansers mee te doen. En dat gaat haar bijzonder goed af.
Niet alleen Vinks’ enthousiasme is aanstekelijk, ook het plezier van Shamoto is fijn om naar te kijken. De twee vrouwen gaan helemaal op in wat ze doen en op hun beurt gaan hun lichamen helemaal op in het werk van Jan Decorte. De overgave waarmee ze voor hem dansen en de liefde waarmee ze hem benaderen, is ontroerend. Enkel Vandenborre lijkt minder overtuigd, de band tussen hem en Decorte is anders. En Decorte zelf? Die smijt zich ondanks zijn fysieke beperkingen evenzeer in wat hij doet.
De mooiste scènes in Tanzung zijn die waarin de dansers en acteurs elkaar ontmoeten. Hun solo’s mogen er zeker wel wezen, zoals Shamoto’s terugkerend ritueel waarin ze poëzie voordraagt, maar wanneer de lichamen samen komen en elkaar aanraken, ontstaat er magie. Shamoto die Vinks helpt op een stoel te gaan staan op een dansante manier, of Decorte en Vinks die lepeltje-lepeltje liggen in het tegenlicht — het meest tedere beeld dat Decorte in zijn laatste voorstellingen heeft laten zien. Tanzung is duidelijk met een grote fijngevoeligheid gemaakt.
Toch is de komische kwinkslag nooit ver uit de buurt. De muziekjes die Decorte heeft uitgekozen voor zijn voorstelling zijn bij tijden pure kitsch. Of wat dan te zeggen van de entree die Decorte maakt op niets anders dan Nirvana’s Smells like teen spirit, waarop hij en Vinks vervolgens een lekker potje headbangen. Dansen hoeft niet alleen dansen te zijn, het is ook jezelf amuseren. En dat heeft Decorte als geen ander begrepen.
Het probleem met een voorstelling als Tanzung is echter wel dat het nergens naar toe lijkt te gaan. Scènes wisselen elkaar af, maar ze lijken niet echt tot iets te leiden. De gedachte “na deze zal het wel gedaan zijn” durft dan opduiken, ondanks het feit dat de scènes steeds blijven boeien. Het is dus best die gedachte zo snel mogelijk te verdrukken. Volledige overgave aan het tijdsverloop van de voorstelling is nodig en wordt beloond.
Jan Decorte is een bijzonder figuur. Met Tanzung maakt hij een heel persoonlijke dansvoorstelling waarin hij zowel zijn humoristisch, zijn teder als zijn schenen schoppend ei kwijt kan. Met wat meer mooie beelden was ook zijn esthetisch oog wat duidelijker naar voren gekomen, maar dan was het misschien te af voor deze oude rocker. Immers, een headbangende Decorte is misschien niet mooi, maar toch schoon om te zien.
Tanzung speelt nog tot 17 november op tournee. Voor data, zie de website.