Elke stad krijgt de muziek die hij verdient. New York, dat is één en al hoekig eclecticisme vol grootstadscool. Berlijn: je kan het zo zot niet bedenken, of er is een scène voor. Antwerpen: overmoedige provinciale rock die aansluiting zoekt bij de Europese topliga. Gent: zelfbewust gerammel dat zelden écht over de rooie gaat. En Denderleeuw? Tja, wat moet je daar in godsnaam mee?
Denderleeuw is een van de zogenaamde marginale Dendersteden (zie ook: Aalst, Ninove, Geraardsbergen), vergane gloriën die doorgaans geassocieerd worden met volkse arbeiderscultuur, (al dan niet) gematigde xenofobie en een cultureel braakland dat elke poging tot diepgang prematuur de nek omwringt. De ideale locatie om een label uit de grond te stampen dat meerwaardezoekers de toegang biedt tot afgelegen kerkers waar galm, eenzaamheid en vervreemding heersen. ConSouling Sounds specialiseert zich in ‘post’-vanalles (-ambient, -rock, -metal, etc) en brengt gestaag releases op de markt die weinig uitstaans hebben met de vunzige rock-‘n-roll die doorgaans uit het achterland opduikt.
Een van de figuren achter ConSouling is Miguel Boriau, die al even actief is onder een hele resem pseudoniemen en projecten (Insomnia, Beyond Infinity, Nihilum en een paar andere), en ook Simulacra. Dat project ontstond in 2006 als een zoveelste uitstap, maar groeide intussen uit tot de hoofdbezigheid van Boriau. Met There Is A Fountain Filled With Blood, een titel die naar verluidt de bron van de dood symboliseert, maakt hij nu zijn ‘officiële’ debuut. Het mag duidelijk zijn dat er geen sprake is van conventionele popmuziek.
Een van de troeven van labels die actief zijn in dergelijke subgenres, is de zorg die besteed wordt aan het hele product. Vorm en inhoud zijn volledig op elkaar afgesteld, en ConSouling verzorgt z’n releases dan ook met stijl: net als eerder werk wordt There Is A Fountain Filled With Blood verpakt in een onalledaags formaat (een kartonnetje met postkaartafmetingen) en minimalistisch rood artwork dat de lading mooi weergeeft. Wie het in handen krijgt vermoedt waarschijnlijk wat er te wachten staat.
In volle ambienttraditie zorgt het album ook voor een intens homogene en coherente luisterervaring. Hier is geen sprake van volgestouwde composities, krappe lengtes, catchy hooks. Alles staat ten dienste van langzaam ontvouwende geluidsgolven. Hier wordt vooral de eb/vloed-techniek gebruikt, met aanzwellende en wegdeinende geluiden, voorzichtige harmonieën, uit het niets opdoemende rookgordijnen en subtiel gelaagde composities. Net als het merendeel van de ambient releases kan het zowel een intense luisterbeleving geven als verdwijnen op de achtergrond.
De songs een voor een ontleden zou de plaat onrecht aandoen, want ook al gaat het hier dan slechts om vijf nummers (met de twintig minuten durende titeltrack als sleutelstuk), het is de overkoepelende visie die telt. En die zorgt voor een intrigerende, soms bedwelmende tocht door onderaardse krochten die tijdens de meest duistere momenten iets hebben van de hellecirkels in Dante’s Divina Commedia, waarbij Boriau de Virgilius van dienst is en de luisteraar onderdompelt in een waas van onzekerheden. Het is muziek vol loodzware melancholie, meeslepend en hypnotiserend.
Je kan het natuurlijk ook behandelen als een stuk kunstgalerijmuzak, maar dan zou je voorbij gaan aan het subtiele spel met geluiden en texturen, iets dat verder bouwt op de innovaties van Eno, nu en dan haast vrijt met de meer klassiek georiënteerde ambient drones van Stars Of The Lid en een soundtrack creëert bij een beklijvende mindfuck die vooral met een enorme desolaatheid gepaard gaat. Kortom: There Is A Fountain Filled With Blood is een dieper onderzoek meer dan waard. Vereisten: geduld, open oren, verbeelding en (idealiter) een frisse kelder.
