Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht, moeten ze bij Eagle Seagull gedacht hebben. Met het debuut uit 2006 brak de band vooral in Duitsland door, maar na een periode van vier jaar relatieve stilte komen de Amerikanen weer aan de Europese weg timmeren.
Dat gelijknamige debuut werd met voorzichtig enthousiasme gecatalogeerd onder talentvol en met een eigen geluid, waarin onmiskenbaar echo’s van The Beach Boys en The Cure weerklonken. Wie eens even zijn linkerhersenkwab doorzoekt, herinnert zich misschien nog leuke nummers als "Photograph" en "Your Beauty Is A Knife I Turn On My Throat", twee van de wapens waarmee de band aan een uitgebreide tournee begon. We schrijven wel band, maar het gros van het werk kwam uit de vingers van frontman Eli Mardock. Gaandeweg evolueerde Eagle Seagull naar een vaste bezetting en bleken The B-52’s en Gnarls Barkley frisse sparringpartners op diverse podia aller landen.
De logische stap is dan een opvolger. Mardock liet in een interview optekenen dat hij het vorige album no match vindt voor de liveshows; er mocht dus wat gezweet worden aan de schrijftafel. Het bescheiden label Paper Garden werd bedankt voor bewezen diensten, PiaS en producer Ryan Hadlock vormen het nieuwe kader voor de toekomst. Eagle Seagull bracht in tussentijd wel een EP uit met een paar nieuwe nummers, maar leek zich verder niet te storen aan de voorbijrazende wereld, net zoals die bejaarde chauffeur die zich richtingaanwijzerloos laat uitbollen tijdens de ochtendspits.
Nu is die tweede plaat er dus eindelijk. Aan de pluimen herkent men de vogel en dat geldt zeker voor Eagle Seagull. De stijl van het huis wordt nog steeds onmiskenbaar gedragen door de typerende falsetto van Mardock, vaak badend in lichte weemoed. Toch is dit allerminst een begrafenisplaatje, daarvan getuigt single "Twenty Thousand Light Years": "We didn’t come to bring a message … no! We just came to dance!" Het valt op dat naast het samenspel dat aan maturiteit won, de band vaker de registers opentrekt en met de uptempo beat het livegeluid opzoekt.
"You’re The Reason Why I’m Afraid To Die" is op zich een kleffe titel die iedereen wel eens op een zorgvuldig uitgekozen melig moment en half binnensmonds mompelt. In dit geval is het een suikerige melodie die Eagle Seagull hoog in het vaandel draagt, overdadig voorzien van strijkers. Bij het daaropvolgende "I’m Sorry But I’m Beginning To Hate Your Face" is het alweer herkenbaarheid troef en vooral een opportunistische knal die de stand tussen Eagle Seagull en De Liefde weer snel op 1-1 brengt.
Halfweg de rit is er ruimte voor enkele rustpunten. Het stroperig met strijkers besprenkelde "I Don’t Know If This Is Ignorance Or Transcendence" is een persoonlijke favoriet van Mardock, al hebben wij het nog net iets meer voor titeltrack "The Year Of The How-To-Book". Het nummer klinkt naakt in vergelijking met de rest van het album, maar zet net daardoor de songschrijverskwaliteiten en het herkenbare stemgeluid van Mardock in de verf. "We Move Like Turtels Might" en "I Don’t Believe In Wars But I Do Believe In Uniforms" vormen samen 10 saaiere minuten op dit plaatje, maar doen de balans gelukkig niet te fel omslaan.
Eagle Seagull is zeker geen vogel voor de kat, zoveel is duidelijk. De band neemt rustig de tijd om op een natuurlijke manier te evolueren. Wie het debuut al kon smaken, kan blindelings in de portefeuille tasten om zich deze verzameling sympathieke liedjes aan te schaffen. Het kan zeker geen kwaad om ook de komende jaren minstens één arendsoog te houden op dit collectief uit Nebraska.
Eagle Seagull landt op 27 april in de Witloofbar van Botanique en op 28 april in Cactus.
