Het is zoals met kinderen: ook kleine bandjes worden groot. Met een
tweede album uit, het onlangs verschenen ‘Fire Like This’, werd
Blood Red Shoes klaar geacht voor de ABBox. Op basis van de
energieke shows die we hen eerder al in ons land zagen geven, meer
dan terecht! Niettemin is een goede reputatie en een relatief
gesmaakte tweede plaat nog geen ultieme garantie voor succes, en
het was dan ook aan Laura-Mary Carter en Steven Ansell om zich voor
de goed gevulde Box nogmaals te bewijzen.
De avond werd geopend door Pulled Apart By Horses,
een band die eigenlijk net zo klinkt als hun groepsnaam doet
vermoeden. Steve Ansell heeft een verleden in het punkcircuit, en
we vermoeden dat dit wel iets te maken zou kunnen hebben met de
keuze voor dit excentrieke stelletje. Pulled Apart By Horses is
immers schreeuwerige punk, gebracht met een zelfvertrouwen dat aan
het akelige grenst. Het merendeel van het publiek was niet bepaald
vertrouwd met de muziek van de groep, maar kon niettemin heen om de
baldadige act van de kerels uit Leeds. Zanger Tom Hudson mengde
zich tot twee keer toe in de massa toeschouwers, waarbij hij onder
meer in een ‘gitaarduet’ verstrikt geraakte met de tweede gitarist.
Veel geblaat, weinig inhoud, maar stiekem toch een beetje
leuk.
Het hele optreden van Blood Red Shoes, maar
voornamelijk de eerste songs, gingen gebukt onder een probleem dat
we niet voor het eerst opmerken bij een show van het Britse duo. De
klank was dof en Laura-Mary en Steve kwamen geregeld amper boven de
geluidsmuur uit. Dat mag dan misschien wel in zekere mate deel
uitmaken van het noisy imago van de groep, het werd door ons toch
als een stoorzender ervaren.
Gelukkig heeft Blood Red Shoes genoeg klasse om desondanks toch nog
een straffe indruk na te laten. In tegenstelling tot het
voorprogramma heeft het duo lak aan alles wat overbodig is – in hun
ogen zo ook de basgitaar. Geen grootse show, geen grootse solo’s of
andere tierlantijntjes: nee, enkel twee muzikanten met rechttoe
rechtaan nummers die ze zo hard mogelijk spelen. En geloof ons, dat
is hard.
Van start gaan met nieuwe nummers is altijd riskant, maar ‘Doesn’t
Matter Much’ en ‘It Is Happening Again’ vielen sterk genoeg uit om
het vuur al van bij het begin aan te wakkeren. Toch waren het ‘I
Wish I Was Someone Better’ en ‘It’s Getting Boring By The Sea’ die
de rookpluimen helemaal de hoogte injaagden. Ook al was debuut
‘Box Of
Secrets‘ een beduidend minder coherente plaat dan het nieuwe
‘Fire Like This’, laatstgenoemde kan niet uitpakken met songs van
dat formaat en moet het doen met net iets minder scherpe
hooks, net wat minder meezingbare refreinen en net niet
diezelfde onweerstaanbare dosis je ne sais quoi. Al moet
gezegd worden dat een nummer als ‘Light It Up’ toch wel aardig in
de buurt komt.
Het enige echte rustpuntje in de set (en de discografie van BRS)
was ‘When We Wake’, een gevoelige song waarin Laura-Mary alle
aandacht naar zich toetrok. Afgezien daarvan waren het voornamelijk
de allerhardste nummers die indruk maakten. Tijdens ‘Say Something,
Say Anything’ achtte een hele groep bezwete fans het zelfs nodig
hun enthousiasme met iedereen te delen door het podium te beklimmen
– helaas dacht de security daar anders over.
In de bisronde was het nochtans Steve Ansell zelf die de borstkas
ontblootte – kwestie van de vrouwen en meisjes tussen het
voornamelijk Laura-Mary aanbiddende publiek ook eens een pleziertje
te gunnen – en het publiek in dook na een razende versie van ‘You
Bring Me Down’. Afgesloten werd er met het epische ‘Colours Fade’:
knap nummer, al haalde het wel een beetje de vaart uit een optreden
dat verder als een straaljager door de hemel raasde.
Hoe het ook zij, die nieuwe plaat heeft zijn naam niet gestolen.
Blood Red Shoes zijn pyromanen, en de AB werd een van hun vele
slachtoffers.
Meer afbeeldingen Blood
Red Shoes
Meer afbeeldingen Pulled
Apart By Horses
