“Eén concert en daarna wegwezen,” dachten Franky De Smet-Van Damme en zijn kornuiten toen juni vorig jaar hun reünie werd aangekondigd. Terwijl de eerste concerten in medialand nazinderen bezit Channel Zero nog meer dan voldoende munitie om ook donderdagavond een bom van een optreden neer te zetten.
Dertien jaar geleden trokken De Smet-Van Damme, Xavier Carion, Phil Baheux en Tino De Martino de stekker uit Belgiës succesvolste metalband. Tournees met klinkende namen als Body Count en Megadeth leverden niet de verhoopte verkoopscijfers (en centen) in het buitenland op en zadelden de vier bandleden op met financiële problemen. De Smet-Van Damme en Carion bleven op hun manier in het heavy metal-milieu: de eerste met Sons Of Jonathas en later als producer, de tweede met de hippe nu-metal van Skitsoy, dat echter nooit van de grond kwam.
De geest van Channel Zero bleef na al die jaren verder leven. Hun muzikale erfenis werd van vader op zoon doorgegeven of veel later ontdekt door broekies voor wie 2 Fabiola en 2 Unlimited vijftien jaar geleden het summum van muzikaal vernuft was. Ook ondergetekende draaide Channel Zero’s live-registratie uit 1997 grijs. De jongelingen – donderdag in de minderheid – kunnen wel vaststellen dat de imposante DSVD, met het lange gitzwarte haar, drummer Baheux en bassist De Martino nog steeds de looks hebben van enkele zeldzame video-opnames.
De vierkoppige nu-metalband Silent krijgt de grote eer om de avond te openen maar kan – uitgezonderd bij enkele enthousiaste insiders – op weinig bijval rekenen. Vooral voor de (te) lang uitgesponnen Deftones-melodieën en het monotone gejank van de zanger zetten de vele in old-school-fanshirt-getooide fans van Channel Zero hun pinten niet opzij. Na een halfuurtje Silent loopt de AB keurig vol voor één reden: de groovin’ nineties herbeleven.
Met een oorverdovende intro, Public Enemy’s “She Watch Channel Zero?!” en helikopterbeelden, wordt Channel Zero eindelijk aangekondigd. De spanning is te snijden. Het publiek waant zich in een overdonderende actiefilm waarin één ding telt: iedereen zo snel mogelijk murw slaan. Vanachter een wazig doek wordt “Black Fuel” ingezet door Carions vervanger Mikey Doling (Snot, ex-Soulfly). De eerste luidkeels meegezongen Black fuel controls the wooorld! boort meteen in ieders Buis van Eustachius.
DSVD en Baheux trekken dan wel het meeste aandacht naar zich toe, toch zijn er donderdagavond vier helden. Op DSVD’s stem zit na al die jaren nog steeds geen slijt. Hij katapulteert ons als de wiedeweerga naar het midden van de nineties, toen ook Phil Anselmo en Robert Flynn grote furore maakten, en blijft een volksmenner pur sang. Tijdens “Bad To The Bone” klinkt hij stouter dan ooit en jawel, zijn “Heeelp” reikt nog steeds de hoogste noten. De Martino blijft de energieke zelve en zijn basgitaar als een bezetene verslinden, terwijl Doling moeiteloos overschakelt van groovy stukken over hardcore metal (“Why”) tot über schnelle thrash (“No Light At The End Of The Tunnel”). “Mastermind” klonk sneller dan ooit, met dank aan drumbeest Baheux, die na dertien jaar stil zitten niks aan kracht heeft ingeboet. Sterker nog, we horen de woorden “rijper” – of was het nu “rapper”? – uit de mond van een Antwerpenaar vallen. Laat ons beide woorden als complimenten beschouwen.
Het actiegehalte van de anderhalf uur durende show wordt de hoogte ingeschoten met bliksem-flitsende belichting, lichtregens, verhoogjes onder spots en indrukwekkende, letterspuwende visuals (vooral tijdens “Bad To The Bone” en “Help”). Het vrouwelijk schoon op de videowall, tijdens de nieuwe single “Black Flowers”, verhoogt het testosterongehalte maar leidt de aandacht wat af van het sterke staaltje stadionmetal.
De Nederlandse gitaarvirtuoos Marcel Coenen mag tijdens “Succeed Or Bleed”, “Inspiration To Violence” en “Chrome Done” de macho in Channel Zero volledig loslaten maar blijkt vooral overbodig. Channel Zero moet straightforward klinken en daarvoor is Mikey Doling al de geknipte aanwinst. Hij klinkt minder verfijnd dan Carion maar laat Channel Zero sneller, scherper en bovenal nóg meer in your face klinken. De swingende metalgroove in “I drive a Cadillac in a fool’s parade” tovert hij ook zonder problemen uit zijn V-gitaar en met “Suck My Energy” plaatst hij het laatste precisiebombardement in de broeierig hete AB. De Sucking me dry for my energy. Sucking me dry with your energy. Sucking me dry for your energy. Sucking me dry for more energy zuigt de laatste vitaminen uit een kapot gevochten AB. Fight Club is er niks tegen. Met afsluiter “Man On The Edge” is de chaos compleet. Voor de meerderheid is het tijd om terug te keren naar vrouw en kind en een frisse douche te nemen.
De Smet-Van Damme en zijn vechtkameraden hebben de laatste dertien jaar genoeg energie opgespaard om duizenden Belgen weer wild te maken voor de vaderlandse metal en een tweede jeugd te schenken. Voor de talrijke jonge twintigers telt het reünieconcert als een grote troost. We wanen ons heel even in de nineties en zijn daarvoor Channel Zero heel dankbaar.
