Journalist DIRK STEENHAUT snijdt zich wekelijks aan de scherpste kantjes van de rockmuziek.
Met Neon Golden en The Devil, You + Me maakte The Notwist twee van onze favoriete platen van het voorbije decennium. Maar de leden van de indietronicaband uit het Duitse Weilheim hebben nog veel meer ijzers in het vuur, wat de jongste jaren heeft geleid tot spin-offs als Lali Puna, Ms John Soda, Tied + Tickled Trio, Console, 13 & God en Village of Savoonga. Al die groepen maken boeiende muziek die je het best op haar eigen merites beoordeelt. En geloof het of niet: net toen we ons begonnen af te vragen of de broers Markus en Micha Acher wel vertrouwd waren met het begrip nachtrust, maakten we kennis met… alweer een ander nevenproject.
3-Shades werd al negen jaar geleden opgericht en was af en toe ook op een podium te zien, maar debuteert pas nu met de cd Thank God for Beatniks. Behalve uit twee kernleden van The Notwist bestaat het kwartet uit zanger-gitarist Ivica Vukelic, ook actief bij Dis*ka, Die Regierung en Lightnin’ Ivi, en toetsenman-percussionist Carl Oesterhelt, bekend van onder anderen Ms John Soda. In de buurt van München volstaat dat al om de woorden ‘alternatieve’ en ‘supergroep’ in de mond te nemen. Markus Acher speelt drums en orgel, Micha houdt het bij bas, trombone en trompet. Dat voortdurende wisselen van rollen werkt verfrissend en inspirerend, omdat het de routine buiten de deur houdt en voor een aangename spanning zorgt. Officieel maakt 3-Shades een soort Krautrock, maar eigenlijk valt de muziek moeilijk te definiëren: op de cd vang je even goed echo’s op uit jazz, hiphop en psychedelische muziek.
Ongeveer de helft van de veelkleurige nummers is instrumentaal. “Bombay Can” steunt op een harmoniumdrone waar een pulserende groove overheen dendert; “El Topo” (geïnspireerd door de gelijknamige film van Alejandro Jodorowski) begint met een swampy gitaar en eindigt met dromerige toeters. Voorts noteren we vocale gastbijdragen van rapper Fat Jon in “Subsequently” of van Mike Ladd in het knagende, vaag naar Sonic Youth verwijzende “Tiny Bits of Terrible”. Ronduit poppy is de fraaie, door Markus Acher gezongen titeltrack, waarvan de tekst gedeeltelijk is gebaseerd op een gedicht van de Afro-Amerikaanse beatpoëet Bob Kaufman.
3-Shades is zo te horen een groep zonder ego’s en zonder grenzen. De muzikanten volgen hun impulsen en geven de songs precies wat ze nodig hebben, zonder dat het de samenhang in het gedrang brengt. Thank God for Beatniks is een even rijke als voortreffelijke plaat die bij ons wellicht veel te weinig media-aandacht zal krijgen. Laat ze je dus niet ontglippen.
Het Londense Piano Magic timmert al jaren aan de weg, en is in die tijd zo vaak van bezetting en sound veranderd dat het publiek er op een dwaalspoor door is geraakt. Zanger-gitarist Glen Johnson is de enige constante in de groep, die, zoals blijkt uit haar tiende cd Ovations, beïnvloed is door de donkerste eightiesbands uit de 4 AD-stal. Daarbij denken we vooral aan Modern English, This Mortal Coil en Dead Can Dance. Geen wonder dus dat Brendan Perry van het laatstgenoemde gezelschap zijn stem leent aan “The Nightmare Goes On” en de majestueuze pianoballad “You Never Loved This City”. In “The Blue Hour” spoken de geesten van Adrian Borland en Ian Curtis rond, terwijl de gitaren in “The Faint Horizon” overduidelijk geïnspireerd zijn door The Cure.
Johnson, die naar eigen zeggen een soundtrack schrijft bij zijn herinneringen, bekijkt het leven duidelijk via een achteruitkijkspiegel. Toch is Piano Magic méér dan een stelletje schaamteloze copycats. De muziek vertoont vaak een Oost-Europese zwaarmoedigheid, flirt met barokke grandeur en majestueuze strijkers (“A Fond Farewell”), nerveuze elektronica (“On Edge”), bezwerend oriëntalisme (“March of the Atheists”) of ritmen waarvan je zou zweren dat ze zijn overgewaaid uit Noord-Afrika. Ovations klinkt warm en sfeerrijk, zodat ook liefhebbers van Tindersticks of Beirut zich aangesproken mogen voelen. Op de songs zelf valt alvast weinig af te dingen. Voeg daarbij de aantrekkelijke klankkleur en elegante instrumentatie en je krijgt een cd waar je je een hele winter lang zalig tegenaan kunt schurken.
De 28-jarige Mikael Lind is een Zweedse elektronica-artiest die tegenwoordig in Reykjavik woont en voor ons een van de ontdekkingen was van het jongste Iceland Airwavesfestival. De man bracht in 2004 bij een Engels e-label al After Summer Comes Fall uit en komt nu op de proppen met de cd Alltihop, waarop hij vooral in de weer is met keyboards, een laptop en een drummachine. Zijn composities zijn vrij simpel en minimalistisch qua structuur: nu eens weemoedig, dan weer speels en occasioneel zo licht als een donsveertje dat wordt meegevoerd door de wind.
De gelaagde nummers klinken melodieus en subtiel, worden zelden lang uitgesponnen en vertonen zowel raaklijnen met pastorale folk als met klassieke muziek. Behalve van Aphex Twin en Boards of Canada is Lind immers ook een liefhebber van Chopin en Arvo Pärt. Zijn universum is dan ook niet uitsluitend elektronisch. De man voert regelmatig een cello, accordeon, melodica of xylofoon ten tonele, waardoor hij met een track als “An Army of Dancing Puppets” in de buurt komt van Olafur Arnalds. Met “Ballonger”, “Bokorm” en het op intrigerende beats gebouwde “Upprisa” bewijst Mikael Lind dat hij in de familie van Warp of Morr Music beslist niet zou misstaan. Sinds Alltihop maakte hij overigens ook een virtuele cd met vijf fijne piano-improvisaties die je gratis kunt downloaden van zijn website. Ze geven alvast aan dat Lind het niet van één enkel trucje moet hebben.
Uit Canada komt Bell Orchestre, een sextet dat ontstond in een oude dansstudio in Montréal en in hoofdzaak instrumentale composities afscheidt, gebaseerd op collectieve improvisaties. Het collectief doet aan kamermuziek, beademd door Arvo Pärt en Penguin Café Orchestra, maar dan wel van het type dat het klassieke ver overstijgt. Twee leden maken deel uit van Arcade Fire, terwijl de anderen betrokken zijn bij bands als Torngat, The Luyas, Snailhouse en The Sway Machinery. Hun instrumenten (viool, bas, trompet, hoorn, toetsen, lapsteel, drums) zijn voornamelijk akoestisch, maar niet exclusief. Op hun tweede cd, As Seen Through Windows, prutsen ze evenzeer met elektronische speeltjes en flarden noise.
De plaat werd ingeblikt met de assistentie van John McEntire (zie Tortoise en The Sea and the Cake) en dat hoeft niet te verbazen: de academisch geschoolde leden van Bell Orchestre musiceren met een energie en een attitude waar menige rockband nog iets van kan opsteken. Soms hoor je tegenwoordig ook jazzy tonaliteiten, wat onder meer te maken heeft met het toegenomen gebruik van kopers en een vibrafoon.
Het resultaat is ongrijpbare muziek die een stroom van beelden oproept in het hoofd van de luisteraar en uitblinkt door haar veelzijdigheid: lyrisch en poëtisch (“Icicles/Bicycles”, “Dark Lights”), maar ook kolkend en exuberant (“Elephant”, “The Gaze”). As Seen Through Windows valt te beschouwen als het auditieve equivalent van een zorgvuldig gemaakte collage. Het mag intussen wel duidelijk zijn: de leden van Bell Orchestre zijn geen doetjes. Wat ons betreft: een tip voor het komende Dominofestival.
- 3-Shades::
- Piano Magic:: Ovations, Make Mine Music.
- Mikael Lind:: Alltihop, Kimi Records. Gratis download op http://mikaellind.blogspot.com/2009/06/piano-improvisations-free-mp3-album.html
- Bell Orchestre, As Seen Through Windows, Arts +Crafts.
