SKaGeN brengt met Wonderland een moderne en eigenzinnige versie van het wonderlijke verhaal van Lewis Carroll. De voorstelling oogt indrukwekkend, met op scène een enorme lavabo die dienst doet als Alices fantasiewereld. De acteurs verdrinken echter in hun eigen setting.
Het gaat niet goed met Alice. Ze voelt zich zo gewoon en zo oninteressant, ze is eenzaam en lijkt onzichtbaar voor haar omgeving en gezin – tot papa ’die rare armband’ van haar in het oog krijgt: Alice snijdt zichzelf.
Ze sluit zich op in de badkamer, waar beelden uit haar fantasie zich langzaam aan haar opdringen, tot ze haar eigen fantasiewereld binnengesleurd wordt. Niet door de konijnenpijp, maar door de afvoer van de lavabo. Ze wordt er vriendjes met de minimannen, bewoners van de Mininatie, die de ene na de andere fijne afleiding verzinnen om het Alice naar de zin te maken. Maar Alice blijft gekweld worden door dreigende droombeelden en door haar alter ego, de plaaggeest Alice, die haar als een schaduw achtervolgt.
Alices fantasiewereld is door SKaGeN en Het Paleis tot in de puntjes uitgewerkt: het decor toont de binnenkant van een gigantische lavabo, die de volledige breedte, hoogte en diepte van de scène in beslag neemt. Visueel is Wonderland bij momenten een lust voor het oog. Op de metershoge tegelwanden worden prachtige animaties geprojecteerd, donkere beelden als uit nachtmerries.
Die inkleding maakt Alices denkbeeldige universum dus overtuigend waar, maar in het spel is die lijn niet doorgetrokken. Alice zelf lijkt op geen enkel moment echt verbaasd over de wonderlijke dingen die haar overkomen. Het kinderlijke en naïeve dat deze speeltuin van de verbeelding zou moeten oproepen, komt daardoor te weinig uit de verf.
De minimannen, figuren van Alices fantasie, worden niet gespeeld als figuren, maar als mensen. Ze kibbelen met elkaar, stuntelen en slaan de bal vaak mis in hun pogingen Alice op te beuren. Dat is charmant en bij momenten grappig, maar de acteurs laten op die manier toe dat het decor hen overtroeft. De enorme setting wordt dan niet alleen letterlijk groter, maar ook indrukwekkender en meer tot de verbeelding sprekend. Veel van het subtiele spel gaat tegen die achtergrond verloren. De opstelling verzwakt zo de voorstelling in plaats van haar te versterken.
De opbouw hapert ook, vooral in het begin. De overgangen tussen de scènes, waarin desalniettemin een aantal fijne vondsten verwerkt zijn, zijn bruusk, niet uitgewerkt en traag, wat het ritme uit het stuk haalt. In die momenten wordt met animaties, licht en geluid ook te sterk gerekend op het imposante technische aspect van de voorstelling.
SKaGeN heeft met Wonderland het verhaal van Alice wel op een frisse en inventieve manier getransponeerd naar onze tijd. De bron is bewerkt, gekneed en opengebroken, maar niet vergeten. Alice is een moderne tiener die verloren loopt in de snelle en verwarrende realiteit, en zichzelf snijdt om via de pijn het contact met zichzelf opnieuw te trachten aanknopen. Tegelijkertijd vertelt zij nog steeds het universele verhaal van het kind dat vlucht in zijn fantasiewereld. Dat maakt inhoudelijk van Wonderland een gelaagde voorstelling, waarvan de dubbele bodem als een heldere lijn door het stuk loopt.
Wonderland speelt nog tot zaterdag 27 november in Het Paleis. Voor data, zie website.
Foto’s: Kurt Van der Elst