“Het doet ongelooflijk goed om deze songs eindelijk elke avond live te spelen”, stond onlangs op de blog van Das Pop, doelend op het nieuwe album. Dat wordt nog geen klein beetje duidelijk in Leuven. De herboren band brengt zijn honger mee en zorgt voor een comeback die ons doet afvragen wie Kim Clijsters nu ook alweer is.
Om maar te bewijzen hoe blij de heren van Das Pop zijn dat hun gelijknamige plaat na zes lange jaren eindelijk in de winkel ligt: op “The Last Thing” en “September” na wordt de volledige tracklist vanavond afgewerkt. Zelfs bonustrack “Feelgood Factors” en het B-kantje “Tired” van de over het Kanaal uitgebrachte vinylsingles “Underground” en “Fool for Love” zitten in het mandje. Hoe goed die nieuwe plaat is heeft (pn) u al ingepeperd — en geef hem eens ongelijk! –, maar wat Das Pop vanavond doet is pure propaganda.
Het zijn beginnende bands die veroordeeld zijn tot het afwerken van een tour met één plaat onder de arm, maar Das Pop kiest er bewust voor. De band maakte een doorstart en richt nu de blik volop naar de toekomst, het sterke album Das Pop is daarbij uiteraard een grote hulp. Van de vorige platen I Love en The Human Thing (ok, niet hun beste) zijn vanavond slechts één vertegenwoordiger per langspeler aanwezig, in de eerste helft van de set dan nog: “You” en “The One” zijn echter nog steeds graag geziene gasten.
Als u net als uw verslaggever vaak een kleine aansporing nodig hebt om hopla met de beentjes te doen, is Bent Van Looy uw man. Hij is er niet het type naar om grijnzend vast te stellen: “zo, we hebben ze weer verdiend”, wanneer de laatste concertbezoeker de deur achter zich dichttrekt. Meer nog, we hopen dat zijn T-shirt vanavond zo snel mogelijk een wasmachine vindt. Het spelplezier dat Van Looy met ons deelt, reikt verder dan zijn eigen speeltuin op het podium. Hij vecht zichzelf uit een veel te strak blauw jacket, host heen en weer van drum naar piano en vraagt de “kinderen van Leuven” alvast “bescheiden te dansen” bij het begin van “Girl Be a Man”. Of zoals een opgenomen boodschap van Van Looy vooraf al meldt: “verboden te zitten”.
Na een vliegende start met “Fool for Love” en “Saturday Night (Part 1)”, waar de invloed van de producers Dewaele als olie bovenop ligt, krijgt de set nooit een hongerklop en volgen de nieuwbakken liedjes elkaar in sneltempo op. Kige maar ludieke bindteksten zijn vaak de enige rustpunten, de band lacht en amuseert zich en staat/zit vanavond zowel letterlijk als figuurlijk op één lijn. Dit gezelschap is geloofwaardiger dan een beurstip van Paul D’Hoore! Al zijn de vioolinvullingen niet live, de band lijkt verlost van de synths en brengt de popriedels stevig en swingend. Een erg dansbare versie van “Wings” kondigt een bruisende finale aan.
Tijdens “Try Again” wordt het nochtans al hoge dak van Het Depot nog enkele meters hemelwaarts verlegd, “Underground” en een uitgesponnen versie van de nieuwste single “Never Get Enough” doen de rest. Bent Van Looy komt zelfs weg met een klassiek spelletje heen-en-weer geroep tussen de opgesplitste zaal en mag enkele minuten later met Reinard Vanbergen terugkomen voor een intieme akoestische versie van “Let Me In” tijdens de bisronde. Het slotakkoord komt van Frank Sinatra: “It Was a Very Good Year”. We lopen niet graag op de feiten vooruit, maar besluiten alvast graag met it was a very good evening indeed.
