Zachter dan een dozijn donsdekens. Behaaglijker dan uw kachel in de hoogste stand. Het in ’91 jammerlijk ter ziele gegane Galaxie 500 speelde in het niemandsland tussen Joy Division op tranquillizers en Velvet Underground in de traagste versnelling en maakte muziek die zo mooi was dat het haast pijn deed. De bassiste en drummer van dat magische groepje plegen nu als Damon & Naomi een aanval op uw goede smaak met een betoverende compilatieplaat.
Openingsnummer “Eulogy To Lenny Bruce” zet onmiddellijk de toon: een piano tokkelt met fluwelen handschoenen, een spaarzaam streepje drum en de prachtige stem van Naomi vervolledigen het plaatje: dit is muziek om bij weg te dromen, liefst van goedaardige sirenes, knappe feeën, elfjes met de stem van een Zwitsers klokkenspel, you name it. Om maar te zeggen dat Naomi Yang wat ons betreft een van de mooiste vrouwenstemmen uit de popmuziek heeft. En wat lijken sommige nummers fel op Galaxie 500! Neem nu “I’m Yours”: daar zijn ze weer: die typische hoge baslijnen, die Joy Division op een slakkentempo, die beroemde wegmijmer-factor die Galaxie 500 zo uniek maakte.
Uiteraard is Damon & Naomi een duo, dus neemt Damon Krukowski de zang in de helft van de nummers voor zijn rekening en hij doet dat met verve. “Forgot To Get High” is een nummer om, zonder ook maar een greintje drugs in je lijf, zo high als de Eiffeltoren van te worden: ook hier speelt de bas weer haantje-de-voorste en is de muziek zo mooi, zo laidback, zo’n heerlijke, weldoende massage voor uw oren dat u dringend werk dient te maken van een fles goede wijn, enkele kaarsen en een diepe blik in de ogen van uw geliefde.
Toch varen Damon & Naomi een koers die soms afwijkt van de band waar ze wellicht eeuwig geassocieerd mee zullen worden: zie bijvoorbeeld “New York City”: beetje meer up-tempo, beetje meer aandacht voor de gitaar, beetje meer de singer-songwritermodus, maar, helaas, beetje minder beklijvend. Ook “Eye Of The Storm” lijdt wat aan bloedarmoede: de melodie schiet alle kanten uit, het achtergrondgeluid klinkt als een achteruit gespoelde viersporenopname en is zo overbodig als Milk Inc. op Rock Werchter. Later op de cd staan nog zo’n paar opvullertjes, bijvoorbeeld het nagenoeg onherkenbare ”Song To The Siren” –herinner u het origineel van Tim Buckley en vooral de geweldige versie van This Mortal Coil — en, nog wat verder op de plaat het ronduit saaie “The Navigator” en “How Long”.
Maar gelukkig zijn de meeste songs in de tweede helft van dit wonderlijke schijfje zo mooi als zilveren dauwdruppels op een prachtige lentemorgen: “Judah And The Maccabees” is een wondermooie kruising tussen de zang van Damon, alweer die superhoge baslijnen van Naomi en een piano die het geheel versiert als een mooie slinger rond een kerstboom. In “Tour Of The World” bewijst Naomi nog maar eens dat ze met haar stem meer klasse heeft dan een dozijn Heather Nova’s. Let ook op het suikerspinnen refrein waar Damon zijn beste vocale kwaliteiten mag etaleren. Sterk!
De nummers waar Damon & Naomi afwisselend de zang voor hun rekening nemen, schieten er om de een of andere reden uit. Zie “The Mirror Phase”, zonder meer het nec plus ultra van deze zo al sterke plaat. Een ronduit machtig refrein pleegt als een echo op een adembenemende bergtop een guerilla-aanval op uw esthetisch gevoel. Subliem! Naomi zingt met haar — we kunnen er maar niet genoeg de loftrompet over schallen — prachtige stem dan wel hekkensluiters “The New World”, “The Great Wall” en “In The Sun” de hemel in, het is Damon die met “Turn Of The Century” het allerlaatste kaarsje uitblaast. Het duo zet aan de eindmeet de puntjes op de i en maakt nog eens duidelijk dat het de enige wettige erfgenaam van Galaxie 500 betreft, een groepje dat aan de lopende band luisterpareltjes serveerde waar zelfs de zwijnen niet naar wilden luisteren, en dat dan maar van lieverlee splitte. Laat Damon & Naomi niet dezelfde weg opgaan en koopt u alstublieft dit sublieme schijfje.
