Piano, gitaar, bass, drums, … noem maar op. De kans is groot dat
Andrew W.K. het ooit al eens heeft bespeeld tijdens een van zijn
vele onemanshows. Deze Amerikaanse entertainer schrikt er
niet voor terug om de gekste projecten op te starten, om ze dan
verbazingwekkend genoeg met groot succes af te ronden. Ondanks zijn
jonge leeftijd – slechts dertig jaar jong – gaf hij al lezingen
over zelfhulp aan tal van Amerikaanse universiteiten, had hij
daarnaast een eigen programma op MTV2 (‘Your Friend, Andrew W.K’
genaamd), en creëerde hij onlangs nog een compilatie-CD met covers
van de Japanse animereeks ‘Gundam’. Een bezige bij, zegt men
dan.
’55 Cadillac’ is zijn vierde album – alle andere projecten niet
meegerekend – en breekt op vlak van stijl en instrumentarium met
zijn vorige creaties. Het zwaardere werk werd achterwege gelaten en
ingeruild voor een piano, het eerste instrument dat Andrew W.K. als
jonge knaap leerde bespelen. Met de stijl van zijn oude albums in
gedachten, waren we al voorbereid op het ergste – in goede zin
welteverstaan.
Zoals de titel suggereert, brengt Andrew W.K. met ’55 Cadillac’ een
ode aan een van de meest typerende Amerikaanse classic
cars – zo’n glimmende bolide die in tal van noemenswaardige
films opduikt. ‘Begin the Engine’ doet ons denken aan een heldere
nacht waarbij de krekels en sprinkhanen in dit geval letterlijk van
zich laten horen. De motor start – na enkele seconden – voor een
ritje van ongeveer veertig minuten.
Eenmaal weggereden zwelt de pianomuziek aan met een licht
dramatische sfeer. Andrew W.K. strooit doorheen zijn composities
weelderig met noten, wat het in sommige gevallen moeilijk maakt om
geconcentreerd te blijven. Doorheen de muziek zijn er meerdere
overgangen in stijl en tempo, maar een echt hoogtepunt blijft uit.
Deze impressiemuziek weet alvast te intrigeren, maar nog niet echt
volledig te overtuigen.
Bij ‘Night Driver’ is de passerende Cadillac het startteken van een
rustige en erg genietbare melodie. Andrew W.K. bewijst een bekwaam
pianist te zijn die dankzij een vloeiende speelstijl de vele ideeën
en ontwikkelingen aan elkaar weet te rijgen. Zo mondt de
aanvankelijk ontspannende muziek uit tot een dissonant schouwspel
van dramatische hoge en krachtige lage noten.
Diezelfde lijn weet Andrew W.K. spijtig genoeg niet verder te
trekken naar ‘Central Park Cruiser’. Dit nummer is duidelijk
geïnspireerd door soul, maar is op postmoderne wijze met een grove
borstel bewerkt. Het idee is leuk, maar de uitvoering kan ons niet
volledig overtuigen. Opvallend zijn ook de licht hoorbare
achtergrondgeluiden (vermoedelijk een metalen polshorloge die bij
elke beweging lichtjes weerklinkt) die niet zijn weggewerkt tijdens
de postproductie.
‘Five’ zoekt opnieuw aansluiting bij het betere werk, door zijn
gemoedelijke easy listening die meermaals doet denken aan
‘North’ van Elvis Costello. In ‘City Time’ wordt er
geëxperimenteerd met klanksterkte en ritme en eindigt de muziek
opnieuw met het geluid van een voorbijrijdende wagen.
Vooral het slot van ’55 Cadillac’ kan ons sterk bekoren. ‘Car
Nightmare’ start als een eenvoudige pianomelodie, maar
transformeert zich tot een sfeervolle hommage aan de muziek die
werd gebruikt bij oude zwart-wit horrorfilms. De voortdurende
minieme maar essentiële veranderingen in die stroom van
opeenvolgende muzieknoten bezorgen ons nooit een moment van
verpozing, maar dat is in dit geval geen gemis.
Slotnummer ‘Cadillac’ begint met een herkenbare melodie maar
onderscheidt zich van de andere nummers door het gebruik van
achtergrondgeluiden als ritmische oriënteringspunten. Het is tevens
het enige nummer waar we niet enkel een piano horen. Het
verrassende slot zullen we echter niet verraden… Luisteren is de
boodschap.
Andrew W.K. is waarschijnlijk niet de meest virtuoze en innemende
muzikant die we ooit hebben gehoord. Toch kunnen we moeilijk
afscheid nemen van ’55 Cadillac’, dat vooral toont dat er nog
muzikanten rondlopen die durven te verrassen en ons uit te dagen.
Aangename luistermuziek met enkele onverwachte intriges.
