Geen zekerder manier om ongenode gasten buiten te krijgen dan met een streepje experimentele muziek. Laat de woorden avant-garde en improvisatie vallen en menig bezoeker heeft al een spurtje richting auto ingezet nog voor u de cd uit het rek heeft gehaald.
En zo hoort het ook. De plaatjes (een flinke jongen die het aantal releases opsommen kan) van de gebroeders Maurizio en Roberto Opalio zijn immers te koesteren kleinoden die vooral in de privé-beslotenheid van de huiskamer tot hun recht komen, al dan niet met een goed boek en een ronkende kat op de schoot. De broers mogen dan wel onder het dubbele stigma van improvisatie en avant-garde gebukt gaan, met My Cat Is An Alien weten ze soundscapes neer te zetten die in de eerste plaats beklijven.
Voor Through The Magnifying Glass Of Tomorrow slaan ze de handen in elkaar met de tachtigjarige avant-garde/electro-pionier Enore Zaffiri. Zaffiri startte als klassiek geschoolde componist maar verlegde zijn interesse in 1964 naar elektronische muziek. In die periode richtte hij SMET (Studio di Musica Elettronica di Torino) op, waarna hij de volgende twee decennia verder de grenzen en mogelijkheden van deze “nieuwe” muziekvorm aftastte alvorens in de anonimiteit te verdwijnen.
Dat de oude knar nog niets van zijn inventiviteit of visie verloren heeft, maken de twee improvisatiestukken op Through The Magnifying Glass Of Tomorrow duidelijk. Het lijkt wel alsof de Opaliobroers en Zaffiri nooit iets anders gedaan hebben dan met elkaar samenspelen, zozeer vormen de beide tracks afgeronde gehelen zonder een dissonant geluid of plompverloren geplaatste klank. Natuurlijk betreft het hier studiowerk waarbij beide broers extra instrumenten toegevoegd hebben en geen loutere registratie van een samenspel tussen de drie, maar die wetenschap doet geen afbreuk aan de geleverde prestatie.
In het bijzonder “Improvisation # 1” laat horen hoezeer de broers en Zaffiri elkaar aanvoelen. De vijfentwintig minuten durende track bouwt gestaag een eigen wereld op die weliswaar een vervreemdende ondertoon heeft maar nooit de confrontatie opzoekt of angst oproept. Veeleer verleidt hij tot een onderdompeling in een andere wereld waarbij de vele klanken opgaan in een perfecte symbiose en uitnodigen tot een rustgevende introspectie binnen een auditieve droomwereld.
“Improvisation # 2” gaat minder behoedzaam te werk en noopt met zijn grillige parcours tot een onrustiger beleven. Aanvankelijk lijkt de sonore geestwereld nog aangenaam verwant met het eerste nummer, maar onmerkbaar sluipen er steeds meer dissonante tonen in die een neerval en dreiging suggereren. Echt tastbaar wordt het nooit maar het is net die subtiele(re) onderstroom die voor de beklemmende spanningen zorgt. Vanuit een emotioneel, subjectief aanvoelen zal deze tweede track om deze reden als het mindere broertje beschouwd worden, maar vanuit compositorisch oogpunt valt er nauwelijks een onderscheid te maken met het eerste nummer. Bovendien zijn beide songs zo sterk aan elkaar verwant dat het net de verschillende gevoelswereld is die ze oproepen die duidelijk maakt dat het hier om twee zijdes van eenzelfde medaille gaat.
De schier oneindige stroom releases alsook de beperkte oplages en obscuriteit tout court maken van het Italiaanse My Cat Is An Alien een groep die slechts bij een kleine groep liefhebbers de erkenning krijgt die ze verdient. Through The Magnifying Glass Of Tomorrow zal daar ondanks de inbreng van pioneer Zaffiri weinig verandering in brengen. Jammer, maar het geeft u wel de mogelijkheid om ongewenste gasten te verjagen zonder uzelf aan onbeluisterbare teringherrie bloot te moeten stellen.
