Van oma’s die in zijn bolle wangen willen knijpen tot tienermeisjes die gillend achter zijn krullenkop aanhollen. Singer-songwriter Jasper Erkens heeft moeiteloos ieders hart ingepalmd. Op vier juli staat de jonge knaap op Rock Werchter.
Het was op Humo’s Rock Rally dat Jasper Erkens jury en publiek voor het eerst wist te overtuigen van zijn kunnen met zijn pakkende cover van Gnarls Barkley’s “Crazy”. Vanaf dan ging de bal aan het rollen. Aanvankelijk had hij nochtans weinig zin om aan de wedstrijd mee te doen.
“Ik wist dat de jury van Humo’s Rock Rolly hard was en ik vreesde dat ik neergehaald zou worden en teleurgesteld zou zijn. Tweede worden en de publieksprijs krijgen, dat had ik in de verste verte niet verwacht. Dat klinkt misschien cliché, maar ik stond op het moment van de bekendmaking klaar om de andere deelnemers te feliciteren. Vooral bij de publieksprijs dacht ik dat ik geen schijn van kans maakte, omdat alle andere deelnemers bands waren en iedereen zijn familie en vrienden optrommelt om te stemmen. Ik was dus ongelooflijk blij en verrast.”
Niet veel later vroeg Studio Brussel hem om een bijdrage te leveren op een compilatie cd met uiteenlopende covers gebracht door Belgische artiesten. Zijn cover van “Crazy” groeide uiteindelijk uit tot een succesvolle single die tot in het buitenland geprezen werd. Met The Brighter Story leverde hij ook een puik debuutalbum af dat alle vooroordelen van de tafel veegde om plaats te maken voor lofuitingen. Als dat nog niet genoeg was, plaatste Herman Shuermans hem prompt op Werchter tussen grootheden als Kate Perry en Grace Jones.
enola: Op je zestiende je eerste plaat uitbrengen en dermate veel lof krijgen dat het haast zoeken is naar een slechte recensie. Dat moet je ongetwijfeld blij maken.
Jasper Erkens: “Zeker en vast. Dat voelt heel fijn. De verwachtingen na Humo’s Rock Rally en de single “Crazy” lagen vrij hoog. Veel mensen keken uit naar mijn debuutalbum. Zoiets is niet vanzelfsprekend en zet een zekere druk op de ketel. Je hebt weinig ervaring en er geen kijk op hoe alles zal lopen. De stress om het goed te doen was er, maar ik was niet bang dat ik een slechte plaat ging maken, ik hoopte gewoon om aan de verwachtingen van de mensen te voldoen en dat is gelukt, denk ik.”
enola: Zagen jouw ouders onmiddellijk potentieel in jou of hadden ze twijfels?
Erkens: “Mijn ouders hebben altijd heel hard in mij geloofd. Mijn vader ging overal waar hij kwam onmiddellijk een babbel slaan met mensen waarvan hij dacht dat ze mij misschien verder konden helpen. Als we nu nog eens luisteren naar hoe ik toen speelde, zegt hij zelf: “Hoe heb ik ooit kunnen denken dat jij het zou maken?” (lacht) Eigen kind, schoon kind waarschijnlijk, maar het feit dat zij mij altijd zo hard gesteund hebben, gaf mij de moed om ermee verder te doen. Het gaf me het gevoel dat ik goed bezig was. Dat heb je nodig.”
enola: Voelt jouw broer zich niet verwaarloosd nu alle aandacht op jou gericht is?
Erkens: “Nee, integendeel. Hij gunt mij dat volledig. Voor hem is het ook plezant, hij kan altijd gratis mee naar festivals. Zelf is hij niet echt met muziek bezig. Hij speelt een klein beetje piano, maar dat zijn vaak dingen die ik hem geleerd heb. Van de gitaar blijft hij weg. Ik denk dat hij schrik heeft dat hij minder goed zal zijn dan ik. Soms zit hij alleen thuis als mijn ouders met mij mee zijn naar een optreden, maar ook dat vindt hij niet erg. Hij is heel zelfstandig en hij kan dat allemaal goed accepteren. Ik denk dat ik in zijn plaats het daar veel moeilijker mee zou hebben.”
enola: Sta je graag in de belangstelling?
Erkens: “Het is zeker fijn om herkend te worden omdat het een teken is dat je goed bezig bent, maar er zijn ook momenten waarop ik liever niet herkend word. Zo liep ik onlangs in een grote winkel om een gsm te kopen, toen daar plots op de televisieschermen de videoclip van “Waiting Like A Dog” begon te spelen tijdens het programma Rate The Video op TMF. Daarin kan iedereen zijn score en mening over de clip via sms doorgeven. Ik had mijn clip al eerder op Rate The Video gezien en toen was ik grandioos gebuisd. Ik stond dus klaar om die winkel uit te hollen. Er was ook een oud vrouwtje dat net op dat moment voorbij liep en ik zag haar heen en weer kijken van de televisieschermen naar mij. Ze was duidelijk in de war. (lacht) Uiteindelijk heb ik nog een acht op tien gekregen voor mijn video. Ik kon dus best wel trots zijn, zoniet was ik daar wel even beschaamd naar buiten gegaan. Op school zijn ze het ondertussen gewoon. De eerste keer dat ik in de Joepie stond, was iedereen daar heel enthousiast over. Niet zo lang geleden stond ik op de cover van de Joepie en was er geen haan die er nog naar kraaide.”
enola: Blijft het realiseerbaar om school te combineren met jouw muziekcarrière?
Erkens: “Het moeilijkste is vaak mentaal de knop omdraaien wanneer je bijvoorbeeld de avond ervoor een uitbundig concert hebt gehad en de volgende morgen terug op de schoolbanken moet zitten. Ook omgekeerd is dat zo. Van de schoolbanken plots in een rock-’n-rollwereldje terechtkomen, het is altijd even aanpassen, maar ik voel me snel thuis in de muziekwereld. Terwijl ik op school vaak denk: “Wat doe ik hier eigenlijk?” Voor het ene vak ben ik ook gemakkelijker te motiveren dan voor het andere. Zo doe ik graag Engels, omdat ik weet dat ik het nodig zal hebben, maar naar geschiedenis wil ik dan weer mijn klak smijten. Toch probeer ik alle vakken als evenwaardig te beschouwen. Het vervelendste is dat ik vroeger leerde in de veronderstelling dat ik nog niet wist wat ik wou doen, maar dat met goede punten alles mogelijk zou zijn. Ik weet nu welke richting ik uit wil, dus dat gaat niet meer op. Als ik dit jaar zou moeten blijven zitten, zou dat eigenlijk wel te begrijpen zijn, omdat ik zoveel andere dingen aan mijn hoofd heb. Ik denk dat mijn ouders dan de eersten zullen zijn om te zeggen: “Blijf jij nog maar een jaartje bij ons.” Ik wil natuurlijk vooruit, dus dat zou ik wel erg vinden.”
enola: Na je middelbaar zou je graag naar een rockschool gaan, klopt dat?
Erkens: “Ja. Zo heb je de BRIT-school in Engeland waar Adele, Amy Winehouse en The Kooks hebben gezeten, maar het is ongelooflijk moeilijk om daar binnen te geraken, zeker als Belg. Er is ook een rockschool in Hasselt en in Nederland en daarnaast overweeg ik om eventueel productie te gaan studeren, omdat ik dat heel graag doe. Wat het uiteindelijk zal worden, weet ik nog niet.”
enola: Wat wel vast staat, is vier juli: Jasper Erkens op Werchter. Hoe is dat gegaan?
Erkens: “Plots kwamen ze me vertellen: “Jasper, je speelt op Werchter.” Ik had dat absoluut niet verwacht. Ze kwamen dat ook niet vragen, elke artiest wil dat, zoiets doe je gewoon. Ik vind het een ongelooflijke eer dat Herman Schueremans uit al die artiesten mij de kans gegeven heeft om daar te spelen. Op zestienjarige leeftijd zonder band helemaal alleen in de Marquee mogen staan, dat kan je blijven zeggen, hoe oud je ook bent. Indien ik daar op zeventienjarige leeftijd zou staan, dan zou ik dat al iets normaler vinden, maar op zestienjarige leeftijd, dat is toch straf hé.” (lacht)
enola: Welke artiesten wil je dit jaar zelf zien op Werchter?
Erkens: “Kings of Leon heb ik vorig jaar op Werchter gezien en vond ik heel straf. Ik speel op dezelfde dag als hen dus ik hoop ze ergens backstage tegen te komen. Coldplay zag ik al in het Sportpaleis en die wil ik ook graag nog eens aan het werk zien. Echt ongelooflijk fan van iemand ben ik nooit geweest, hoewel ik, indien Damien Rice op Werchter zou spelen, zou knokken om vooraan te staan. Ik ben ook al in alle mogelijke zalen waar Damien Rice in België komt, gaan zeggen dat ik een grote fan van hem ben. Zodat ze misschien aan mij denken om zijn voorprogramma te verzorgen.”
