Olympique Dramatique en Dominique Pauwels van het Gentse LOD bundelen hun krachten. Het resultaat is Adams Appels: een zwarte musical over goed en kwaad en toeval versus goddelijke voorzienigheid.
{image}
Het uitgangspunt is dit keer geen bestaande tekst, en evenmin een samenraapsel van eigen ideeën zoals in Kunstminnende Heeren, maar een film. Adams Aebler is de sterke afsluiter van een trilogie van Anders Thomas Jensen. We maken kennis met dominee Ivan, die zich ontfermt over een geloofsgemeenschap van ex-gevangenen en sociale randgevallen. Het verhaal begint op het ogenblik dat skinhead Adam O. Pedersen dit plaatje vervolledigt.
De absurde personages en verhaallijn worden naadloos overgenomen in het stuk. Toch zorgen de heren van Olympique Dramatique voor een eigen inbreng. Als het doek opgaat, komen we ogen te kort. Op een groen weiland huppelt een talrijke cast, begeleid door LOD-showband, vrolijk in het rond. Iemand in konijnenpak springt van achter een struik tevoorschijn, een buikdanseres zwaait met haar heupen, een terminale zieke worstelt met zijn infuus… En dat allemaal om al zingend de nieuwe dag te verwelkomen. Adam is even verbaasd als wij bij het zien van zoveel glitter, glamour, kleurrijke kostuums en gesynchroniseerde danspasjes. Alleen is hij minder onder de indruk.
Zoals wel vaker bij Olympique Dramatique druipt het spelplezier ervan af. Stijn van Opstal vertolkt de neonazi Adam, compleet met hakenkruis en Hitlerkapsel, terwijl Koen De Graeve vol overgave in de huid van dominee Ivan kruipt. Het enthousiasme zit feilloos ingebed in het musicalgenre. De priester blijkt nog zotter dan de nazi en vindt de banaalste aanleiding voldoende om in zingen uit te barsten. Adam probeert hem dan weer vruchteloos van die neiging te verlossen.
Wat aanvankelijk enkel hilariteit oplevert, wordt bittere ernst naarmate de voorstelling vordert. Bij Ivan sijpelt langzaam maar zeker het besef naar binnen dat niet de duivel ons op de proef stelt, maar God zelf. Het oorspronkelijke feestgedruis krijgt vanaf dan een schaduwkant. De bewoners (een kleptomaan-verkrachter, een overvaller van tankstations, een zwangere alcoholica…) raken volledig van het rechte pad, zwarte kraaien vreten van de appels, een onweer barst los en vernielt de boom van goed en kwaad.
In Adams Appels loert om de hoek van Wonderland de afgrond, en dat maakt het zo interessant. De humor die Olympique Dramatique brengt is niet zonder bijbetekenis, maar staat in functie van een onderliggende tragiek. Net door de manische uitbundigheid wordt die zichtbaar.
De vraag is of het publiek ook in staat is om deze beide werelden te verzoenen. Het eerste deel mag dan wel over the top zijn, het is wel ontzettend leuk om naar te kijken en creëert bepaalde verwachtingen bij de toeschouwer. Sommige sterke ogenblikken gaan in de koorts verloren, omdat we te zeer uitkijken naar een spetterende finale. Het gevolg is dat we lachen wanneer er eigenlijk gehuild moet worden.
Misschien is het net dat stukje integriteit uit de film dat hier ontbreekt. Toch kunnen we ons moeilijk een getrouwere bewerking voorstellen, die tegelijkertijd zo origineel is. Het maakt van Adams Appels een zotte voorstelling met scherpe kantjes, die blijft boeien tot het einde.
Voor de speeldata van Adams Appels, kan je terecht op de website van Het Toneelhuis www.toneelhuis.be