Meer dan veertien jaar geleden verdween toenmalige Manic
Street Preachers-gitarist Richey James Edwards, om sindsdien –
afgezien van enkele nooit bevestigde getuigenverklaringen – nooit
meer gezien te worden. Gezien zijn publiekelijk bediscussieerde
neiging tot depressie neemt men aan dat zelfmoord zeker niet uit te
sluiten valt, al heeft Edwards zelf herhaaldelijk aangegeven dat
hij absoluut niet met suïcidale plannen rondliep. Zijn familie
wachtte dan ook tot november vorig jaar om Richey officieel
overleden te laten verklaren, de overgebleven bandleden zijn zelfs
na die verklaring doorgegaan met het storten van één vierde van hun
royalty’s op een voor Edwards bestemde rekening.
Al die jaren later zwermt de geest van Richey nog steeds rond bij
de Manics. Niet alleen worden er nog geregeld nummers aan hem
opgedragen tijdens optredens, heel wat van de door bassist Nicky
Wire geschreven liedjesteksten handelen nog steeds over zijn
verdwenen soulmate. Anno 2009 achtte de band de tijd rijp om
Edwards’ laatste schrijfwerk – vaak in de vorm van proza, waardoor
de overgebleven groepsleden hier en daar wat moesten knippen en
plakken – te gebruiken voor een Manic Street Preachers-album. Des
te gemotiveerder waren de mannen om er een geweldige plaat van te
maken.
Na twee minder goed onthaalde albums, maakten de Manics twee jaar
geleden hun ‘comeback’ met ‘Send Away The Tigers’, dat op relatief
positieve kritieken kon rekenen. De nieuwe cd, met de luisterrijke
titel ‘Journal For Plague Lovers’, is in verhouding tot
laatstgenoemde geen status-quo en al zeker geen terugval, maar net
een meer dan overtuigende voortzetting van die stijgende
lijn.
Uit vele hoeken wordt de vergelijking gemaakt met ‘The Holy Bible’
uit 1994, het laatste album waaraan Edwards nog meewerkte en meteen
ook het laatste album dat gekenmerkt werd door het in your
face geluid van de jonge Manics. De parallellen vallen
natuurlijk gemakkelijk te trekken door het gebruik van Richeys
teksten, de albumhoes (van dezelfde kunstenares als de hoes van
THB) en de geweldige openingssong ‘Peeled Apples’, waarin de band
voor het eerst in jaren weer echt rauw klinkt.
Het is echter een vergelijking die iets té gemakkelijk gemaakt
wordt. In vele opzichten doet het nieuwe album ons eerder denken
aan ‘Everything Must Go’ uit 1996, een bombastische maar nergens
overdadige plaat, die stevig maar melodieus is en barst van de
klassenummers. Met dergelijke nummers is ook ‘Journal For Plague
Lovers’ overladen. We lieten al uitschijnen grote fan te zijn van
het openingsnummer, maar er zijn nog heel wat meer momenten die ons
euforisch stemmen.
‘Jackie Collins Existential Question Time’, ‘Marlon J.D.’ en
‘Virginia State Epileptic Colony’ zouden – indien de Manics zich
niet hadden voorgenomen geen singles uit te brengen uit respect
voor hun oude bandmaatje – kleppers van hits kunnen zijn. Maar de
mooiste rustige nummers die de band in tijden tevoorschijn heeft
getoverd zijn ‘This Joke Sport Severed’, ‘Facing Page: Top Left’ en
‘Doors Closing Slowly’. Van vulling is er in ieder geval nergens
sprake.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over slotnummer ‘William’s
Last Words’. In dit nummer neemt Nicky
Wire de zang over James Dean
Bradfield. Het is geen geheim dat van alle groepsleden Wire de
nauwste band had met Richey, zodat het niet meer dan passend is dat
hÃj deze gevoelige song voor zijn rekening nam. Wire is niet de
beste zanger, maar laat het ons weten als iemand niet verscheurd
wordt wanneer hij Nicky Richeys woorden hoort voordragen:
‘Goodnight my sweetheart/Until we leave tonight/Hold me in your
arms/Wish me some luck as you wave goodbye to me’. En dan:
‘I’m really tired/I’d love to go to sleep/And wake up happy‘.
Het kan je niet onberoerd laten.
Met ‘Journal For Plague Lovers’ hebben Manic Street Preachers niet
enkel een van hun beste albums ooit te pakken, maar ook – en vooral
– een prachtig eerbetoon aan Richey Edwards. Uiteindelijk kunnen we
er alleen maar raden naar wat hij er van vindt, maar de kans is wel
heel erg klein dat Richey hier niet tevreden over is.
