God daalde gisteren neer in het Brusselse agglomeraat en bewees Zijn kunsten aan Zijn discipelen, die zich dankbaar aan elke noot en elk woord laafden. Op hetzelfde moment vertoonde Zijn zoon eveneens zijn kunsten in Brussel, zij het minder gracieus en voor minder volk.
Will Oldham ofte Bonnie ‘Prince’ Billy blijft ondanks alles toch een beetje de poor man’s Dylan: even grillig in zijn muziekkeuze, gedrag en optredens maar net ietsje minder bekend. Toch was het voor velen een hartverscheurende keuze tussen Dylan en Oldham. Het legendarische optreden van die laatste twee jaar geleden, alsook de uitstekende twee albums (minus de liveplaat), zullen daar uiteraard voor iets tussen gezeten hebben.
In 2007 stond Oldham er nog alleen voor en putte hij rijkelijk uit zijn hele backcatalogus, waarbij niet alleen songs uit zijn Bonnie ‘Prince’ Billy-periode gespeeld werden, maar ook veel ouder werk, uit de periode van de vele Palace-incarnaties, aan bod kwam. Deze avond laat Oldham zich ruggensteunen door het troepje muzikanten dat hem ook op Beware bijstond, waardoor — niet geheel verwonderlijk — die laatste plaat, evenals Lie Down In The Light, ruimschoots aan bod komt.
Maar meer nog dan de songs uit die twee albums – – ook het ouder werk is immers voldoende vertegenwoordigd – – is het de klankkleur van die platen die de boventoon voert. Waar Oldham tijdens zijn vorige tournee wat weg had van een introverte tuinkabouter, vertoont hij zich deze avond als geboren en getogen countryboy, inclusief salopette. De muziek en de presence is er dan ook naar: meer bombast en vrolijkere deuntjes, zelfs wanneer het oude nummers betreft, zoals “Death To Everyone” uit I See A Darkness of “Strange Form Of Life” uit The Letting Go.
Die behandeling vloekt soms met de songs zelf, vooral wanneer ze veel te luid gespeeld worden en de viool snerpend klaagt. Nuances gaan meer dan eens verloren en het geluid is er dan ook naar. Oldham en zijn olijke bende (in het bijzonder de hyperactieve drummer Jim White is opvallend) brengen het materiaal met de nodige bravoure en enthousiasme maar laten daarbij wel eens steken vallen. Toch kan het ook verschrikkelijk mooi klinken, zoals in het eerder vermelde “Death To Everyone” , “Beware Your Only Friend” (uit Beware) of “Just To See My Holly Home” en “After I Made Love To You”, beiden uit Ease Down The Road.
De voornaamste reden daarvoor is Oldham zelf: met zijn karakteristieke stem (die er soms flink naast zit) weet hij elke song te redden en brengt hij zelfs Elvis’ “Marie Is The Name (Of His Latest Flame)” tot een goed einde. Dat zijn violiste Cheyenne Mize ook over een aardig stemgeluid beschikt, toont ze in het duet “You Want That Picture” (uit Lie Down In The Light). Het nummer contrasteert fel met “In Spite Of Ourselves” (John Prine), het duet dat Oldham en (voorprogramma) Susanna (Wallumrød) tijdens de bissen brengen.
Susanna in het bijzonder klinkt hier flets en ongeïnspireerd, wat vreemd mag heten daar ze tijdens de eigen set nog krachtig uit de hoek kwam en Oldham treffend van wederwoord wist te bedienen tijdens “Without You” (Badfinger, maar vooral gekend dankzij Mariah Carey). Het nummer is het hoogtepunt van Susanna’s set, die net als op het album te lijden heeft onder eenvormigheid en eentonigheid. Hoe mooi en verstild haar liveset ook mag zijn, net als op plaat verslapt de aandacht vrij snel en neemt het geroezemoes onder het publiek toe.
Het lijkt wel een vloek te zijn om voor Oldham te openen; tijdens zijn vorige tournee wist Sir Richard Bishop immers net zo min een set lang te beklijven. In dat laatste slaagt Oldham ditmaal overigens net zo min: hoewel het optreden nooit minder dan zeer degelijk wordt, is de country-inslag en het “luide” spelen er op de duur net iets te veel aan. Oldham is duidelijk goed geluimd en amuseert zich net als het publiek te pletter, maar hij weet nooit te ontroeren zoals hij twee jaar eerder deed, toen hij helemaal alleen op het podium stond.
