Met Tearing Sky bracht Piers Faccini in 2006 een plaat uit die beter was dan negentig procent van het Angelsaksische singer-songwriteraanbod. Faccini's enige handicap: hij opereerde niet in Londen of New York, maar vanuit een vergeten hoek in Zuid-Frankrijk. Met zijn nieuwste, Two Grains Of Sand, bewijst Faccini — half Brit, half Italiaan — dat Tearing Sky geen toevalstreffer was, integendeel. Spring dus snel mee op de bandwagon, voor hij er zonder u vandoor is.
enola: Je bent hier nog een onbekende naam. Wie is de muzikant Piers Faccini?
Faccini: “Men is nogal geneigd me in het hokje van de singer-songwriters te duwen, maar zo beschouw ik mezelf helemaal niet. Dat begrip draagt voor mij nogal sterk die connotatie met zich van melancholische, in zichzelf gekeerde jongemannen, en zo iemand ben ik niet. Een singer-songwriter focust met zijn muziek op zijn stem en op zijn gitaarspel, en ik probeer breder te gaan in mijn songs. Nick Drake, een artiest van wie ik erg hou, is zowat het clichévoorbeeld geworden van de singer-songwriter die permanent melancholisch is en ook zulke gevoelens wilt oproepen, op het karikaturale af. Iets dergelijks beoog ik helemaal niet met mijn muziek, hoewel die vaak ook sober en stil is. Het is me meer te doen om intensiteit, going straight to the center.”
“Naast die intensiteit focus ik ook sterk op ritme en dynamiek. Neem de titeltrack op mijn nieuwe plaat: daarin zitten Braziliaanse ritmes waarrond de rest van de song gebouwd is. De oppervlakkige luisteraar zal daar niks van merken, maar ik geloof dat die combinatie van intensiteit met daaronder een dwingend ritme je in een soort trance kan brengen, en daar is het me om te doen. Nee, ik ben kennelijk niet de singer-songwriter as you know it.”
enola: Tot welke muzikale familie behoor je dan wel?
Faccini: “Ik heb een hele waslijst aan invloeden, waarvan de voornaamste geworteld zijn in de oude Engelse folktraditie. Maar ook country en blues — Reverend Gary Davis, John Lee Hooker — tot Amerikaanse folk als die van Neil Young en Leonard Cohen hebben me beïnvloed. Allemaal zijn het muzikanten die iets te vertellen hebben en heel veel belang hechten aan hun teksten. Dat doe ik zelf ook.”
“Ik woon nu vijf jaar in Frankrijk en hoewel ik daardoor niet zo veel Engels spreek of hoor, blijft het Engels als taal voor mijn lyrics toch een evidentie. In geen andere taal krijg ik gezegd wat ik in mijn moedertaal gezegd krijg. Maar muzikaal pik ik vanalles op uit heel veel verschillende culturen. Braziliaanse grooves, muziek uit India, West-Afrika, … en dat vindt allemaal op een of andere manier wel zijn weg naar mijn muziek, afhankelijk van welk soort arrangement ik in gedachten heb. Op dat punt probeer ik mijn Angelsaksische roots dus te verrijken.”
enola: Toch klinkt de nieuwe plaat niet zo exotisch als Tearing Sky, met zijn nadrukkelijke Afrikaanse invloeden.
Faccini: “Op Two Grains Of Sand zijn die invloeden subtieler, want ze zijn er nog steeds. En op Tearing Sky stonden er ook maar twee songs die echt in oorsprong door Afrikaanse muziek beïnvloed waren. In “If I” op die plaat hoor je bijvoorbeeld wel expliciet een Afrikaanse gitaar, maar de groove is in feite heel westers.”
“Your Name No More”, op de nieuwe plaat, heeft ook die nadrukkelijke Afrikaanse stempel (immiteert het ritme). Niet toevallig een van de meer uptemponummers.”
enola: Heb je voor Two Grains Of Sand ook weer zo veel uitheemse instrumenten gebruikt (in het booklet bij Tearing Sky werd melding gemaakt van heel wat exotische instrumenten, ac)?
Faccini: “Toch wel. In enkele nummers kan je de kora (“Afrikaanse harp”) horen, en daarnaast heb ik ook een harmonium gebruikt, een beetje Chinese viool en heel wat percussie-instrumenten. Misschien is het de mix die al die elementen iets meer naar de achtergrond verdrongen heeft, maar als je goed luistert kan je ze allemaal horen (lacht).”
enola: Vanwaar je interesse in al die vreemde instrumenten?
Faccini: “Nieuwsgierigheid. Niets anders dan dat. Ik heb nooit één muziekles gehad in m'n leven, maar als iemand binnenwandelt met een instrument dat ik nog nooit heb gezien, ben ik daar niet van weg te slaan. Dan wil ik er alles van weten.”
“Ik experimenteer dus heel veel met allerlei instrumenten, maar het overgrote deel daarvan zal nooit op een van mijn platen belanden. Het gebeurt echter wel dat ik in mijn woonkamer aan een song zit te werken met, bijvoorbeeld, een arrangement voor een kora in m'n hoofd. Dan is het leuk dat ik zo'n kora héb, want hoewel ik het ding amper kan bespelen, is er doorgaans geen koraspeler in de buurt om het voor mij te doen. Ik moet het dus wel zelf doen, en de ene keer pakt dat al beter uit dan de andere.”
enola: Er zitten heel wat verschillende culturele invloeden in je muziek, maar de natuur lijkt je allergrootste invloed te zijn. In je teksten staat ze met name vooraan, terwijl het stadsleven heel ver weg is.
Faccini: “Als je me vraagt wat m'n favoriete landschappen zijn, dan kies ik voor grote, open ruimtes. Een paar heuvels, gras, zelfs de woestijn. Het is moeilijk te benoemen waarom dat zo is, it just is. Mijn muziek neigt van nature naar die open landschappen, ze komt voort uit wie ik ben. Een band uit New York City die edgy rock speelt, maakt waarschijnlijk ook de muziek waarbij ze zich goed voelt. Het hangt samen met een kijk op de dingen, met een levensstijl.”
“Dat mijn teksten vervolgens congrueren met de muziek, vind ik maar logisch. Je hebt pas een goede song als er sprake is van een goed huwelijk tussen tekst en muziek. En dan heb ik het niet over gelijk welke zin die moet passen bij de muziek, nee, het moet de ultieme zin zijn, diegene die de muziek echt verheft. That's what I love about songwriting. Voortdurend streven naar de perfecte combinatie tussen muziek en woord.”
enola: Dat je je op het Zuid-Franse platteland gesetteld hebt, is wellicht ook niet vreemd aan de thematiek van je teksten?
Faccini: “Inderdaad. Ik woon samen met mijn gezin in een heel rustig dorp. Weinig huizen, veel open ruimte, velden. Je zou het er zelfs eenzaam kunnen noemen en ik hecht belang aan die eenzaamheid. Ze voedt me, en mijn muziek. Natuurlijk moet je er tegen bestand zijn, je moet veel en graag alleen willen zijn. Als je dat niet kan, zal je muziek dat reflecteren en zal ze waarschijnlijk tegendraads klinken. Maar ik hou ervan, ik heb ervoor gekozen, en ik geloof dat mijn muziek dat gevoel ook weerspiegelt. I'm okay with being on my own.”
enola: Houdt dat ook in dat je het touren met en promoten van een album als een karwei ziet?
Faccini: “Nee, dat niet. Interviews geven is bijvoorbeeld niet mijn favoriete bezigheid, maar dat zal ik tijdens een doorsnee-interview niet laten merken. Waarom zou ik immers blasé doen tegenover een interviewer die in mijn muziek geïnteresseerd is, die me de kans geeft mijn muziek extra te promoten? Dat neemt niet weg dat ik het moeilijk vind om over mijn muziek te praten. Het voelt onnatuurlijk aan en de essentie krijg je toch niet benoemd. Misschien is het nog het best te vergelijken met de manier waarop je aan je beste vriend vertelt wat je voelt voor een meisje waar je smoorverliefd op bent. Dat is bepaald niet gemakkelijk. En net als de liefde moeilijk onder woorden te brengen is, is muziek dat ook. Het is beter ze te beleven dan om er te veel over te praten.”
“Maar ik ben ook geen monnik. Ik wil zo goed mogelijk over mijn muziek proberen te praten met iedereen die er belangstelling voor toont.”
enola: Da's maar een woord. Waaraan refereer je met de albumtitel “Two Grains Of Sand”?
Faccini: “Ik heb de titel ontleend aan de gelijknamige song op de plaat, maar daarnaast was die titel ook geschikt omdat hij eerder ondefinieerbaar is. Dat vind ik belangrijk, dat de albumtitel weinig of geen concrete informatie prijsgeeft, dat die titel een en ander aan de verbeelding overlaat.”
“Inhoudelijk wil ik er ook mee aangeven dat het onmogelijk is om een verschil te zien tussen twee zandkorrels. Dat is misschien een absurde gedachte, maar mensen proberen overal verschillen op te merken en in alles een onderscheid te maken. Dat is wat ik, met een metafoor, in die twee zandkorrels wilde vatten: je kan geen verschillen zien waar er geen zijn.”
“In de song “Two Grains Of Sand” zing ik over twee geliefden in het oude Joegoeslavië — de ene christen, de ander moslim — voor wie het verboden is samen te leven. Ik beschrijf hoe zelfs de liefde niet sterk genoeg blijkt om die muren van religie te slopen. Daar heb je dus opnieuw die twee zandkorrels met hun onderlinge verschillen, al dan niet.”<
enola: Rollen de zandkorrels ook verder als een rode draad doorheen de rest van de plaat?
Faccini: “In zekere zin wel. In andere nummers refereer ik aan bepaalde politieke situaties vandaag de dag en aan oorlog en onmenselijkheid en een toename van intolerantie tegenover de medemens. “A Storm Is Going To Come” gaat daar ondermeer over, en in “Your Name No More” zing ik over het conflict tussen Israël en Palestina zoals ik dat zie. Hoe beide volkeren elkaars bestaansrecht ontkennen en op die manier onmogelijk aan een oplossing kunnen beginnen te werken.”
“Ik ben op mijn hoede om prekerig te zijn in mijn teksten, maar anderzijds zing ik gewoon over de wereld waarin ik leef en kunnen mijn teksten alleen maar de manier reflecteren waarop ik de dingen bekijk. In “A Storm Is Going To Come” stel ik me bijvoorbeeld als vader van twee kinderen de vraag waar het naartoe gaat met bepaalde wereldproblemen en hoe ik mijn kinderen voor die problemen kan behoeden. Het lijkt me heel normaal dat een vader zich vroeg of laat dergelijke vragen stelt. Dat is van alle tijden.”
enola: Wil je enkel beschrijven met je teksten of wil je ook bekritiseren?
Faccini: “Naar mijn mening is beschrijven altijd sterker dan bekritiseren. Wanneer ik iets beschrijf, kan een ander die mijn song hoort naar de tekst luisteren en tot de conclusie komen dat hij er net zo over denkt. Wanneer ik daarentegen in een tekst iemand van mijn gelijk wil overtuigen, zal die persoon zich gaan afvragen wie ik wel denk dat ik ben om te veronderstellen dat ik belangrijk genoeg ben om mijn mening op die manier te verkondigen. En dat is een vraag die ik niet kan beantwoorden, want er is niets dat mij belangrijk maakt. Toevallig ben ik iemand die zijn gedachten neerschrijft en zingt over de dingen die hij beschouwt. Maar ik hoef nergens kritiek op te leveren, want dan ben ik een priester, geen muzikant.”
“In mijn privéleven kom ik uiteraard wel vrank en vrij voor mijn mening uit. Dan wil ik gedetailleerde discussies voeren over het beleid van Sarkozy, over de Britse regering, over de oorlog in Irak. Maar expliciete meningen daarover horen niet thuis in mijn muziek, hoewel ik in mijn teksten altijd wel iéts zal verraden over mezelf natuurlijk. Uit de thema's waarover ik zing, kan je opmaken dat ik naar alle waarschijnlijkheid niet erg rechts ben. Maar verder dan dat hoeft het niet te gaan. Aan mijn uitgesproken mening heeft geen mens een boodschap.”
