Er
was een hoop geduw en getrek met de portier – en uiteindelijk
gewoon de pure mankracht van één stoere Engelsman – voor nodig om
nog binnen te geraken in het middenplein, maar het is gelukt. Heel
rock-‘n-roll ook, kwestie van alvast niet te veel uit de toon te
vallen ten opzichte van Liam en Noel, die naar verluidt weer in
bloedvorm verkeerden.
Veel interesse voor de support act viel er niet te bespeuren onder
het publiek, maar toch kregen we eerst nog Twisted
Wheel voorgeschoteld. Een bezoekje aan hun MySpace voor
het concert had een aantal aardige ontdekkingen opgeleverd, maar
live wisten ze niet echt te overtuigen. Zeker om een grote zaal als
Vorst op gang te krijgen, moeten deze jonge honden uit Oldham nog
een paar fikse groeischeuten krijgen.
Een band die reeds lang vertrouwd is met de kneepjes van het vak,
is Oasis. In feite hebben ze niets meer te
bewijzen, maar toch zitten de mannen uit Manchester niet stil. Met
hun laatste plaat ‘Dig Out Your Soul‘
snoerde de band rond de broertjes Gallagher alle criticasters de
mond. Na een aantal minder algemeen gewaardeerde platen, is zowat
iedereen weer enthousiast over deze nieuwste aanwinst van de
Oasisdiscografie. Terecht ook, want de cd staat vol nummers die
helemaal Oasis zijn, maar die toch weer even bruisend klinken als
het vroegere werk.
Diezelfde sprankeling was ook bepalend voor het optreden in Vorst.
Oasis toonde zich heer en meester met dank aan de twee elementen
waarop hun carrière gebouwd is: ijzersterke songs en een niet te
overtreffen attitude.
Er werd afgetrapt met ‘Rock ’n Roll Star’, een nummer dat meteen
beide aspecten wist te vatten. Heerlijk hoe Liam met veel branie
“You’re not down with who I am. Look at you now, you’re all in
my hands tonight. Tonight I’m a rock ’n roll star”
stond te verkondigen. Het was de openingstrack van Oasis’
legendarische debuutplaat ‘Definitely Maybe’ uit 1994, maar na al
die jaren meent hij het nog altijd even hard.
Een stevige opener dus, en die trend werd voortgezet met ‘Lyla’,
‘The Shock of the Lightning’ (de eerste en ronduit schitterende
single van het nieuwe album), ‘Cigarettes & Alcohol’ en ‘The
Meaning of Soul’ – alweer een nieuw nummer dat live helemaal tot
zijn recht bleek te komen. Een nieuwkomer die het wat minder goed
deed, was het wat lang uitgesponnen psychedelisch getinte ‘To Be
Where There’s Life’. Gelukkig wist ‘Waiting for the Rapture’het tij
meteen weer te keren.
Dan werd het stilaan tijd om de grote kleppers van onder het stof
te halen; stuk voor stuk nummers die de zaal uit volle borst kon
meebrullen en die na 15 jaar Oasis nog altijd niet gaan vervelen.
Met uitzondering van de – nochtans goed meedraaiende – nieuwe song
‘Ain’t Got Nothin” kwamen er enkel nog klassiekers aan bod, en van
wat een kaliber!
Jawel, we spreken over ‘The Masterplan’ (een B-side, zei u?),
‘Songbird’, ‘Slide Away’, ‘Morning Glory’, ‘Half The World Away’
(wederom: B-side?!), ‘I’m Outta Time’ (inderdaad, ook een nieuw
nummer, maar nu al een legendarisch Liam-moment), ‘Wonderwall’ en
‘Supersonic’.
Nog meer van dat lekkers volgde in de bisronde. De vrouw achter mij
probeerde al gedurende het hele optreden duidelijk te maken dat
‘Live Forever’ haar lievelingsnummer was, maar het arme mens was
eraan voor de moeite. De song werd voor de nieuwe toer uit de
setlist geschrapt, onder het motto “Als we alle nummers zouden
spelen waar de fans om vragen zouden we net als Bruce Springsteen
meer dan drie uur en half bezig zijn.”. ’t Is een beetje zonde,
maar al bij al was het gemis niet té groot. We kregen immers genoeg
mooie alternatieven aangeboden.
‘Don’t Look Back In Anger’ was het ultieme hoogtepunt in de set,
waarop iedereen plots een beetje emotioneel leek te worden en de
samenhorigheid door de zaal stroomde. Het echte moment de suprème
was dus eigenlijk al gepasseerd, maar ook de nieuwe song ‘Falling
Down’ bleek een verrassend mooi Noel-moment. Daarna mocht broerlief
weer het podium op om het helemaal af te maken met het ontroerende
‘Champagne Supernova’ en een heerlijk delirante versie van
Beatlesklassieker ‘I Am The Walrus’.
We bleven met een gelukzalig gevoel achter, maar ergens speelde de
gedachte dat het nóg beter had gekund. De reden daarvoor was niet
echt bij de band, maar vooral bij het publiek te zoeken. Neem eens
een kijkje op YouTube en aanschouw de extatische menigtes die Oasis
op zowat al hun optredens staan aan te moedigen. Vergelijk dat dan
een keer met het bijna angstaanjagend rustige publiek in
Brussel.
Vreemd, maar laat dat de vreugde zeker niet temperen. Oasis is een
steengoede band, maar ook nog zoveel meer dan dat. En Vorst zal het
geweten hebben.
