Acteurs die zich verplaatsen in het leven van de kunstenaar, we hebben het al eerder dit seizoen gezien, denk bijvoorbeeld maar aan Kunstminnende Heeren van Olympique Dramatique. Ook Theater Artemis werkt dit onderwerp, met de bijhorende levensvragen, verder uit in Vakman, het vervolg op het drie jaar geleden gemaakte Pakman.
Op scène bevinden we ons in het atelier van Vakman, een plaats waar alles in het teken staat van de schilderkunst. Hier hebben onze vier vrienden Braem, Dree, Mon en Vakman afgesproken om hun slechtste werk te verbranden. Een hele onderneming die doorspekt wordt met het ophalen van herinneringen, poëtische filosofie, veel kunst en de nakende dood van Vakman. Doorheen hun verhalen wordt het duidelijk dat deze vier al heel wat meegemaakt hebben met elkaar, maar dat geen enkel verwijt of belediging hun vriendschapsband kan aantasten.
Niet alleen de vriendschap staat centraal, ook de eigenheid van de vier personages komt aan bod: elk hebben ze hun eigen kwaliteiten, gebreken, vreemde trekjes en een verschillende omgang met de ziekte van Vakman. Hoeveel ze ook filosoferen of zichzelf aan de hand van hun teksten of liedjes willen uitdrukken, het is hun houding tegenover Vakman die de ware aard van hun zijn uitdrukt. Het is op die momenten dat hun gevoeligheden, tederheid en zwakke plekken naar boven komen drijven.
Het is ook op deze momenten dat de tekst, geschreven door Josse De Pauw en aangevuld met bestaand materiaal van verschillende kunstenaars, zijn essentie toont. Waar hij op andere momenten te veel uitwaaiert, te hoogdravend is en nu en dan de onderlinge samenhang verliest, weet hij hier de nagel op de kop te slaan.
Ook het spel weet niet altijd te overtuigen. Vooral de Vlaamse acteurs Bruno Vanden Broecke (Braem) en Stefaan Degand (Dree) spelen te dicht op de grens met het clichématige: de huilende diva en de zonderlinge duizendpoot. Door dit uitvergroten halen ze de oprechte eigenheid en de geloofwaardigheid van hun personage onderuit. Ook het onderwerp autonomie of de eigenheid van de kunstenaar, waar Artemis het over wil hebben in deze voorstelling, wordt onvoldoende uitgewerkt, waardoor dit thema een beetje verloren gaat tussen de andere thema's, zoals vriendschap en het kunstenaarschap.
De acteurs aan Nederlandse zijde, Bert Luppens (Mon) en Fabian Jansen (vakman), weten consequenter een lijn te vinden in de spontaniteit van hun spel waardoor ook de authenticiteit van hun personage in stijgende lijn verloopt.
Naast de vier hoofdpersonages lopen ook de technici nog druk te wezen op scène. Ze verslepen spots, kabels en ander materiaal en voorzien de acteurs van eten en drinken. Daardoor lijkt het alsof de acteurs midden in een verhuis staan te spelen , op zich niet erg, maar de beweegredenen voor dit hectisch heen-en-weergesleep zijn echter niet altijd duidelijk of relevant en maken aldus het meeleven met de voorstelling bij momenten nog moeilijker.
Vakman verliest te veel de pedalen en weet daarom in zijn geheel maar moeilijk te beklijven. Sommige thema's, vooral de eigenheid van de mens, vinden niet echt hun weg naar het publiek waardoor we een beetje op onze honger blijven zitten en niet direct aansluiting vinden met deze voorstelling. Hopelijk draait het volgende stuk, ook over autonomie en de onzekerheid over jezelf, Ribstuk, beter uit en weten de makers daar in te pikken op de kansen die ze hier hebben laten liggen.
Vakman speelt nog tot zondag 21 december op verschillende locaties in Vlaanderen en Nederland. Voor data, zie de speellijst op de website.