Geen ingewikkelde plots, geen hoogdravende theaterallures, maar wel spelplezier en komische knipogen naar het publiek. Artistiek verantwoord entertainment lijkt de dada van Theater Antigone.
Na een voorstelling van Antigone verlaat je niet zelden de zaal met een glimlach. Ook Hola que tal trakteert het publiek op een avondje gezellig theater. Het stuk opent met pure kitsch: een gordijn van aaneengeregen spiegeltjes, zwoel rood belicht, waarachter langzaam een heuse showtrap kantelt zodat bovenaan een vrouwenfiguur zichtbaar wordt. De travestiet Vanessa brengt Jacques Brels "Ne Me Quitte Pas" naar ongekende hoogten. Na afloop van haar act komt manager Marnix haar — of hem, want Vanessa is het alter ego van ene Dimitri Baert — hartstochtelijk feliciteren. Naar Marnix’ gevoel hebben ze eindelijk samen de top bereikt. Dimitri wil echter meer. Dit vindt hij tussen de armen en benen van zijn Koreaanse danslerares. Hierdoor raakt Dimitri steeds verder verwijderd van Marnix, die stilaan naar de rand van de wanhoop wordt gedreven. Hoe rekbaar is het begrip vriendschap?
Peter Monsaert en Jan Sobrie maakten samen bij Antigone al de voorstelling Fimosis, die geselecteerd werd voor het Theaterfestival 2006. Hun veelgeprezen spelplezier wist zichzelf bijzonder vlot over te brengen naar het publiek. De voorstelling ging over het leven van de twee broers, Peter en Jan. Vooral doorheen hun verhalen werd de relatie tussen de twee duidelijk. Hola que tal is op dat vlak erg vergelijkbaar, al is er deze keer gekozen voor een zich nog meer in de marginaliteit bevindende context: een jongen uit de goot, een Koreaanse paaldanseres, een goedkoop geklede manager. De personages hadden zo uit een aflevering van In De Gloria kunnen komen. Hoewel ze ver van je af staan, zijn ze toch verrassend herkenbaar in hun kleinste vorm van de mens.
Op vlak van theater doet Hola que tal dan weer denken aan het werk van Arne Sierens: kleine karakters uit de rand van de samenleving, de prachtige klank van het dialect, en een afwisseling tussen humor en medelijden. Zoals de personages in Sierens’ Trouwfeesten en processen worstelen met het bestaan in de afgeleefde dansclub Rialto, doen Peter Monsaert en Jan Sobrie dat in hun club Hola Que Tal. Ook daar wisselen humor en medelijden elkaar af, al weten de personages ons net iets minder te raken. Monsaert en een goed op dreef zijnde Sobrie leven zich diep in in hun karakters, maar misschien mist het verhaal toch wat body om de zwaarte die zij bij momenten op willen zoeken te ondersteunen. We begrijpen de tristesse van het tragische duo wel, maar een diepe wonde laat Hola que tal niet achter.
Behalve de tragische rollen van Dimi en Marnix is er ook nog de Koreaanse danseres. Dit personage, gespeeld door Chun-Hee Lommelen, valt echter volledig uit de boot. Aanvankelijk zit zij op de grote tafel in het decor, haar rug naar het publiek. Af en toe fluistert ze profetische teksten door een micro. Zij heeft alles al meegemaakt, zij weet hoe het zal eindigen. Dit gegeven voorziet het stuk van een mysterieuze extra laag, maar de spanning is van erg korte duur. Wanneer Lommelen vanachter het gordijn tevoorschijn komt en een paaldans aanvangt, begint zij deel uit te maken van het realisme waarin de andere twee personages zich bevinden. Het haar omringende mysterie valt in duigen. Ze blijft echter wel de hele voorstelling lang door haar micro spreken, en dit in een heel andere tongval dan het platte Gents van haar collega’s. Haar woorden klinken hierdoor verheven, maar de inhoud ervan kan deze spanning niet dragen.
Goede vertellers zijn Peter Monsaert en Jan Sobrie zonder twijfel. Ze leven zich in en presenteren hun personages met een sterk buikgevoel. In Hola que tal blijft het echter net iets te veel bij dat presenteren, het publiek wordt niet echt deelgenoot van wat er op scène gebeurt. De voorstelling wekt ons medelijden op en is tegelijkertijd amusant, maar had eigenlijk hilarisch en tegelijk schrijnend moeten zijn.
Hola que tal is op tournee in Vlaanderen tot 28 november. Voor data, zie de speellijst op de website.