Hoe een concertpubliek verscheiden kan zijn. De zwoele rock van de Gentse Puerto Ricaan Gabriel Rios vult de AB-zaal met een mix van zwijmelende pubermeisjes, stoere machobinken en allerhande dames en heren op leeftijd. Intussen mag de club het stellen met een bende elitaire muzieksnobs, zware brilmonturen incluis.
De reden van dit aristocratische muziekonderonsje van kenners is het optreden van de Britse Alexander Tucker en het Duitse Bohren & Der Club Of Gore. Twee groepen die een verleden in hardcore punk hebben maar intussen muziek brengen die zich veel moeilijker laat klasseren en vooral de liefhebbers van alles wat vreemd, anders en gedurfd is aanspreekt.
Alexander Tucker zweert bij improvisaties: ook al heeft hij met Portal dit jaar een nieuwe plaat uitgebracht, op songs daaruit hoeft niemand te hopen. Zijn set beslaat slechts twee nummers die elk een slordige twintig minuten zullen duren. Met een resem effectpedalen, een cello (!), mandoline en akoestische gitaar creëert Tucker langzaam maar zeker zijn universum. Aanvankelijk klinkt het allemaal nog te zoekend en introvert maar gaandeweg worden de contouren van zijn wereld duidelijk.
Ondanks de flarden uit Portal en de toevoeging van zang in het tweede sfeerstuk blijft het een afstandelijk optreden dat niet vraagt om participatie. Uiteraard is het maar de vraag in hoeverre zijn muziek en de manier waarop hij die benadert een andere uitkomst kan bieden. Daarvoor zou de man immers zelf zijn muziek op een minder abstracte en meer gevoelsmatige manier moeten benaderen. Tucker weet of wil met andere woorden emotioneel niet te beklijven. Zijn set is introvert en cerebraal, maar dat is een keuze. Een die bovendien perfect te verantwoorden is.
Ook Bohren & Der Club Of Gore is niet geïnteresseerd in emoties of het zou “Unheimlichkeit” moeten zijn. Het kwartet mag zowat als de grondlegger van de noir- of doomjazz beschouwd worden waarbij het slepende karakter van doom metal gekoppeld wordt aan de frivoliteit van jazz. Hun muziek krijgt dan ook meermaals en niet onterecht het etiket “lynchiaans” daar zij zich net als de befaamde regisseur (David Lynch) in een niemandsland begeeft waar de schaduwen en duisternis altijd iets herbergen en een stilte nooit zomaar een stilte is.
Minimalisme en droge humor vormen de belangrijkste ingrediënten van deze groep. Ondanks hun imago van ernstige nachtvlerken maakt frontman Morten Gass (piano, Rhodes en altsaxofoon) er steevast een punt van om kurkdroge meldingen in gebrekkig Engels te brengen. Het is vaak zelfs maar de vraag in hoeverre de songtitels die hij vermeldt ook effectief verwijzen naar de juiste songs. Deze avond is “Unkerich”, uit de nieuwe plaat Dolores zowat het enige nummer dat echt verstaanbaar vermeld wordt.
Communicatie is dan ook niet relevant voor de groep, stijl en sfeer zijn dat wel. De vier groepsleden zorgen met hun kaalgeschoren hoofden (alleen bassist Robin Bodenberg heeft haar) en zwarte pakken voor een uniformiteit die nooit lachwekkend of typisch Duits wordt. Samen met de schaarse podiumverlichting (elk groepslid heeft één klein lampje boven zijn instrument) weet de strakke, minimalistische podiumenscenering zelfs voor een maximaal effect te zorgen. Het vraagt dan ook weinig fantasie om in het bijzonder in de kaarsrechte Gass geen afstammeling van Murnaus Nosferatu te zien.
Anderhalf uur lang kruipt Bohren & Der Club Of Gore langs de wanden en de vloer het lichaam van het publiek binnen. De minimale drumslagen en slepende baslijnen vormen een trillende onderlaag waarboven de Rhodes-piano en de nauwelijks bewust geregistreerde ruisklanken een gevoel van onbehagen oproepen. Enkel wanneer Gass de saxofoon bovenhaalt, is er van een voorzichtige opluchting sprake, alleen duurt die nooit lang.
Optredens moeten amuseren, entertainen en ontspannen, zo wil de publieke opinie het. Deze avond is hiervan geen sprake: cerebraal, onverstoord, verontrustend maar ook vertrouwd en toch zo vreemd zijn begrippen die veel meer van toepassing zijn op deze avond. Optredens moeten niet louter amuseren als wel een nieuwe ervaring scheppen, zelfs al laat die het publiek verward achter. Zoals deze avond het geval is.
