Twee bundels in één keer, waarom ook niet. Debutant Wouter Diesveld en een bevestigende Bandirah spelen immers in dezelfde klasse, die waar geen grenzen zijn en alles een hoger doel dient: met een originele tekening de lezer laten grijnzen en, altijd mooi meegenomen, zich lekker ongemakkelijk laten voelen.
Welcome to Absurdistan: hou in het achterhoofd dat dat meer dan waarschijnlijk het motto is dat heerst in het hoofd van Wouter Diesveld, Amsterdammer en voormalige undergroundtekenaar die boven de oppervlakte komt piepen met zijn eerste bundel Muis Mollie Zes Bussen In. Diesveld doet in die collectie cartoons — zo dat woord accuraat is om zijn tekeningen te omschrijven — twee dingen: ontzettend veel flauwe kul rondstrooien en zo nu en dan een heilig huisje omver schoppen.
Die huisjes zijn met zorg gekozen. Religies komen in beeld, maar niet te prominent. Liever wordt een gevaarlijker doel gekozen: helden uit de kindertijd. Zo moeten Pinkeltje en Niels Holgersson het ontgelden, en het moet gezegd, het was hoog tijd dat iemand zich daar eindelijk eens aan waagde.
Daarnaast maken we kennis met de Fundamentalistische Moslim voor komend najaar, en maken Accoladeboy en een hongerige Tom Cruise hun opwachting. Bovendien komen we eindelijk te weten wat er mis is met Moeder Aarde.
Bij dergelijke grapjasserij is het moeilijk om, ondanks de meer gestileerde en minder frontaal-brutale aanpak, niet aan Gummbah te denken. Dat moet ook Diesveld zich gerealiseerd hebben. Door dat aspect niet uit de weg te gaan, maar bovendien gewoon in zijn werk toe te laten én te benoemen, snoert hij criticasters vlot de mond.
Ookal is het een plezier om Muis Molle Zet Bussen In door te nemen, de indruk blijft hangen dat het allemaal meer een stijl- en vingeroefening is dan een daadwerkelijke poging om tot humor te komen. En daar is niks mis mee. Hoewel het Nederlandstalige striplandschap al redelijk dichtbevolkt is, eist Diesveld met recht en rede zijn plaats op. Met een contract voor nog vier bundels bij De Blauwe Bloem zit het alvast snor voor Wouter Diesveld én zijn lezers.
Een andere bewoner van Absurdistan die, opnieuw in dit geval, van zich laat horen, is Bandirah. De Nederlander publiceerde reeds diverse strips, gaande van samenwerkingen met Troy Titane tot zogenaamde spotprentenboeken als deze Moffies. Met uiterst rudimentaire tekeningen gaat de Nederlander op tamelijk ongenuanceerde, maar des te hilarische wijze de dagelijkse werkelijkheid met al zijn ups en downs te lijf.
Ook Bandirah schuwt de controverse niet, maar in plaats van goedkoop in het rond te schoppen, dienen de mogelijk schokkende cartoons altijd een hoger doel: aanzetten tot lachen. Daarmee onderscheidt Bandirah zich in een klap van zovele beeldenstormers. Soms neigt het resultaat weliswaar naar het puberale, maar het zijn en blijven natuurlijk cartoons; een diepere boodschap — die hier en daar met een beetje geluk en de juiste drugs wel te vinden is — is mooi meegenomen, maar geen noodzaak.
Deze opvolger van Stout, Stout Fruit bevestigt in ieder geval het talent van Bandirah. Met een collega-jonge tekenaar als Wouter Diesveld in zijn kielzog, ziet het er zeer goed uit voor de humoristische strips in dit kleine taalgebied.