Sony BMG, 2008
Nothing but the girl! Wij stellen voor: Katie White, in haar
tienerjaren één derde van het meidengroepje TKO, wiens grootste
wapenfeit het voorprogramma van Steps is.
And the boy! Meet Jules De Martino, gitarist en drummer
die vorige levens sleet in weinig ophefmakende indiepopensembles
als Babakoto en Mojo Pin.
And the drums! Verenigd door een door voorafgaande flops
geïncubeerde afkeer voor de muziekindustrie vormden deze twee samen
The Ting Tings, het medicijn tegen complexiteit in de sector:
snedige pop die doorheeft dat de eenvoudigste beat uiteindelijk het
meeste effect bereikt.
Dat effect danken ze aan twee immens aanstekelijke singles die hun
naam meteen onder de aandacht brachten: simplistische poprock met
een electro infuus en refreinen die uren kunnen blijven hangen. Op
zich zit het kordate maar dansbare ‘That’s Not My Name’ daarvan het
best in elkaar: het vat je meteen bij de kraag door de
minimalistische beat en pruilende zanglijn, die nog maar eens de
geneugten van een sappig Brits accentje illustreert, en bouwt
langzaamaan op naar een finale door steeds een laagje aan het
motief toe te voegen. De albumversie wordt echter twee minuten
langer gerekt, waardoor ‘Great DJ’ – voor wie hier nog niet bekend
mee is: Blondie in de eenentwingste eeuw – alsnog het krachtigst
uit de hoek kan komen.
Zoals wat te verwachten viel, heb je een kleine negen minuten later
de twee absolute hoogtepunten van dit album al achter de kiezen,
maar toch zijn er nog songs die voldoende potentieel tonen. ‘Shut
Up And Let Me Go’ is niet toevallig de nieuwe single.
Waarschijnlijk wordt het geen even grote hit als de voorgangers,
maar door de seventies disco riff is dit toch een uitgelezen guilty
pleasure waarin de titel voor een mooie premissezin zorgt. Het
lollige ‘Fruit Machine’, een minder cartooneske B-52’s, is complete
nonsens (“You keep playing me like a fruit machine … ka ching
ka ching boy”) maar toch een schot in de roos; dit is de song
die Avril
Lavigne’s ‘Girlfriend’ hoopte te worden. Een andere
spring-in-’t-veld is ‘We Walk’, hoewel hier achter de
bubblegum-glimlach toch al een iets serieuzere inhoud schuilt.
Zelfs een bescheiden levenslesje kan er even af: “You see the
changes in things that come. It’s not how you deal with it when
switching off. Make a decision, a precondition. We got the choice
if it all goes wrong”.
Ondanks de goede voornemens slagen The Ting Tings er niet in elk
idee tot een even mooi resultaat te brengen. ‘We Started Nothing’
begint heel sterk – denk PJ Harvey op de
dansvloer – maar blijft te monotoon en ziet extra af door een tot
treurens toe aanslepende instrumental die het tempo uit de finale
draineert. Zoals de titel al laat veronderstellen, zoekt ‘Impacilla
Carpisung’ de weg van het experiment, maar op den duur klinkt het
gewoon nog als een demo van een van de andere tracks.
Omdat er niet bijster veel variatie in het aanbod zit, belanden
iets zwakkere nummers meteen genadeloos in de grijze zone. Dat lot
is het te nerveus afgehaspelde ‘Keep Your Head’ beschoren, maar ook
een waterachtig ‘Be The One’, dat te lang moet wachten op een
doorbraak. Wanneer het duo dan al eens iets radicaal anders
probeert, is alle magie ook volledig verdwenen. Het tragere
‘Traffic Light’ is een ware verschrikking en katapulteert White
terug naar haar startpunt: kleffe tienerpop die zo het schaamrijtje
van B*Witched en Atomic Kitten kan vervolledigen.
Op dit debuut staan alvast twee superhits en drie kanshebbers om
dat succes nog eens met iets bescheidener proporties over te doen.
Hoewel er op de plaat maar één stinker staat, is er toch te veel
vulsel aanwezig om tot die broodnodige tracklist van tien te
geraken. De pijnlijkste constatering is dat het tweetal door de
mand valt wanneer ze van hun geijkte formule afwijken. De hype in
2008 hebben ze best verdiend, maar of er voor The Ting Tings nog
een plaats zal zijn in 2009 valt momenteel nog te
betwijfelen.
http://www.myspace.com/thetingtings
