Bij de Gentse Vooruit hebben ze er een handje van weg om de mooiste namen nog voor de doorbraak gratis in hun café voor te stellen. Soms gaat het echter zo holderdebolder dat ook zij toch nog ingehaald worden door de feiten. Het al lang aangekondigde optreden van Bon Iver werd zo een onverwachte triomftocht die naar een grotere locatie verplaatst diende te worden.
"You cheap bastard!" brult iemand als Bon Iver grappend vaststelt dat hij vandaag gratis speelt. "Dat kan me niet schelen", haalt hij de schouders op. Terecht: nauwelijks een paar weken na de release van zijn knappe debuut For Emma, Forever Ago is het goed gesteld met zijn populariteit: het caféconcert moest dan ook verplaatst worden naar de statige balzaal van de Vooruit. Justin Vernon — zo heet de man voor zijn familie en vrienden — bedankt met een bloedmooi concert.
Hij heeft natuurlijk een prachtig, hapklaar aan de pers te serveren verhaal onder de arm: For Emma, Forever Ago werd geschreven in een blokhut in het afgelegen noordwesten van de staat Wisconsin, waar Vernon zich een winter lang ging bezinnen na de split van zijn band. Terug in de bewoonde wereld bleken vijfhonderd exemplaren van de plaat lang niet voldoende, en met de steun van het machtige word of mouth vond Bon Iver heel wat luisterbereide zielen voor zijn hartenpijn.
Met reden, want op de planken van een bloedhete Vooruit ontpopt Vernon zich tot meer dan de zoveelste treurwilg die niet wegraakt uit de eigen navel. Met een drummer en een gitarist die ook regelmatig een extra trom beroert, zorgt hij voor krachtige arrangementen die de songs ver uit de buurt van de slaapkamer houden. Gecombineerd met de hoge falset — compleet in tegenspraak met het berenlijf van de zanger — tekent de groep voor een eigen geluid.
Van bij opener "Flume" spelen die percussie-elementen een grote rol in het verhaal van Bon Iver. Ze geven de muziek kracht. Dan blijkt dat Vernon voor zijn gitaarspel ook veel heeft geleerd van Jeff Buckley. Meermaals zoekt hij de ontsporing op, bijvoorbeeld in het chaotisch eindigende "Creature Fear", dat nochtans zo rustig begon met zijn jazzy croon. Slechts éénmaal stuurt de frontman zijn muzikanten wandelen: voor het intieme "Re:Stacks", de knappe afsluiter van For Emma, Forever Ago dat hier echter wat zeurderig aandoet.
Bon Ivers grote troef zijn de bloedmooie harmonieën die Vernon met gitarist Mike Noyce vormt. Nergens komt dat beter tot uit dan in "The Wolves (Act I And II)" waarin ook de publieksinbreng van groot belang wordt met een iets te uitbundig koor. Hoogtepunt is het harde "Skinny Love": een bittere Vernon bijt zijn liefje toe "In the morning I’ll be with you/But it will be a different "kind/I’ll be holding all the tickets And you’ll be owning all the fines" en rond hem wordt er naar zijn akoestische maatstaven behoorlijk gerockt.
In "Blindsided" komt Vernon eerder op kousenvoeten binnengewandeld, maar gaandeweg gaat dat over in een stevige pas waarvan het ritme door de drums wordt gedicteerd. En na veertig minuten is het afgelopen: de plaat is er doorgejaagd. Afgesloten wordt er nog met "For Emma": meewiegpop die live spieren krijgt. Jammer trouwens dat de trompetjes van op de plaat hier ontbreken, maar veel doet het er niet toe: Bon Iver heeft zichzelf hier nog geen beetje bewezen.
We moeten die man van in het begin dus krachtig tegenspreken: Bon Iver is niet goedkoop, dit concert was van onschatbare waarde.
Meer foto's van dit optreden zie je op wannabes.be
