In de negentiende eeuw leerde Hendrik Conscience zijn volk lezen; anno 2008 leert Will Johnson hen over homeslices en de gevaren van jello shots. Maar ook over betoverend verstilde tonen, losgeslagen gitaren en een schizofrenie die alleen maar aangemoedigd kan worden.
Minuten leken nochtans eeuwen te duren tijdens opener Jos Steen, de zogenaamde Captain Beefheart der Lage Landen. Na amper twee nummers, waarvan het opzet er overigens in leek te bestaan zoveel mogelijk lawaai te produceren met een enkele gitaar, breekt een van ’s mans snaren en trakteert hij de zaal op een wel zeer bevreemdend tafereel. Nu ja, trakteert, er zijn leukere dingen dan 20 minuten lang staan kijken hoe een oude, dronken man een snaar probeert te vervangen. Een dikke chapeau wel voor Geneviève Dartevelle die gedurende het hele gebeuren de zaal met haar mondharmonica probeert te entertainen.
Een zucht van opluchting gaat door de zaal wanneer de man het podium verlaat en South San Gabriel, netjes in het pak gestoken, zijn plaats inneemt. Net als op Dual Hawks opent het vijftal met "Emma Jane", een nummer dat het op plaat vooral van zijn desolate intro moet hebben maar ook in de uitgeklede versie die ze hier te berde brengen naar de keel grijpt. Hoopvoller, lijkt een juiste beschrijving, tot Will Johnson zijn stem erop loslaat en wanhoop en schuldgevoelens tot de bodem van het nummer doorsijpelen.
De set van SSG verplaatst de AB-Box naar een verstilde tijd, waar alles zich in slow motion afspeelt en een sluier van apathie zich over Will Johnson en drummer Matt Pence drapeert. Het moet gezegd: het staat hen wondermooi. Zelfs wanneer Johnsons stem tijdens het refrein van "Smelling Medicinal" bijna volledig wordt overstemd, zingt hij rustig verder; bijna onverstaanbaar maar uiterst charmant.
Een ander nummer uit SSG’s debuut Welcome, Convalescence, "The Splinter Angelic", mag het eerste deel van de set in schoonheid afsluiten. De traagheid van het nummer en de verlatenheid die de pedal steel eraan toevoegt, vatten het afgelopen uur perfect samen en wanneer alles losbarst en zelfs de eeuwig steriele drums zich laten gaan, wordt meteen ook de overgang naar Centro-Matic aangekondigd.
"Een nieuwe band, een nieuwe outfit", moet Johnson gedacht hebben en dus wordt zijn gespleten persoonlijkheid in vestimentaire termen vertaald. Een simpel T-shirt en pet vervangen de nette blazer en daarmee verliest de man meteen ook zijn statische pose. Net als de muziek trouwens, die zo viriel is dat het lijkt alsof ze de vertraagde tijd van SSG probeert in te halen. "Rat Patrol And The DJs" klinkt nog aanstekelijker dan voorheen en dat is grotendeels het werk van Matt Pence, die als een razende gek zijn drumstel aanslaat. Dat de gitaarsolo hier heel wat minder op de voorgrond treedt, is jammer maar niet onoverkomelijk.
Op andere momenten zijn de gitaren dan weer té sterk aanwezig en kan een mens het gevoel dat ze er zomaar op los aan het beuken zijn, zonder er verder bij na te denken, maar moeilijk van zich afschudden. Het ziet er dan wel leuk en aanstekelijk uit, het kan ook aardig gaan vervelen. Dat is bijvoorbeeld het geval bij het nieuwe "Strychnine, Breathless Ways" waarin Johnsons stem helemaal kopje onder gaat. Nog een geluk dat de groep hier en daar ook eens durft stil te vallen, zoals in de bridge van "Calling Thermatico" of "Flashes And Cables", en zo voor een aantal korte maar zeer aangename rustpunten zorgt.
Na twee totaal verschillende sets, die elk wel van de nodige consequentie en continuïteit getuigden, tonen de bands dat ze eigenlijk nog meer in hun mars hebben. Een wel zeer flamboyante versie van "Love Has Found Me Somehow" — het lijkt zo weggelopen uit een of andere broadwaymusical — en de toast dance sluiten de avond met een vrolijke noot af en dat doet op zijn minst gezegd lachen en watertanden. Nochtans is het een ietwat misleidende indruk. Hoewel het alweer een goed concert was, net zoals Dual Hawks een zeer degelijke plaat is, was het niet schitterend, niet oogverblindend en niet oorverdovend. Of zijn we dan zo verwend door Johnsons vele passages in de Belgische zalen dat de veeleisendheid ons oordeel parten speeltè
